Stawiając czoła 'Innemu' z King Tuff

Ta filozofia wpłynęła na proces pisania piosenek do jego najnowszego albumu, The Other, który jest pełen zamyślonych ballad, osobistych tekstów i partii perkusyjnych Ty Segalla. The Other podejmuje ryzyko, które Thomas nigdy wcześniej nie rozważał. Jest całkowicie atypowy w dyskografii King Tuff i w pełni ekscytujący.

Otrzymujemy rosnące jak w Stax dźwięki trąbek (“Raindrop Blue”), falujące funky białego chłopca (“Psycho Star”) i bezpośredni psych-rock (“Neverending Sunshine”). Zniekształcone gitary są stłumione z poziomu 11, a Thomas brzmi, jakby ściął włosy i przestał tak dużo polewać się whip-its—mimo że jego włosy wciąż są długie i nigdy nie robił whip-its od samego początku.

The Other prawdopodobnie odpycha zatwardziałych fanów postaci King Tuff jako chłopca imprezowego. Będą narzekać i jęczeć, że prawdziwego King Tuff już nie ma, w jego miejsce jest jakiś oszust o nienagannym guście w skórzanych kurtkach i okularach przeciwsłonecznych. Ale zapytaj Kyle’a Thomasa, a zapewni cię, że prawdziwy King Tuff dopiero teraz zaczyna się ujawniać.

Wiele hałasu wokół tego albumu wskazuje, że odsuwasz się od postaci, którą stworzyłeś w pierwszej części swojej kariery. Co ułatwiło tę refleksję i ostateczną zmianę?

Myślę, że to było wiele rzeczy. Byłem po prostu zmęczony tym, co robiłem. Po prostu przemierzałem to na śmierć. Wiele z tego pochodziło z powrotu do nagrywania samodzielnie, złożenia domowego studia i powrotu do korzeni, dlaczego zacząłem to robić w pierwszej kolejności, co było częścią kreatywną tego procesu. Lubię być w trasie, ale naprawdę lubię pisać i tworzyć muzykę. Zrobiłem moje ostatnie kilka albumów z producentem i to było fajne, ale zacząłem zdawać sobie sprawę, że naprawdę lubię być tą osobą, która to kształtuje. W przeciwnym razie nie miałem wrażenia, że faktycznie to robię. Lubię być tą osobą kontrolującą statek kosmiczny. A potem, po prostu być całkowicie wolnym i nie próbować stworzyć niczego konkretnego.

Czy praca z producentami ograniczała cię, czy brak kontroli nad każdym aspektem zaczynał cię irytować?

Trudno mi było naprawdę wejść w swoją strefę, gdy ktoś inny był w pobliżu. Naprawdę lubię poświęcać czas na rzeczy i naprawdę używałem nagrywania jako procesu twórczego, więc gdy czas w studiu był na zegarze, stało się trudno wejść w tę strefę. To jak układanka, którą rozwiązujesz w czasie, a pewne rzeczy ujawniają się w miarę pracy nad tym, i trudno to zrobić, gdy są ludzie w pobliżu.

Czy myślisz, że osobisty kontekst tematyki tekstów tego albumu był łatwiejszy do przepracowania, ponieważ nagrywałeś ten album sam?

Tak. Po prostu chciałem w jakiś sposób zacząć od nowa. Dużo pisałem, po prostu wolne pisanie—budząc się rano i pisząc, nawet o tym nie myśląc. Czasami rzeczy, które wychodziły, były zaskakujące. Czasami piszę, żeby poznać siebie, a to, co wychodzi, niekoniecznie jest tym, o czym myślałem, a potem mówię: „O, to ciekawe... To dziwne.” Wiele razy piszę piosenki, aby zrozumieć, przez co przechodzę. Czasami jedynym sposobem, w jaki mogę to ubrać w słowa, jest przez piosenkę, a potem uczę się przez tę piosenkę.

Czy był moment w czasie lub wydarzenie, do którego możesz się odnieść, które uświadomiło ci, że King Tuff—lub to, co ludzie postrzegali jako King Tuff—był inny niż to, co chciałeś robić?

To działo się z czasem. Ludzie myśleli, że jestem tym szalonym, imprezowym potworem, ale tak naprawdę nie jestem [śmiech]. Chodzi mi o to, że lubię się bawić, ale nie biorę narkotyków. Nie jestem taki. Również przestałem słuchać tyle rockowej muzyki, więc po prostu nie odnajdywałem się w niej tak jak kiedyś.

Jakie rzeczy słuchałeś, kiedy pisałeś The Other?

Prawie wszystko oprócz rocka [śmiech]. Dużo jazzu, rzeczy Sun Ra. Dużo dub/reggae, również. Trochę starej muzyki soul. Prawie wszystko z różnymi dźwiękami.

Czy aktywnie starałeś się wprowadzać różne dźwięki na tym albumie?

