Wywiad z Hrishikesh Hirwayem z podcastu Song Exploder

Dobrze zaznajomiony z problemem rozwiązywania i eksperymentowania związanego z pisaniem piosenek, muzyk i producent z Los Angeles zainspirował się do stworzenia Song Exploder po spędzeniu czasu na pracy nad remixami swoich kolegów. Słuchanie izolowanych ścieżek dało Hirwayowi nową perspektywę. Każdy odcinek trwa nieco poniżej 20 minut, Hirway edytuje siebie z rozmowy, co pozwala uzyskać niezwykle skoncentrowane i dogłębne rezultaty. Chociaż muzyka pozostaje centralnym punktem programu, Song Exploder to orzeźwiający podcast dla każdego, kto pragnie dostępu do swojej twórczej duszy.

Vinyl Me, Please: Song Exploder przypomina życie wewnątrz notatek albumowych. Czy były one częścią inspiracji dla tego podcastu?

Tak, właściwie. Pierwszy moment, który mogę powiązać z pragnieniem stworzenia Song Exploder, pochodzi z czytania notatek albumowych do Things Fall Apart zespołu The Roots. Questlove napisał coś w notatkach na temat tego, jak zdobył dźwięk perkusji, którego tak długo szukał. Zawile nie mówi, jak uzyskał ten dźwięk... Uwielbiałem ten szczególny dźwięk, o którym mówił, i chciałem zgłębić tę tematykę. To było tylko kilka zdań. Napisał kilka zdań dla każdej piosenki i to wszystko, co z tego uzyskałem. Przeczytałbym cały rozdział książki tylko na podstawie tego. W moim umyśle to było pewnego rodzaju przewodnia zasada, według której tworzyłem Song Exploder lub to, co mam nadzieję, że inni ludzie z tego wyniosą.

Gdy masz potwierdzonego artystę, jak decydujesz, która piosenka zostanie zaprezentowana?

To naprawdę tylko rozmowa. Zależy od artysty i sytuacji. Często jest nowa płyta, którą będą promować, więc naturalnie mogą chcieć rozmawiać o piosence z tej płyty. Czasami są artyści, którym mówię: „Hej, to jest piosenka, którą naprawdę chciałbym z tobą omówić, czy byłbyś otwarty na to?” Czasami to działa, czasami podchodzę do kogoś i mówię, że uwielbiam tę piosenkę, uważam, że byłaby świetna dla Song Exploder, a oni wracają i mówią, że ta piosenka ma dużo lepszą historię, czy możemy porozmawiać o tym. Oczywiście wiedzą lepiej niż ja. Po prostu staram się opierać to na tym, co słyszę. Nie ma jednego ustalonego procesu, jak to jest określane.

Jak przygotowujesz się do wywiadów?

To krąży wokół samej piosenki. Dostanę ścieżki od artysty i spędzę czas na słuchaniu różnicy między tym, co mogę odkryć w ścieżkach a tym, co jest w finalnej wersji. Często rzeczy, które uważam za najlepsze momenty w programie, to te, które odkrywam tylko dzięki posiadaniu ścieżek. Słucham i zdaję sobie sprawę, że są rzeczy, których nigdy wcześniej nie słyszałem w tej piosence, więc staram się skupić część moich pytań wokół tych dźwięków. Czym one są i wydobywać je na pierwszy plan. Często są to albo sekrety, albo są tam z jakiegoś powodu. Nawet jeśli nie słychać ich wyraźnie, jest powód, dla którego są w piosence.

Artyści wydają się być bardzo komfortowo rozmawiając z tobą. Czy fakt, że najpierw jesteś fanem, a nie krytykiem, pomaga?

Nie myślę o sobie jako o fanie najpierw. Nie powiedziałbym, że tak się z nimi odnoszę, ale też nie powiedziałbym, że jestem krytykiem. Kontekst tych rozmów polega na tym, że staram się podejść do tego bardziej jako równy sobie. Oni są muzykami, a ja jestem muzykiem i mogę się utożsamić z częścią procesu pisania piosenki, z trudnościami twórczymi i technicznymi. Proces tworzenia tekstów, proces kompozycji muzyki. Nawet jeśli nie wiedzą, kim jestem, ani co to jest Song Exploder, to jest kontekst, z którego przychodzę i który wnoszę do rozmowy, nawet jeśli nie są tego świadomi. To kształtuje sposób, w jaki zadaję pytania, aby, mam nadzieję, czuli, że rozmawiają z równym sobie.

