Ordinary Corrupt Human Love to arcydzieło Deafheaven

Pokrywam wiele metalowych dźwięków, które są z dumą undergroundowe, lekceważące aktualne trendy lub czyniące jakiekolwiek ustępstwa, aby zdobyć szerszą publiczność. Rzeczy, które są dla mnie szczególne i dla kilku zapaleńców, którzy naprawdę to rozumieją. Jednak kocham również zespoły, które łamią schematy i dają osobom, które nie są zaznajomione z metalem, drogę do tego, co czyni go muzyką niezwykle istotną. Nie można nadal trzymać się tych samych hitów wiecznie. Dlatego Deafheaven to grupa, którą bardzo cenię. Ich ostatnia płyta, New Bermuda, zająła twardą postawę w kierunku mainstreamu, jeszcze bardziej zintensyfikowując swoje brzmienie i czerpiąc z thrash i death metalu, jednocześnie zachowując swój styl, z dumą ogłaszając, że tak, są zespołem metalowym. Ekstremalnym, który wziął undergroundowe brzmienia i nadał im nową witalność. Metal może być w tej chwili starożytny, ale wciąż może mieć młode serce.

A czasami młode serce lubi robić figle. Ordinary Corrupt Human Love, ich czwarty i najnowszy album, jest zaskakujący przy pierwszym odsłuchu: zaczyna się delikatnym fortepianem, bez migoczących metalowych akordów; są duety wokalne; jest lżejszy i jaśniejszy. Deafheaven nie osłabili się - są najbardziej pewni siebie, najbardziej skupieni, najbardziej otwarci - a Ordinary to dzieło sztuki, do którego dążyli.

Ordinary zaczyna się wersją ballady fortepianowej w wykonaniu Deafheaven: „You Without End.” Fale uderzają o brzeg, tworząc nurt dla fortepianu. Czułość, która gotowała się pod ich muzyką, wychodzi na wierzch. Jest również wypełniona tęsknotą, wynikiem powrotu zespołu do San Francisco, ich byłego domu, aby nagrać album. Krzyki wokalisty George'a Clarke'a są szeptane, a nie czarno-metalowe parady, które zazwyczaj wywołuje. Są lekkie akcenty hardcore'u wpływającego z post-rocka Envy. „End” nie jest pełnym przyspieszeniem, a Deafheaven są mądrzy, zaczynając Ordinary w ten sposób.

„Aby ustawić ton albumu, chcieliśmy dać bardziej ekstremalny przykład nowszych wpływów. Słuchając tego później, czułem, że to było odważne... to wzbudzi pewne kontrowersje, ale to w porządku,” powiedział mi Clarke w zeszłym tygodniu.

To zmiana w porównaniu do błyszczącego przybycia i demolowania, i to jest jedna z oznak, że zespół to zmienieni ludzie. Ordinary to nie jest trzeźwy album, jednak jest naznaczony zbiorową trzeźwością członków zespołu podczas jego tworzenia. Clarke wiedział, że musi się uspokoić, gdy odkrył, że wciąż jest w trybie trasowym, kiedy nie jest w trasie.

„Wiesz, ten stary stereotyp o żonie w domu, która nalewa swoje pierwsze wino o 1, potem zaczyna o 12, a potem o 11, to byłem ja,” powiedział. „Wracamy do domu, a ja mam trochę pieniędzy i nic do roboty, a mocno piłem przez ostatnie 30 dni w trasie, więc dlaczego nie kontynuować?”

Odnalezienie czystości przy tworzeniu Ordinary ujawniło coś fundamentalnego, a zarazem orzeźwiającego.

„Skupiliśmy całą naszą uwagę na kreatywności i częściowo myślę, że to dlatego stworzyliśmy tak gitarowy album,” powiedział Clarke. „Gdy wpadasz w partyjny rytm i przestajesz tworzyć, zapominasz, że lubisz tworzyć.”

Tak, bez żartów, to album z dominacją gitarową, to metalowy album. Prawda, ale gitarzyści Kerry McCoy i Shiv Mehra rozwijają swoje umiejętności, i to sprawia, że Ordinary jest najbardziej satysfakcjonującym dziełem Deafheaven. To ich drugi album jako zespół - Mehra dołączył jako gitarzysta sesyjny podczas trasy Sunbather, ale stał się pełnoprawnym członkiem z Bermuda, podczas gdy McCoy i Clarke to oryginalni członkowie. „Canary Yellow” ma rozpoznawalne prowadzenie gitarowe w stylu lat 70., coś, co pasowałoby do bombastycznych brzmień zespołów, dla których otwierali. (Na tym albumie Ghost mogłoby zdecydowanie tego więcej użyć.) Jest to tak niespodziewane, że to jak ukryty przysmak, coś, co zauważasz tylko po kilku odsłuchach i nie możesz sobie wyobrazić, jak wcześniej tego nie użyli.

