SPARK: Rozległe ponowne wprowadzenie Whitney

Ale Ehrlich i Kakacek wiedzieli, że coś musi się zmienić. SPARK, trzeci album Whitney, oznacza przemyślaną ekspansję palety brzmieniowej zespołu. Brzmi jak nowo odrodzona kapela, pewnie wkraczająca w nowe ustawienia i tekstury, które pogłębiają ich mistrzowskie umiejętności (jak bliskie gospel „BLUE” lub „REAL LOVE”, wyraźny wybuch luminescencyjnego popu). Jednocześnie album wciąż jest kwintesencją Whitney, rozważając trudne tematy, takie jak złamane serce i lęki związane z dorastaniem, ale pakując je w jasne, niezapomniane melodie. Podczas rozmowy przez Zoom, Ehrlich i Kakacek omówili proces tworzenia SPARK, który uważają za swoje najważniejsze oświadczenie do tej pory.

Ten wywiad został skrócony i edytowany dla jasności.

VMP: Zaczęliście nagrywać nowy album w Portland. Przeprowadź mnie przez proces nagrywania. Dlaczego Portland?

Julien Ehrlich: Dorastałem w Oregonie. Myślę, że głównym powodem, dla którego się tam przeprowadziliśmy [w 2020 roku], był koniec długoterminowego związku. Byliśmy w trasie przez trzy miesiące z rzędu, a Max i ja obaj mieszkaliśmy w tym czasie z naszymi dziewczynami, i to po prostu miało sens, aby dać temu związkowi oddech. A także nie do końca myśleliśmy, co chcieliśmy zrobić z ostatnim albumem, ale wiedzieliśmy, że chcemy jak najwięcej zmian.

Jak wygląda proces pisania dla was? Skąd zazwyczaj pochodzi pomysł na piosenkę i jak ją rozwijacie?

Max Kakacek: Nie ma koniecznie formuły, oczywiście, działamy dość naturalnie. Zwykle jeden z nas wymyśla progresję akordów lub ogólny pomysł, a potem spotykamy się w pokoju i pracujemy nad tym. Zazwyczaj w momencie, gdy jesteśmy bardzo podekscytowani czymś, tracimy poczucie czasu i pracujemy do późnych godzin nocnych, a w końcu obsesyjnie odsłuchujemy coś w kółko. Niekoniecznie pracujemy nad tym funkcjonalnie, ale po prostu cieszymy się tym, co stworzyliśmy. To stopniowe przechodzenie w obsesyjny sposób pisania.

Julien: Tak, zaczyna się nieostro... to my skupiamy się na uczuciu, które wydaje się czymś, co tylko my mogliśmy stworzyć. Zacieśniamy naszą uwagę, podczas gdy ... jest 4 rano, a nasze mózgi są trochę zamglone, ale to, co się dzieje, jest o wiele bardziej zaawansowane.

Max: To była jedna z zalet bycia w Portland. Wynajęliśmy dom z dwoma członkami zespołu i mogliśmy grać muzykę tak długo, jak chcieliśmy, ponieważ nie mieliśmy żadnych sąsiadów pod sobą. W Chicago mamy sąsiadów na górze i na dole.

Wspomnieliście, że wchodząc w ten album, po Forever Turned Around, czuliście, że zmiana jest konieczna. Czy możesz mi pomóc zrozumieć, jakie były wasze myśli po tym albumie i dlaczego czuliście potrzebę skorygowania kursu tym razem?

Julien: Myślę, że natura drugiego albumu pozwala na wywieranie na siebie ogromnej presji. To był naprawdę trudny album do stworzenia. Obaj czujemy się z niego bardzo dumni, jest to dla nas album wyjątkowy. Myślę, że z jakiegoś powodu ... istniała po prostu zażenowanie w Maxie i mnie, ekscytacja możliwością tego, dokąd możemy pójść. U podstaw każdej piosenki Whitney, nie sądzę, że chodzi o estetykę, myślę, że to piosenka — po prostu podstawowa progresja akordów, plus melodia, plus słowa. Więc myślę, że zmiana palety dźwięków, których używaliśmy, była czymś, co naprawdę nas ekscytowało i wiedzieliśmy, że również lepsze piosenki mogą z tego wyniknąć.

