O Yoko Ono i nowych reedycjach, które przywracają jej muzyczne dziedzictwo

Pisarka Lisa Carver próbowała nadać sens niedocenianemu dziedzictwu Ono w Reaching Out With No Hands: Reconsidering Yoko Ono, które ukazało się w 2012 roku. Opowiada historię o Matcie Bellamym z Muse, który umawiał się z Kate Hudson. Wyszło na jaw, że jego koledzy z zespołu nazywali Hudson „Yoko Ono”. Oczywiście temu zaprzeczyli, mówiąc, że nigdy by jej nie obrażili.

Carver pisze: „Czy nazywanie kogoś ‘Yoko Ono’, tej niezwykle transgresywnej artystki aktywnej przez sześćdziesiąt lat w tuzinie krajów, kobiety, która nagrała blisko dwudziestu albumów, oraz stworzyła tyle różnych wystaw sztuki, filmów, książek i kampanii społecznych, to obraza?”

Niektóre z tych stereotypów w końcu idą w niepamięć. Oprócz książki Carver, Ono przechodzi okres na nowo przemyślenia. W 2014 roku MoMa zorganizowało wystawę sztuki Ono z lat 1961 – 1970. Teraz Secretly Canadian planuje wznowić jej katalog muzyczny z lat 1968 – 1985. Wydają trzy albumy 11 listopada, a osiem kolejnych zaplanowano na 2017 rok.

Moment jest odpowiedni. Ono jest istotna jako artystka w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie była. W 2013 roku, w wieku 80 lat, wydała fenomenalny Take Me To The Land of Hell, swój piętnasty album solowy, a trzeci jako wznowiona Plastic Ono Band z synem Seanem Lennonem, który rozpoczął działalność w 2009 roku. Niewielu artystów ma energię do tworzenia w wieku 80 lat, a co dopiero wymyślania albumu tak żywiołowego, radosnego i emocjonalnie intensywnego jak Take Me To The Land Of Hell. Wyczucie awangardy Ono i brak szacunku dla granic gatunkowych stały się praktycznie normą. Młode pokolenia odkrywają ją, nie będąc osłoniętymi seksistowskimi dezinformacjami, które przedstawiają ją jako ‘dziewczynę, która rozbiła Beatlesów.’

Jasne jest, że młodsi muzycy chcą z nią współpracować. Take Me To The Land Of Hell zawiera interesujących muzyków gościnnych: Yukę C Hondę (Cibo Matto), Corneliusa, tUnE-yArDs, Questlove’a, Ad-Rocka i Mike’a D (Beastie Boys), Lenny’ego Kravitza i innych.

Jednym z powracających tematów w książce Cartera jest fałszywe przekonanie, że Ono była przytulanką Beatlesów. W rzeczywistości Lennon miał prawie żaden wpływ na jej subwersywną twórczość, podczas gdy ona znacznie wpłynęła na jego późniejsze dzieła z Beatlesów i solowe. Lennon był wielkim admiratorem jej jako artystki i często to podkreślał. Nie trudno zobaczyć dlaczego. Próbował poszerzyć swoje horyzonty twórcze. Chciał zabrać muzykę i sztukę na nowe, wcześniej nieeksplorowane wysokości. Ona tam żyła.

Wczesne utwory muzyczne Ono są niezwykłe jak na tamte czasy. Są dziwne, zabawne, emocjonalne, a czasami męczące. Pytanie o to, jak słuchać jej muzyki, jest uzasadnione. Nie słucha się Yoko Ono w ten sam sposób, w jaki słucha się Beatlesów. Nie wszystko, co nagrywa, to muzyka. To sztuka. Ale to więcej niż sztuka. Cokolwiek stworzy, w jakiejkolwiek formie, zawsze jest bezkompromisowa.

Secretly Canadian wyda Unfinished Music No 1: Two Virgins, Unfinished Music No. 2: Life With the Lions, Plastic Ono Band na winylu i w formie cyfrowych pobrań 11 listopada. Te płyty od dłuższego czasu nie były dostępne w sprzedaży i nigdy nie miały wydania cyfrowego. To samo dotyczy ośmiu kolejnych zaplanowanych na 2017 rok. Każdy z nich będzie zawierał dodatkowe utwory. Przyjrzyjmy się bliżej pierwszej partii wznowień:

Unfinished Music No 1: Two Virgins (1968)

Ludzie mogą być bardziej zaznajomieni z okładką albumu niż z jego zawartością. To słynny obraz Lennona i Ono stojących razem, nago. Został wydany przez Apple i faktycznie zajął 124 miejsce na brytyjskich listach przebojów. Na pewno większość ludzi nie miała pojęcia, co dostają. Album składa się z wielu pętli taśmowych, a Lennon gra na różnych instrumentach, podczas gdy Ono śpiewa dziwnymi głosami. Para nie była razem, gdy zaczęli to robić, ale zakochała się w tym procesie. Więc można powiedzieć, że to dźwięk ich zakochiwania się. Krytyka i reakcje publiczności na tę płytę były przytłaczająco negatywne.

Unfinished Music No. 2: Life With the Lions (1969)

To była następna płyta w serii Unfinished Music. Lennon i Ono planowali, że będą kontynuować nagrywanie małych fragmentów ich życia. Strona A składa się z jednego 26-minutowego utworu, nagrania, które Ono i Lennon zrobili dla Uniwersytetu Cambridge w 1969 roku. Był to drugi raz, kiedy wystąpili razem. Łatwo jest wąsko myślącym ludziom zlekceważyć tę jam jako bezsensowną, ale jest subtelna, dynamiczna i wprowadza zasady free-jazz na zupełnie nowy poziom. Płyta jest trochę bardziej “muzykalna” niż Two Virgins, ale nie mniej dziwaczna. To także wgląd w życie Lennona i Ono jako pary, które aktywnie dokumentują swoje życie razem w koncepcji „życia jako sztuki.”

Plastic Ono Band (1970)

Po trzech eksperymentalnych albumach z Lennonem (Wedding Album był trzecim po Life With Lions i Two Virgins), Ono stworzyła Plastic Ono Band. Zespół obejmuje Ono na wokalu, Lennona na gitarze, Ringo Starra na perkusji i Klausa Voormanna na basie. Na płycie występują gościnni muzycy, w tym słynny Ornette Coleman. Pierwsze trzy albumy były nie tylko współpracą dla Ono, ale bardziej w obszarze sztuki dźwiękowej. Plastic Ono Band pokazuje Ono w pełnej okazałości jako awangardową artystkę. Wyniki są upiorne i niepokojące. To było niezwykle dziwaczne w 1970 roku, ale nie trudno wyobrazić sobie zespół w 2016 roku grający to na wystawie w galerii sztuki. Zespół gra mocno, a wokale Ono są nieustępliwe. Otwarcia utworów „Why” i “Why Not” naprawdę pokazują jej niezwykłe poczucie humoru. Zawiera także momenty, które są dość radosne.

Będziemy to mieć w sklepie Vinyl Me, Please, który otworzy się 16 listopada o 12:00 EST.