Margo Price nie da się zamknąć w pudełku

Nie żeby sytuacja była koniecznie dobra na początku tego roku, kiedy ogłoszono trzeci album Price, That’s How Rumors Get Started. Ale od tamtej pory, sprawy poszły od złego do gorszego. Oczywiście, nie przewidzieliśmy tego: ani tornada, które zniszczyło dom Price w Nashville, ani wirusa, który zabił Johna Prine’a i wyeliminował z działalności męża Price, Jeremy’ego Ivey’a, ani obecnej konfrontacji rasowej w Ameryce.

Wśród tych zniszczeń Price wydaje długo oczekiwaną kontynuację albumu z 2017 roku All American Made, która jeszcze bardziej rozszerza jej paletę dźwiękową, zawierając przesterowane gitary, zarysy automatu perkusyjnego i pełne duszy chóry wspomagające. Lśniące jasne schronienie, które łączy country, klasyczny rock i blues, jest zarówno kapsułą czasu — z ukłonem w stronę wysłużonych albumów artystów takich jak Fleetwood Mac, Tom Petty i Neil Young — jak i współczesne w swoim eklektyzmie i doskonałych, bezkompromisowych tekstach Price.

Gdzie Midwest Farmer’s Daughter skupia się na tle Price, a All American Made mówi o kraju w stanie rozkładu, That’s How Rumours Get Started znajduje swoje miejsce pośrodku. Notatki z autobiograficznego opowiadania są widoczne, choć mówią bardziej o niedawnej przeszłości niż odległej, z utworami takimi jak “Twinkle Twinkle,” “Gone to Stay” i “Prisoner of the Highway,” które ukazują radości, frustracje i złamane serca podróży jako udanej rozwijającej się muzycznej gwieździe trasowej. Choć album nie jest wyraźnie polityczny, to jednak ma swoje subtelne momenty, które przypominają słuchaczowi o nieustraszonej głębokiej wierze Price w mówienie prawdy, niezależnie od krytyki. “Nie znasz mnie. Nie posiadasz mnie,” śpiewa w pierwszym singlu “Stone Me,” będąc tak samo niezależnym jak zawsze.

W czasie naszych kwarantann rozmawialiśmy z Price o jej najbardziej ambitnym albumie, o jej odmowie zamknięcia się w jednym gatunku muzycznym i o próbie tworzenia w ciągle zmieniających się czasach kryzysu.

Brzmienie i klimat tego albumu są taką progresją w stosunku do twoich pierwszych dwóch. Co wpłynęło na decyzję o rozszerzeniu nieco brzmieniowo tego albumu?

Po prostu wiedziałam, że nie chcę ciągle robić tej samej płyty. Grałam wcześniej w zespołach rockowych i wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, zanim zrobię coś innego, bardziej osadzonego w country. Przemysł muzyki country nie był szczególnie przyjazny dla kobiet czy mniejszości. Chciałabym rozszerzyć ten wąski sposób myślenia, wiesz? Kocham muzykę country, ale nie kocham organizacji, które nią zarządzają.

Myślę, że jednym z powodów, dla których tyle osób Cię słucha, jest to, że nie boisz się ich krytykować. Pierwsze dwa single z albumu, “Stone Me” i “Twinkle Twinkle” — celnie krytykujesz naturę przemysłu muzycznego i jak, nawet gdy odniesiesz sukces, może być nadal niesprawiedliwy.

Tak, to po prostu inny zestaw problemów. Oczywiście, jestem bardzo wdzięczna za swoją karierę, ale jest dużo oczekiwań i rzeczy, na które nie jestem osobiście gotowa iść na kompromis. To było dobre na wiele sposobów, ale w innych jestem po prostu gotowa na muzyczne rozszerzenie. Chcę eksplorować inne gatunki muzyczne — i zawsze to robiłam. Przez ostatnie 15, 20 lat gry na gitarze, a nawet dłużej na pianinie, miałam miłość do różnych rodzajów muzyki: folk, blues, soul, gospel, punk rock i klasyczny rock’n’roll. Myślę, że nie można być wszechstronnym, jeśli trzymasz się tylko jednej rzeczy ciągle.

Album przypomina mi Tom Petty i Heartbreakers’ Southern Accents w pewien sposób — jest tam twój dźwięk, ale jest również bardzo eklektyczny. Są tam utwory country, klasyczny rock, soul, new wave... Czy chciałaś, żeby ten album był nie tylko bardziej rockowy, ale także bardziej wszechstronny, uwzględniając twoje różne wpływy?

Na pewno chciałam namalować inną paletę. Zrobiłam dwa ostatnie albumy z pedal steel, skrzypcami, mandoliną i dobro. Chciałam zrobić bardziej, jak rzeczy napędzane organami i pianinem, jest tam trochę syntezatorów. Jest bęben automatyczny w jednym utworze — są tam również organiczne perkusje — ale w “Heartless Mind” to mój pierwszy raz, kiedy używałam automatów perkusyjnych.

Chciałam zmienić, zanim gra się zmieni. Widać te gatunki, które stają się bardzo popularne — coś jak Alabama Shakes i eksplozja soulu, która miała miejsce podczas ich czasu, kiedy wszyscy ścigali ten dźwięk i ludzie chcieli podpisywać zespoły, które były podobne i stało się to modne — jak biali ludzie robiący blue-eyed soul. Ale po pewnym czasie, coś innego staje się modne. Myślę, że ważne jest, aby się rozwijać, i potrzebowałam tego mentalnie. Musiałam odstąpić i pisać inaczej. Robiłam dużo autobiograficznych opowieści, więc było dobrze być trochę bardziej abstrakcyjnym. Niektóre z nich, oczywiście, opierają się na moich osobistych doświadczeniach, ale myślę, że nie zawsze łatwo jest dokładnie powiedzieć, o czym mówię na tym albumie.