Zdecydowanie jest inna paleta w nowym albumie, jak powiedzieliście, ale to również wciąż bardzo „whitneyowska” płyta. Czy możecie więcej opowiedzieć o decyzji, aby podążać w kierunku, w którym poszliście, jeśli chodzi o produkcję i estetykę — co was zainspirowało i dlaczego to pasowało do tego zestawu utworów?

Max: Myślę, że sposób, w jaki zaczęliśmy pisać, to … pozwalając mu pójść tam, gdzie samo chce pójść. A po napisaniu kilku piosenek odkryliśmy konkretne rzeczy, które robiliśmy i inspiracje z niektórych części muzyki, które zawsze kochaliśmy, które nigdy nie były praktykowane w pisaniu, próbując nowych estetyk i struktury akordów oraz struktury piosenek. A potem, w końcu stało się to bardziej skoncentrowane, gdy próbowaliśmy nowych rzeczy i odkryliśmy, co nam się w nich podoba, a co nam się nie podoba.

Ale również, był moment zdumienia wokół tego, jak w piosence „TWIRL”, na przykład. Demo, które przynieśliśmy do studia, było bardzo organiczne, akustyczne, prawie jak ukłon w stronę Neila Younga lub klasycznego folkowego autora piosenek. A potem, pracując z [producentami] Johnem [Congletonem] i Bradym [Cookiem], natrafiliśmy na inną teksturę, gdy wszyscy w studiu odsłuchiwali to na koniec dnia i wszyscy pytali: „Jak stworzyliśmy to?” Takie momenty są tym, czego szukaliśmy, a wiele razy pochodziło to z wyjścia poza naszą strefę komfortu.

Wspomnieliście Brad i John. Jaką perspektywę wnieśli do stołu i jak wyglądał ten proces współpracy?

Julien: Nie wiem, co to w nas, ale ostatnie dwa razy, gdy tworzyliśmy albumy, pairaliśmy dwóch producentów, którzy nigdy wcześniej się nie spotkali, co jest tak ogromnym ryzykiem. Powiedziałbym, że za pierwszym razem, były okoliczności, które bardzo to utrudniły, ale ich osobowości zgranie było czasami trochę trudne. Ale Congleton i Brad są w tak wielu aspektach idealnymi uzupełnieniami. Congleton jest tak uporządkowany, co do godzin, jakie spędza w studiu. Dosłownie... to tak, jakby zegar wybijał, niezależnie od godziny, 7, i on mówi: "Dobrze, muszę iść do domu" (śmiech). A Brad po prostu zostawał i spędzał czas. Brad jest bardziej terapeuta, bardziej emocjonalny typ wsparcia, typ producenta Ricka Rubina. A Congleton jest jak prawdziwy nerd komputerowy.

Co możesz mi powiedzieć o pierwszym singlu, „REAL LOVE”?

Max: To była może ostatnia piosenka, którą skończyliśmy przed pójściem do studia. Mogliśmy być mentalnie, jakby: „Album jest skończony, zabieramy te 12, może 13 [piosenek] do studia i nagrywamy to”… Julian i ja mieszkaliśmy w Chicago w dość zniszczonym sublocie. Właśnie wróciliśmy z Portland i podpisaliśmy umowę na wynajem, nie widząc mieszkania i było to trochę, mówiąc delikatnie, rozczarowujące. Mieliśmy tylko łóżka i prowizoryczne studio. Z jakiegoś powodu, pewnej przypadkowej nocy, wpadliśmy w pomysł akordów i surową melodię z demo z Portland i otworzyliśmy je ponownie i odświeżyliśmy, a zanim się spostrzegliśmy, wydawało się to najbardziej ekscytujące, co stworzyliśmy od dłuższego czasu.

Chciałbym także usłyszeć o „BLUE”. Ma jasny nastrój, ale niektóre z tekstów mają także pewną ciemność. Mówicie o paranoi.

