Cyfrowy/Podział: Luty w recenzji muzyki elektronicznej

Digital/Divide to miesięczna kolumna poświęcona wszelkim gatunkom i podgatunkom w wspaniałym, dużym świecie muzyki elektronicznej i tanecznej.

Długoletni romans techno z fantastyką naukową zaowocował niezliczonymi nagraniami, które są zobowiązane do głębokich obietnic i niebezpieczeństw przyszłości. Od podziwiania ksenomorfów i replikantów po zdumienie apokaliptycznymi pustkowiami Fury Road, tradycja ta sięga przynajmniej projektu Cybotron Juana Atkinsa. Spektrum wynikających dźwięków sięga od utopijności Atlantydy Drexciya po przemysłowy dystopijny marazm Brytyjskich Morderców Regis i Surgeona, z licznymi punktami danych pomiędzy.

Pod szyldem Thug Entrancer, Ryan McRyhew dzieli się swoją własną wizją przyszłości, którą znalazł wśród krętych linijek i błysków energii amerykańskiego techno. Pełnoprawne ćwiczenie budowania świata, wzbogacone odpowiednimi muzycznymi filmami, Arcology [Software] jest rozległe i eksploracyjne z metalicznymi błyskami jednocześnie iluzorycznymi i złowieszcze prawdziwymi. Ten ruch przynosi jego projekt z eksperymentów footwork i juke Death After Life, chociaż w takich momentach jak „Wage Mage” niektóre turbo tempo pozostają, jak to ma w zwyczaju.

Pierwsza wyraźna demonstracja puritanizmu McRyhew’a w zakresie hardware'u, „Ghostless M.S.” zgłębia vintage’owe zanieczyszczenia Rolanda. Podobnie, kwasowy „Arrakis” bulgocze swoją powoli gotującą się linią basu, podczas gdy bębny drżą wokół niego. „Terrain” szybko przekształca się w elektro pościg, a zapraszający „Curaga” przyjmuje bardziej okrężną drogę przez melodie i improwizacje. Więcej niż zwykłe interludia czy przerywniki, ambientowe sekcje takie jak „VR-Urge” i „Low-Life” mają tyle samo złożoności i głębi, co bardziej beat-ukierunkowane utwory.

Fred Falke, It’s A Memory [Mercury]

Zbliżają się Miami Music Week, a kluczowe wytwórnie takie jak Defected i Toolroom wypuszczają swoje definitywne kompilacje dla psycho-revelers, którzy spodziewają się corocznej zabawy przy basenie i nocnej saturnalii. Jeśli jeszcze nie zarezerwowałeś hotelu, przygotuj się na wydanie fortuny za swoją szansę, aby stać w kolejce przez czas nieokreślony, może nawet usłyszeć świetną muzykę taneczną przy okazji. Doświadczony uczestnik lat ubiegłych, francuski mistrz house Fred Falke nie jest wymieniony na tegorocznej liście. Ale prawdopodobieństwo, że napotkasz jeden z tych świeżych remixów jego singla z 2015 roku „It’s A Memory”, w którym występuje piosenkarka z Los Angeles, Elohim, jest duże. Rodacy Falke'a, Oliver, otwierają sześcioutworowy pakiet remixów charakterystycznym disco blaskiem, wzbogacając eteryczne wokale triumfalnymi elementami w stylu Cerrone’a. Wokal Elohim prosi o wersję indie elektroniczną, którą z pewnością otrzymuje w remiksie Chrome Sparks. W techy ujęciu Amtraca przebija się nuta trance, podczas gdy Ferdinand Weber wybiera bardziej bezpośrednie podejście house’owe na równi z jego zachwycającymi nagraniami dla Spinnin Deep.

Fhloston Paradigm, Cosmosis Vol. 2 [Hyperdub]

Przez ponad 25 lat, dyskografia Kinga Britta sięga od jego wczesnych utworów klubowych z lat 90. z Joshem Winkiem do jazz-funkowego Sylk 130 i przedszkolno-centrystycznej ścieżki dźwiękowej Baby Loves Disco. Różnorodność i szerokość jego katalogu pozostaje bezkonkurencyjna, a on wciąż nagrywa i DJuje pod różnymi pseudonimami. Jednak Fhloston Paradigm może być jego najbardziej wyzwalającym projektem, co powtarza się na tym najnowszym albumie dla wiecznie przełomowego labelu Hyperdub Kode9. Gatunek mało się liczy w ramach tych trzech wydłużonych utworów, szczególnie skaczących bębnów i tłoków tajemniczego utworu A-side „Nimoy”. Wszystkie nawiedzające arpeggia i pikantne struny, „Return” lśni podobnie jak analogowa praca syntezatorowa Wendy Carlos dla Kubricka. Podobnie refleksyjny i transowy, „The Hour” pulsuje drobnymi kliknięciami ułożonymi w wyraźnym kontraście. Z biegiem czasu, drobne błędy kumulują się w kliknięciach cyfrowego szumu, przeciwdziałając basowym padom. Piękny i intensywny, Cosmosis Vol. 2 nadaje się na późne noce po wyjściu z klubu.