Naprawdę po prostu zacząłem kupować wszelkiego rodzaju instrumenty, żeby mieć je pod ręką. Po prostu bawiłem się nimi, a one pojawiały się w utworach. Byłem naprawdę podekscytowany wszystkim, co nie było elektryczną gitarą.

Wcześniej wspominałeś, że nagrywanie i trasa—ten proces „myj, szamponuj, powtarzaj”—wykończył cię. Czy myślałeś o tym, jak zamierzasz przeciwdziałać temu samemu znużeniu? Bo jak na pewno wiesz, trasa to najkonsekwentniejszy sposób na zarabianie na życie.

Jestem naprawdę podekscytowany, że znowu wyjadę w trasę, a mam zupełnie nową grupę ludzi, z którymi gram, więc to już w sumie czuć naprawdę dobrze. Ostatni album był w porządku, myślę, ale z jakiegoś powodu nie miałem z nim osobistego związku. Z tym albumem mam znacznie głębszy osobisty związek. Myślę, że to pójdzie znacznie dalej i będę w to bardziej zaangażowany właśnie z tego powodu.

Ty Segall gra na perkusji na tym albumie. Jak to jest grać w jego zespole i teraz mieć go na swoim albumie?

Po tym, jak przestałem grać w trasie z ostatnim albumem King Tuff, chciałem po prostu zrobić coś całkowicie innego, czym nie jestem szefem, więc było to całkiem idealne, że mogłem grać z Ty przez rok i uciec od siebie. To była frajda. On jest jednym z moich najlepszych przyjaciół, więc naturalnie po prostu kończymy na wspólnych spotkaniach i jamach.

Kiedy składałem studio, miałem go u siebie, pracowaliśmy nad tym, aby brzmienie perkusji było dobre. Po prostu trochę jamowaliśmy. Ja grałem na basie, a on na perkusji. Po prostu zacząłem budować piosenki z tych surowych nagrań. To było bardzo luźne i swobodnie się czuło. Nie było żadnej presji. A Ty to po prostu świetny inicjator. Naprawdę dobrze mu idzie, ewidentnie—widzisz, ile ma wydania. Po prostu świetnie mu idzie, jeśli chodzi o rozkręcanie rzeczy. Było naprawdę miło mieć go wokół, żeby podszkolić mnie do działania.

Kiedy zacząłeś pisać lub myśleć o pisaniu piosenek na ten nowy album?

Właściwie zrobiłem kilka akustycznych koncertów, co było dla mnie przerażające; po prostu całkowicie sam, akustycznie to najwięcej, co można zagrać. Chciałem napisać piosenki, które będą miały sens w tym środowisku. Jeśli piosenka może wytrzymać w ten sposób, możesz właściwie zrobić z nią cokolwiek w kwestii aranżacji i będziesz wiedział, że to dobra piosenka, bo możesz po prostu zagrać ją na gitarze akustycznej. To było jesienią zeszłego roku. To tam zacząłem badać bardziej styl piosenek opartych na fabule, jak „The Other”, co jest czymś, czego już tak nie słychać.

Więc jeśli zacząłeś nagrywać ten album jesienią 2016 roku, jak to było skupić się wewnętrznie i stworzyć ten bardzo osobisty album w momencie, gdy kraj zmienił się w tak dramatyczny sposób?

Myślę, że łatwiej mi skupić się do wewnątrz, gdy rzeczy są szalone. Gdy wszystko jest świetnie i jesteś bardzo szczęśliwy, jest to trochę trudne—trochę to klisze, ale to prawda. Gdy wszystko układa się dobrze, z jakiegoś powodu trudno znaleźć inspirację. Nie wiem dlaczego.

Czy masz nadzieję, że fani twojej muzyki przemyślą to, co oznacza King Tuff po tym albumie? Czy chcesz, żeby twoi fani aktywnie o tym myśleli?

Po wydaniu „The Other”, który jest tak inny od wszystkiego, co ludzie ode mnie słyszeli, czuję się uprawniony, by robić cokolwiek chcę—co każdemu artyście powinno się przysługiwać. Po prostu chcę wciąż eksplorować i iść dalej w rzeczy, których wcześniej nie robiłem. Albo ludzie są ze mną, albo nie. To będzie prawdą, niezależnie od tego, więc po prostu nie można o tym myśleć za dużo. Po prostu chcę robić muzykę, którą sam chcę usłyszeć.

Czy w ogóle martwisz się o zrażenie pewnej części swojej publiczności?

Oczywiście, myślałem o tym. Myślę, że to zdecydowanie już się dzieje. Ale wiem, że ludzie, którzy naprawdę łączą się z moją muzyką, pozostaną ze mną, po prostu rozumieją mnie w ten sposób, dalej niż na poziomie dźwięku. To nadal moja muzyka, po prostu nie ma w niej zniekształconej gitary.