Julien: Max wrócił do domu na Święta i napisałem akordy, a z jakiegoś powodu przypominały mi one o „Deck the Halls” - typowe bożonarodzeniowe rzeczy, ale myślę, że to dlatego, że taka była estetyka wokół mnie. Nie myślałem o tym, że to było gospelowe, dopóki nie wysłałem tego do Maxa i nie dodał perkusji. Gdy tylko Max wrócił po Świętach, skończyliśmy to w około tydzień. To naprawdę wyjątkowe. Piosenki mogą powstawać w różnorodny sposób, ale istniała ta specyficzna energia między nami i chemia podczas tworzenia tej piosenki, gdzie było tylko: „Cholera, to wydaje się takie wyjątkowe.” Wysłaliśmy to do wytwórni i wszyscy, z którymi pracujemy, natychmiast zareagowali: „Ooooh!”

Myślę, że ciemniejsze elementy tekstów pojawiły się, ponieważ wiedzieliśmy, że musimy przejść do E-moll w sekcji solowej gitary i „paranoja” po prostu brzmi jakoś chwytliwie. Miłość i paranoja są zdecydowanie w wielu aspektach powiązane.

To jest ogólne w twojej pracy, ale z pewnością na tym albumie widzimy, jak stawiacie wyzwania związane z nieco ciemniejszymi tematami w tych piosenkach, które są błogie, radosne, bardziej optymistyczne — co jest trudną równowagą do osiągnięcia, ale sprawia, że te piosenki są bardziej teoretycznie interesujące. Czy jesteście tego świadomi i myślicie o tym?

Max: Myślę, że po prostu naturalnie skłaniamy się ku temu. Celem całego naszego procesu twórczego jest, aby wewnątrz było coś głębszego, a wiele razy osiągamy to poprzez łączenie dwóch różnych emocji z brzmieniami i treścią tekstów.

Julien: Nie wkładamy nic w piosenkę, do czego nie jesteśmy w pełni związani. Więc, oczywiście jest tam jakiś cień (śmiech). Prawdopodobnie w każdym teraz.

Doświadczyliście pewnej straty podczas tworzenia tego albumu. Max, twój dziadek zmarł, a JR White z Girls również odszedł, kto był twoim mentorem. Czy możesz o tym powiedzieć?

Max: Obaj znaliśmy JR trochę. Prawdopodobnie znałem go trochę bliżej. To była osoba, która znalazła Smith Westerns na Myspace i napisała do nas e-mail, a w zasadzie rozpoczęła moją karierę koncertową. Pierwsza trasa, na jaką poszedłem, była dzięki temu, że do nas napisał. W końcu mieszkałem z nim i Chrisem [Owens] przez jakiś czas w San Francisco w 2010, 2011 roku. Więc, byliśmy naprawdę blisko przez te lata. Miał tyle lat, co ja teraz, gdy się spotkaliśmy. Miał 31 lat, gdy się poznaliśmy, a myślę, że zmarł, gdy miał 40. Każdy, kto znał JR... miał demony, z którymi się borykał, i utrzymanie osobistej relacji było z różnych powodów trudne. Ale jedna z pierwszych osób, która uwierzyła w to, co robiłem w muzyce, była on w dużej mierze. To był prawdziwy cios, gdy odszedł.

Myślę, że byliśmy w trakcie [pisania] lub właśnie napisaliśmy „TERMINAL”. To był jeden z tych momentów, w którym piosenka, którą piszesz, niekoniecznie ma konkretne przeznaczenie, kiedy ją piszesz, a potem zdajesz sobie sprawę, że odnosi się do doświadczenia, które możesz mieć później, podobnie jak słuchacz muzyki mógłby się z nią utożsamiać i powiązać tę piosenkę ze swoim życiem. Tak właśnie działał „TERMINAL” dla mnie, ta piosenka o stracie, ogólnie mówiąc, jest dość, nie „straszna”, ale ma naprawdę intensywne brzmienie i jest bardzo smutna. Myślę, że utożsamiłem się z naszą własną muzyką w sposób, w jaki mam nadzieję, że inni mogą, jeśli doświadczają tego samego.

Tematycznie, jeszcze jedną rzeczą, którą zauważyłem w tym albumie jest to, że w wielu piosenkach mówicie o starzeniu się — o tym, jak to się czuje, jak cię zmienia. Czy to jest coś, co ciągle was zajmuje?