Deafheaven zawsze miało wpływ Britpopu. McCoy, którego Clarke zauważył, że ma „zdrową obsesję” na punkcie Oasis, zawsze to wprowadzał, jednak w Ordinary jest to bardziej wyraźne niż kiedykolwiek. Jest to bardzo zauważalne w Ordinary’s reprywatach, jak instrumental od połowy albumu „Near.” Dominowane przez czystą gitarę i organy, dąży do prostoty z czasów, gdy McCoy i Clarke byli dziećmi, świeżo podpisującymi kontrakt z Deathwish i odkrywającymi siebie, pokazując wzrost zespołu, który może stawić czoła otwieraniu dla Slipknot lub Lamb of God.

Black metal wciąż jest w centrum, i nie tylko jest go tu mnóstwo, ale także wyróżnia się i staje się jeszcze bardziej wściekły. „Glint” to kompresja każdego wybuchu z Bermuda, jakby wszystko przed tym było tylko ćwiczeniem. To zawsze pozostanie jako hołd dla dwóch zespołów z Bay Area: Weakling, jednego z pierwszych zespołów, które argumentowały, że USBM to legitymna siła, i Ludicra, którego Clarke wspomniał jako jednego z zespołów, które przyciągnęły go i McCoy’a do San Francisco w 2009 roku. Oba zespoły wytyczyły własne ścieżki, a nawet udając się w mniej otwarcie metalowe ścieżki, honorują te zespoły.

„Trochę uwalniamy się od kulbitów blastbeat,” powiedział Clarke. „Wciąż brzmi to bardzo jak my.”

Clarke podkreśla, że Ordinary koncentruje się na empatii. Od Sunbather w odniesieniu do Bermuda’s Darkness, Deafheaven czuli się zapraszająco, mimo długości i intensywności utworów. To jest jeszcze bardziej zauważalne w ostatnim utworze „Worthless Animal.” Gitary są najjaśniejsze, zwłaszcza pod koniec, gdy podwajają aspiracyjne wyciszenie, które uczyniło „Dream House” z Sunbather jednym z ich definiujących utworów. Wszystko to całkowicie kłóci się z opowieścią Clarke'a o spotkaniu z bezdomnym mężczyzną w Los Angeles w potrzebie.

„Musisz mieć cierpliwość i empatię oraz zrozumieć, zwłaszcza w Los Angeles, gdzie bezdomność to taki problem, a ten facet był w środku drogi, a inny facet zaczął go atakować,” powiedział. „Ta piosenka jest zasadniczo o tym, by zdjąć z mężczyzny, który krzywdzi tego bezdomnego bez powodu. Porównuję bezdomnych do jelenia jedzącego, a mężczyznę do psa.”

Metal rzeczywiście skłania się ku okrucieństwu. Nie jest przeznaczony dla każdego, nawet jeśli nie powinien być oddzielany od muzyki jako całości. Deafheaven ujarzmiają metal i wytrząsają z niego okrucieństwo, odsłaniając ostateczną ludzkość. „Animal” to najbezpośredniejszy przykład, używający agresji jako współczucia, gdy Clarke śpiewa „Kiedy sarna wchodzi na drogę... wybaczam jej złudzenie” a następnie „szukam, by przypiąć nogi polującemu psu, który wkłada zęby w kleistą, smutną wieżę.” Nawet w tym osobistym przykładzie ma to większe znaczenie.

„Czułem się bardzo przytłoczony przez okrucieństwo i beztroskę, które pochodzą z naszego obecnego klimatu politycznego,” powiedział Clarke. „Ale ważne jest również, aby mieć odpoczynek i nie pozwolić, aby to cię wyczerpało.”

Później Clarke sprowadził koncepcję albumu do misji: „Zawsze chodziło mi o uczucie.” To brzmi prosto, jednak dotyka sedna tego, co definiuje Ordinary, ale także samych Deafheaven. Wiele wspaniałego metalu sprawia, że czujesz, a czasami to wydaje się przerażające, ale jest to niezbędne. Noś swoją zbroję lub nie: upewnij się, że wynosisz z tego coś.

Jak szczerze, kogo to obchodzi, jak bardzo są kontrowersyjni? To stary temat, który nie dociera do tego, co czyni ich wspaniałym zespołem, i co sprawia, że Ordinary to jeden z najlepszych albumów roku. To z pewnością metalowy album obecnych czasów, nawet jeśli nie tak bezpośrednio. Jesteś częścią tego świata. Nie myśl inaczej.

Odtwórz album na NPR.