Innsyter, Poison Life [L.A. Club Resource]

Na swój pełnometrażowy debiut, ten artysta z São Paolo sięga do proto-przemysłowej muzyki dance Cabaret Voltaire, szum taśmy i wszystko. W czasach, gdy nawet niektóre z najbardziej agresywnych utworów tanecznych brzmią tak konsekwentnie wypolerowane, jawna pogarda Innsytera dla czegokolwiek gładkiego lub dopracowanego jest mile widzianą ulgą. Jak ścieżka dźwiękowa do wyciętych scen X-rated z Videodrome, Poison Life porusza się w rytmie zdegradowanych rytmów i dręczonych linii basu, nie przejmując się nowoczesnymi pułapkami produkcji. „Pleasurable Possession” przyjmuje swoje retro kręciołki i bleepy, podczas gdy powracający elektroniczny jam „Cut Eleven” pulsuje niepokojącymi dronami i maszynowymi lękami. Od czasu do czasu bity zatrzymują się lub potykają, demonstrując obecność ludzkiego kuratora w postaci tych widocznych błędów. Wyrazisty w tej grupie, „Fat Fetish” skutecznie emanuje seksapilem materiału w stylu Cronenberga. Porównywalnie mniej ustrukturyzowany utwór, który rozwija estetykę lo-fi Innsytera, „Cut Four” bulgocze i wzdycha w coś, co prawie przypomina groove.

Keeno18, Channel 18 [Ultramajic]

Doskonałe wyczucie Jimmy’ego Edgara dla kreatywnej muzyki tanecznej sprawiło, że jego wytwórnia Ultramajic jest tak przyjemna do śledzenia. Jego ostatni sygnatariusz to podobno były sportowiec, który fortunnie zdobył ogromną kolekcję płyt od nieznanego gracza muzyki tanecznej z Detroit. To rodzaj pozornie absurdalnej historii, którą ci z nas, którzy przebywają w świecie techno wystarczająco długo, powinni z pewnością podnieść brwi. Mimo to, niezależnie od prawdziwego pochodzenia lub tożsamości Keeno18, jego muzyka wcale nie brzmi jak dzieło względnego nowicjusza. Potężne klubowe mutacje jak „AJH” i „QRTZ” wciągają w spocone groove'y z często mało zrozumiałymi samplami i lekko zniekształconymi pętlami. Niezłomny charakter „That’s A Sea Sick Cat” niesie ze sobą własne narkotyczne efekty, podczas gdy „Arcturian” przyjmuje bardziej tech-house'ową drogę, a jego zdeformowana pięcio-tonowa melodia znajduje okazję do deformacji na każdym kroku. Określenie Channel 18 jako oszałamiającego doświadczenia to z pewnością niedopowiedzenie, ale materiał trzyma cię mocno i po prostu zmusza do ruchu.

Kobosil, We Grow, You Decline [Ostgut Ton]

Jako jeden z rezydentów DJ-ów w techno mekce znanej jako Berghain, Max Kobosil odgrywa kluczową rolę w kontynuacji gatunku, który liczy sobie trzy dekady od jego początków w Detroit. Znakiem rozpoznawczym berlińskiego klubu jest ekskluzywność -- możliwość, która jest możliwa dzięki notoriously niezrozumiałej polityce wejścia -- dodaje jeszcze enigmatycznej aury do tego, co może grać w środku. Jednak debiutancki album Kobosila, ogólnie dziwaczny, nie zawsze pokrywa się z pojęciem pełnej, spoconej, teutońskiej imprezy tanecznej. Jego nagranie powoli się zaczyna, z ominującymi eksperymentami, które często wydają się eksplorować kąty i szczeliny lokalizacji. Szczęśliwie gubi się w brudnych szczegółach i mikroskopijnych drobiazgach utworów takich jak „The Exploring Mountain” i „Eihwaz.” Jednak obyty DJ pozostaje kontrolowany przez cały czas, zwiększając intensywność dzięki ebb i flow, jak podczas jednej ze swoich setów. Evokujący, ale minimalistyczny, „Aim For Target” podnosi stawkę z naglącym i złowieszczy tonem, znacznie zmniejszając natężenie w momencie, gdy zaczyna dusić.

Gary Suarez jest autorem muzycznym urodzonym, wychowanym i osiedlonym w Nowym Jorku. Można go znaleźć na Twitterze.