Julien: Obchodziłem 30. urodziny tuż po ukończeniu tego albumu. Prawdopodobnie uczucie na końcu moich dwudziestych lat, które było odczuwane jako, że zostałem okradziony, spędzając czas w domu... ale zawsze było to na naszych myślach. Szczególnie z piosenką taką jak „MEMORY”, z jakiegoś powodu było to naprawdę łatwe do przyjęcia i myślę, że napisaliśmy o tym dość dosadnie w tej piosence. Ale myślę, że ta piosenka mówi raczej o tym, co jeśli w 20 lat zostaniemy całkowicie nieznanym zespołem? I to będzie artefakt, który to wyrazi w piękny sposób.

Kiedy tworzycie album, czy uważacie, że istotne są te tematyczne połączenia między piosenkami?

Julien: Myślę, że być może poprawiliśmy się w tym albumie. Light Upon the Lake był to w zasadzie cały breakup. FTA był zupełnie o paranoi. Przy tym albumie, gdy układaliśmy listę utworów, pomyślałem: „Wow, to naprawdę najbardziej różnorodny zestaw piosenek, emocjonalnie, jaki stworzyliśmy.” Każda piosenka pochodzi z jej perspektywy w całkowicie uzasadniony sposób, w sposób przemyślany. To jest na naszych umysłach, jeśli napiszemy dwie piosenki z rzędu o złamanym sercu, musimy uderzyć w inne uczucie. Czuło się, że to dobra efekt kuli śnieżnej przy tym albumie, ponieważ wykonaliśmy to dobrze za każdym razem, według mojej opinii.

Macie wiele koncertów w nadchodzących miesiącach wspierających nowy album. Czego mogą się spodziewać fani po nowej trasie i jakie są wasze odczucia związane z powrotem do normy w tej kwestii?

Max: Jesteśmy bardzo podekscytowani, aby wrócić w trasę. Mamy jeszcze dwa miesiące, więc to sytuacja odliczania. Będzie naprawdę zabawnie zagrać te nowe piosenki na żywo i zbadać dynamiczny zakres tego, co mają do zaoferowania w ustawieniach na żywo i połączyć je z naszym starszym katalogiem. Mamy dużo większe możliwości stworzenia różnorodnego setlistu, który zabierze was w podróż.

Julien: Wsparcie „Golden Days” między „BACK THEN” a „SELF” lub coś w tym stylu. Myślę, że jest szansa dla stonerów w tłumie, aby pomyśleli: „Wow!” (śmiech) żeby ich umysły były zaszokowane, a włosy rozwiane.

Max: Wszyscy jesteśmy naprawdę podekscytowani, a ten proces właśnie teraz się zaczyna, jak mówimy, zaczynając z zespołem i sortując to wszystko.

Rozmawialiśmy o wstępnych singlach, ale czy są jakieś utwory, których fani jeszcze nie słyszeli, które są dla was szczególnie ważne, lub uważacie, że ucieleśniają to, co próbowaliście osiągnąć z tym albumem?

Max: Trudno powiedzieć jedną, ale dla mnie w tej chwili „COUNTY LINES” to dobry przykład. Na tym utworze jest ogromna sekcja smyczkowa, która brzmi jak orkiestra, ale jest także połączona z dźwiękami, które są zdecydowanie zsyntetyzowane w tym samym czasie, z sub-basem, i jest tam instrument zwany EVI, co oznacza elektryczny instrument zaworowy; w zasadzie nasz trębacz gra syntezator tak, jakby grał na trąbce. Myślę, że to ukazuje szerokość tego albumu.

Czy masz inny?

Julien: Następne utwory, które wydamy, to „MEMORY” i „COUNTY LINES”. Czuję, że piosenka taka jak „SELF”, dla odpowiedniej osoby, po prostu będzie jak: „Co do cholery?” (śmiech) Nie wiem, po prostu czuję się naprawdę dumny z tej piosenki. I gdybym usłyszał inną kapelę wydającą tę piosenkę, byłbym naprawdę pod wrażeniem.