Rozmawiałem dużo z przyjaciółmi, czy to w studiu, czy w trasie. Z Carl Newmanem z The New Pornographers zrobiliśmy odcinek w zeszłym roku i obawiał się, że nie będzie wystarczająco dużo do powiedzenia na temat piosenki. Ostatecznie rozmawialiśmy łatwo przez godzinę. Po tym podziękowałem mu, a on zauważył, jak bardzo był zaskoczony, jak łatwo przebiegła ta rozmowa. Ujął to w sposób, który uważam, że był dokładnie tym, co miałem nadzieję, że poczuje. Powiedział, że to przypomina rozmowę, którą prowadzi się o 3 nad ranem z tyłu autobusu tournego. To było naprawdę satysfakcjonujące. Dokładnie to, co chciałem, żeby poczuli. Że jest to naturalne, chcę, aby słuchacze czuli się, jakby byli częścią rozmowy, która nie jest zazwyczaj publiczna.

Jak zdecydowałeś, aby usunąć siebie z rozmowy w finalnej edycji?

Na początku, kiedy program nie był niczym, chciałem być ostrożny, aby nie sprawić, że będzie to wyglądało, jakbym próbował stworzyć pojazd dla swojej własnej osobowości. W najczystszej wersji tej idei, jak notatki albumowe, jak notatki Questlove’a, to on komunikuje się bezpośrednio z czytelnikiem i słuchaczem. Nie masz osoby, której dyktuje te rzeczy, nie ma ich odcisków palców na tym. Metafora notatek albumowych jest dobra, ponieważ powinna sprawiać wrażenie, że pochodzi bezpośrednio od artysty. Powinna przypominać bardziej pokazanie i zaprezentowanie przez artystę niż uczenie się przez słuchacza o tym informacji za pośrednictwem pośrednika. Czułem, że to mogłoby przeszkodzić w pewnej bezpośredniości i intymności doświadczenia słuchowego.

Wiele odcinków koncentruje się na małych decyzjach w studio, które mają duży wpływ na nagrania. Czy jest jakiś przykład, który zawsze się wyróżnia?

Jednym, który natychmiast przychodzi na myśl, nie wiem, czy to można uznać za małą decyzję. Od dawna uwielbiam dźwięki perkusji z Writer’s Block, albumu Peter, Bjorn and John. Produkcja na tym albumie ogólnie jest fantastyczna, a przez długi czas po wydaniu tego albumu byłem zafascynowany tą produkcją. W mojej muzyce starałem się myśleć o tym, jak to jest magiczne i próbowałem znaleźć swój własny sposób na odkrycie rzeczy, które najbardziej mnie w nim zachwycały. Byłem podekscytowany, że mogłem z nimi porozmawiać o „Young Folks” z tego albumu we wrześniu, z wielu różnych powodów, nie wiedząc, jaka jest historia. Wiedząc tylko, że uwielbiam teksty i wszystko w tym albumie. Jedyną rzeczą, której się nie spodziewałem, była historia, dlaczego ten album brzmi tak, jak brzmi i dlaczego perkusja brzmi tak, jak brzmi. Dla mnie ma ten idealny dźwięk perkusji. Okazuje się, że na ich albumie przed Writer’s Block wydali dużo pieniędzy na nagranie w studiu, myśląc, że to będzie ich przełomowy album. Ostatecznie czuli, że nie dostali tego, na co liczyli.

Prawie się rozpadli i postanowili zrobić jeszcze jeden album i spróbować raz jeszcze. Zdecydowali się zrobić to tanio i nagrali to w swoim miejscu prób. Miejsce prób było akustycznie bardzo restrykcyjne, ponieważ było to małe, typowo boxowe pomieszczenie. Nie nagrali perkusji z żadnymi talerzami. Talerze crash nie brzmiałyby dobrze, więc powodem, dla którego te bębny brzmią tak ciasno, jest to, że nie musieli martwić się o miksowanie w sposób uwzględniający talerze. Zamiast tego użyli wszystkich tych innych dźwięków w miejscu, w którym powinny być talerze. Użyli dźwięku zbiornika pogłosowego uderzającego o ziemię jako talerza w niektórych miejscach lub arkusza grzmotowego z orkiestry perkusyjnej. W każdym razie dźwięki perkusji, co do których nie byłem pewien, czy je zloopowali, czy to był sampl... Nie mogłem zrozumieć, dlaczego brzmiały tak idealnie i ciasno. Okazało się, że to nie przez jakieś niesamowite studio, ale z powodu niepowodzenia ich ostatniego albumu. Ta historia bardzo mnie dotknęła.

