Najlepsza muzyka elektroniczna lipca oceniona w Digital/Divide

Digital/Divide to miesięczna kolumna poświęcona wszelkim gatunkom i podgatunkom w wielkim, pięknym świecie muzyki elektronicznej i tanecznej.

Kluczową częścią tego, co sprawia, że amalgamaty kuduro-techno wychodzące z Portugalii są tak fascynujące, wynika z ich ludzkiej natury. Od swoich detroitowych początków, muzyka elektroniczna próbowała przyspieszyć przyszłość, kierując się maszynami w prawdziwie fanbojowskim stylu sci-fi. Niemniej jednak angolskie wpływy na transcendentne dźwięki współczesnych klubów w Lizbonie wciąż utrzymują wiele z tej muzyki zakorzenionej w teraźniejszości, a jej polirytmiczne fundamenty stanowią godny kontrapunkt dla bezwzględnych brytyjskich i amerykańskich producentów, którzy radośnie przyjmują dźwiękową okrutność i sadyzm.

Mieszkaniec Lizbony, DJ N.K. jest aktywnym i pionierskim uczestnikiem tej tętniącej życiem sceny od pewnego czasu. Jego długo oczekiwany debiutancki album DJ Do Ghetto [Lit City Trax] nosi nazwę ekipy, do której dołączył około dziesięciu lat temu, a która także obejmowała przyszłe gwiazdy DJ Marfox i DJ Nervoso, między innymi. Obaj artyści dołączają do swojego rodaka w odpowiednich utworach kolaboracyjnych, pierwszy w zaciętej misji „Ghetto Sound Of Lisbon”, a drugi w chrapliwym „Hoy.”

Urozmaicony zwięzłymi nazwami, DJ Do Ghetto zawiera dwanaście niezapomnianych produkcji N.K., stworzonych przez doświadczonego praktyka rzemiosła, od bezpośredniego galopu w „Zuguza” po bardziej ekstrawaganckie opcje „Urban Mafia” i „Punched Horn.” Gwałtowne tempa „Matumbina” i „Orixas Groove” uchwycają pilność najlepszej techno, nie rezygnując z melodii. „Tribalistic Face” pędzi w stronę błogosławionego, bezbitycznego momentu przed szybkim przyspieszeniem i dodaniem dodatkowych organicznych instrumentów do przyjemnej mieszanki.

GNL, TS012 [Templar Sound]

Podejście tego międzykontynentalnego duetu o zimnym przechowywaniu istnieje gdzieś na skrajach stechnizowanego techno, wcześniej zajmowanych przez takich artystów jak Surgeon i Pan Sonic. Utwór otwierający „MO” niepokojąco przypomina aseptyczny dźwięk tego drugiego z okresu pomiędzy Kulma a A, wzmocnienie perpetua sterylnych maszyn. Choć Laurens von Oswald i George Nicholas mogą nie być nowym Mika Vainio & Ilpo Väisänen, to jednak wykonują ze podobną akademicką precyzją i żmudną dokładnością. O nieco mniej ponurym odcieniu, „LTR” otwiera wdrożenie jeszcze szerzej, jego drżący kick drum zostaje dodatkowo wzbogacony o falujące odgłosy białego szum. Dystansowane zniekształcone mielenie i wszechobecny dron „TRO” ostatecznie ustępuje miejsca powtarzającemu się, megalitycznemu hałasowi. Jednak to sparse’owy rytm dancehallowy w „RR” przynosi TS012 do tętniącego zenitu, osiągając tak wiele przy tak małej ilości.

Mistress, Hollygrove [Halcyon Veil]

Jeśli chodzi o postapokaliptyczne wibracje i przemysłowe klimaty w muzyce elektronicznej, niewielu producentów działa na poziomie ciemności basowej i dźwiękowej perwersji Rabita. Najnowsze wydanie z jego wytwórni, którą warto mieć na oku, pochodzi od tej pokrewnej grupy z Nowego Orleanu, która po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę destrukcyjny Dreadfile, radykalny DJ mix jego własnych szokujących prac obok tych raperów, jak Migos i Young Thug. Można wyraźnie usłyszeć tę hip-hopową więź w powolnym, jak u Johna Carpentera, utworze tytułowym. Inny pozornie pozbawiony światła utwór na masywnej płycie DJ Mustard, „Kanagawa Homicide”, eksploruje footwork z potężną mocą. W porównaniu do tendencji Rabita na wypaloną ziemię na winylach, Mistress zdaje się być zadowolone z tego, by cieszyć się żarem, preferując promyki jasności w „Behemoth.” Biorąc pod uwagę dzisiejszą wszechobecność filmów w stylu komiksowym, trudno określić, czy iskrzące elektryczne ładunki i pulsujący bas w „Mjolnir” są bardziej długowane do mitologii nordyckiej czy uroków Chris Hemsworth w blockbusterach.

Frankie Reyes, Boleros Valses y Más [Stones Throw]

Oddając hołd muzyce pokolenia jego puertorykańskich dziadków, Gabriel Reyes-Whittaker przyjmuje ten pseudonim dla dwunastu coverów, które można najlepiej określić jako latynoamerykańskie standardy. Odpowiednie, że jego znajomość oryginałów pochodzi z dzieciństwa, muzyka tworzona przez jego syntezator Oberheim brzmi jak kołysanka z Nintendo. Usunięte z słodyczy i smutku ich kontekstu, utwory takie jak „Espinita” i „Alma Adentra” mogą wydawać się nieco płytkie lub wręcz tandetne. Ale Boleros Valses y Más to nie jaknikamil, lecz czysta ekspresja sentymentalności i dumy z własnych korzeni. Osiągnięte przez uwzględnienie utworów pochodzących z wielu krajów, inkluzywność materiału i artystyczna asceza instrumentacji łączą tradycje w systematyczny, a jednocześnie dyskretny sposób. Każde zakończenie przynosi emocjonalne uwolnienie, z celową zwięzłością w „La Flor De La Canela” i z serdecznym wybuchaniem w „Lamento Borincano.”

SKY H1, Motion [Codes]

Dla albumu, który rzekomo zajmuje się tematyką żalu, ta oszałamiająca płyta od obiecującej producentki z Brukseli brzmi naprawdę pozytywnie i wzniosłej. Działając w tym wspaniałym punkcie słodkości między klasycznym a współczesnym, SKY H1 pozwala melancholii być subtelną warstwą w jej powtórnie ułożonych utworach z bujnymi, inteligentnymi melodiami i wyzwolonymi rytmami. Utwory takie jak „Air” i „Land” obejmują elementy grime, trance i R&B, dając coś komfortowo znajomego, a jednocześnie nieprzywiązane do żadnego jednego gatunku. Efervescentne „Hybrid” buduje ochronny kokon z ciepłych padów i perkusyjnych ładunków wokół swojego oszczędnego, echo-głosowego, podczas gdy ambientowe „Night/Fall/Dream” robi to samo z szeroką rutyną klawiszy i właściwie wyważonym basem. Zamykający „I Think I Am” przepełnia poczuciem nadziei pośród jego uporczywych wariacji banku syntezatorów, culminując w czymś dziwnie zarówno kakofonicznym, jak i intrygującym.

Gary Suarez to autor muzyki, urodzony, wychowany i mieszkający w Nowym Jorku. Jest na Twitterze.