Wspomniałeś, że stosujesz test 'mamy', aby zachować program przystępny dla osób, które nie są twórcami muzyki. Jaka jest historia za tym?

Moi rodzice, bardzo słodko, słuchają wszystkiego, co robię. Muzyka, którą tworzę... przyszli zobaczyć, jak gra moja kapela w punk rockowych miejscach. To naprawdę wspaniałe. Słuchają programu, więc łatwo mi myśleć o nich jako o zastępcy potencjalnej szerszej publiczności. Ludzie spoza tego autobusu tournego o 3 nad ranem. Rozmowa, którą wtedy prowadzi się, to jedna rzecz, ale jak edytujesz, ramujesz i kontekstualizujesz ją, aby ludzie, którzy nigdy nie byli w autobusie tourowym, mogli znaleźć w tym jakieś znaczenie i sens.

Czy zauważyłeś jakieś trendy, rozmawiając z nowymi artystami w porównaniu do doświadczonych weteranów?

Jednym z trendów, nie dzieli się to tak bardzo wzdłuż długości kariery artysty, ale coś, co myślę, jest produktem nowoczesnych czasów, to to, że wszyscy używają aplikacji do notatek głosowych na swoich iPhone’ach. To jest premierowe narzędzie do demo dla autorów. To świetne, gdy mogę to uwzględnić w odcinku. Pierwszy moment, w którym można usłyszeć narodziny piosenki w tym kontekście. Wszyscy, od Chet Faker do Metallica, wspomnieli o używaniu notatek głosowych jako miejsca, w którym zaczynają swoje pomysły.

Powiedziałeś wielokrotnie, że dużą częścią twojego programu jest rozwiązywanie problemów. Jaki był największy problem, który musiałeś rozwiązać od momentu, gdy zacząłeś?

Najważniejsza zmiana, jaką przeszedł program, to struktura. Oryginalne pierwsze cztery odcinki programu były publikowane z małym wprowadzeniem, a potem piosenką w całości, a następnie następującym omówieniem. Zacząłem rozumieć, kto potencjalnie mógł słuchać programu. To jest coś, w którym test mamy także odgrywa rolę. Nie zdawałem sobie sprawy z potencjału, jak ogólna może być publiczność programu. Myślałem, że spodziewam się publiczności, która znacznie bardziej przypomina moje własne zaplecze i innych muzyków. Niekoniecznie muzyków, ale ludzi, którzy kulturowo podchodzą do programu z tego samego miejsca, co ja. Był tam kuratorski, niemal DJ-owski aspekt programu, w którym mówię, oto fajna piosenka, teraz posłuchajmy, jak została stworzona.

Okazuje się, że było wiele osób, które nie miały pojęcia, kim niektóre zespoły są. Ktoś wspomniał, że dzięki podcastowi Song Exploder odkrył ten zespół The Postal Service. To mnie zaskoczyło. Dla mnie, w moim doświadczeniu, The Postal Service... artysta platynowy, byli wszędzie w 2003 roku i tak dalej. Nie mogłem sobie wyobrazić, że ten wschodzący podcast mający kilka tysięcy słuchaczy mógłby wprowadzać kogokolwiek w zespół takiego kalibru. To było coś, co nie bardzo zdawałem sobie sprawę, że jest problemem do rozwiązania, dopóki program nie wyszedł. Musiałem powiedzieć, że w takim razie mogą być ludzie, którzy słuchają tego z innym zestawem założeń i kontekstem kulturowym niż ja. Porozmawiałem z kilkoma osobami, uzyskałem kilka rad, a następnie przekształciłem program tak, aby rozmowa odbyła się najpierw, aby ludzie mogli zbudować pewne poczucie przywiązania do artysty, jakiś rodzaj inwestycji w piosenkę. Być może pojawi się pewne poczucie tajemnicy, elementy składają się na to, aby piosenka grana na końcu wydawała się objawieniem.