Oprócz bardziej abstrakcyjnego opowiadania, wiele piosenek jest bardziej bezpośrednich niż na twoich poprzednich albumach, dokumentując i przejmując się sposobami, w jakie zmieniło się twoje życie w ciągu ostatnich kilku lat. Czy masz preferencję między pisaniem o rzeczach, które się dzieją, a pisaniem o odległej przeszłości, gdy masz już więcej przestrzeni między sobą a tematem?

Na pewno pomaga mieć przestrzeń i refleksję w tym, co robisz. Jak na przykład “Letting Me Down” było napisane do starego przyjaciela ze szkoły średniej, a mój mąż napisał zwrotkę do starego przyjaciela ze swojej szkoły. To było coś, o czym nie myślałam przez jakiś czas, ale było bardzo terapeutyczne. Teraz, kiedy siedzę, żeby pisać w tym szalonym czasie historii — trudno jest wiedzieć, co się wydarzy. Każdego dnia rzeczy zmieniają się tak szybko i nie wiadomo, jak to się zakończy. Więc trudno jest pisać o czymś, kiedy jesteś w środku tego. Przejdzie kilka dni i nagle pojawia się nowa wiadomość znikąd i to, co napisałeś, staje się nieistotne.

Na tym albumie miałeś niesamowitą sekcję rytmiczną — Benmont Tench, James Gadson, Matt Sweeney, Nashville Friends Gospel Choir, żeby wymienić tylko kilka. Jak wyglądał proces nagrywania z nimi i w jaki sposób wpłynęli na kierunek, w którym podążały twoje piosenki podczas nagrywania?

Miałam tak dużo zabawy grając z Mattem Sweeneyem, a oczywiście James Gadson to kompletna legenda, od Arethy Franklin po Billa Withersa, a także grał z D’Angelo. Był niezwykle profesjonalny i pozytywny, i miło było z nim pracować. Siedział za zestawem perkusyjnym i nie wstawał, chyba że mieliśmy lunch. Był tam, zobowiązany, kierując pociągiem.

Miło było być w przestrzeni w East-West Studio, ponieważ czuliśmy się, jakbyśmy grali razem w małym pokoju. Czułam, że wszystko połączyło się, mimo że nie słyszeli wcześniej tych piosenek — nie wysłałam im wiele demo czy coś takiego. Mieliśmy trochę preprodukcji i kilka rzeczy, ale głównie po prostu siadałam z akustyczną gitarą w pomieszczeniu kontrolnym i grałam, a potem mówiłam: “Ta piosenka ma mieć klimat Springsteen.” Albo, “Ta piosenka ma mieć klimat Fleetwood Mac czy Neil Young” — cokolwiek to było. I wtedy całkowicie trafiali. Było to bardzo naturalne i proces nagrywania był naturalny.

Niektóre piosenki na albumie, wydają się być hołdami dla tych klasycznych zespołów. “Stone Me” przypomina Tom Petty’ego “Won’t Back Down;” “Prisoner of the Highway” przypomina Trio’s “Wildflowers” — wszystko przez twój własny pryzmat. Czy zaczynałaś niektóre utwory z zamiarem odniesienia do innych artystów, czy po prostu pisałaś, a w trakcie tworzenia odkrywałaś, że przybierają podobne kształty?

Zazwyczaj zapisuję trzy lub cztery utwory referencyjne. Nie chcę po prostu wziąć jednej piosenki i ją skopiować — chociaż, dobre ucho na “Stone Me” i “Won’t Back Down.” W rzeczywistości, grałam to mocniej z zespołem i wyszło trochę bardziej subtelnie, i byłam jak, “Nie wiem…” Większość utworów wyszła jak sobie wyobrażałam, ale niektóre wyszły bardzo inaczej. “Heartless Mind” — myślałam, że będzie to po prostu napędzane gitarą z wibracją Heartbreakers. Kiedy mieliśmy wszystko nagrane, byłam jak, “Och, to jest jak Blondie czy The Pretenders.” Było to zupełnie nieoczekiwane, ale bardzo, bardzo lubiłam to.

Ale ja po prostu myślałam o kilku jako referencja, by pomóc im zrozumieć, co chciałam osiągnąć. Uważam, że ważne było, aby dać jakieś odniesienie do tego, “Okej, to jest to, co chciałabym żeby brzmiało.” Mam nadzieję, że nie jestem zbyt wtórna. To był dobry moment także, mając Sturgilla i Bryana Davida R. Fergusona, aby powiedzieć, że brzmi coś za bardzo jak to, i zmienialiśmy rzeczy, aby upewnić się, że nic nie jest zbytnio nawiązujące czy zbyt wtórne.

Grałaś wcześniej ze Sturgillem, ale jak to było, mając go jako producenta albumu?

Było wspaniale. Miałam obawy przed tym. Nie wiedziałam, czy to nie popsuje naszej przyjaźni, ponieważ mogę być dość opiniotwórcza i mam bardzo klarowną wizję tego, co chcę zrobić. Ale Sturgill ciągle mówił, “Pozwól mi zrobić jeden z twoich albumów. Obiecuję, że to będzie najlepsza rzecz. To będzie najlepiej brzmiąca rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłaś.” Był bardzo chętny do tego i świetnie pracowało się z nim w studiu. Wprowadził Davida R. Fergusona, inżyniera, który był dobrym przyjacielem Johnny’ego Casha i Jacka Clementa. Wszyscy mieliśmy świetny czas, śmiejąc się i jedząc dużo, ponieważ byłam w ciąży. Było naprawdę dobrze wejść do studia i po prostu dać sobie trochę luzu, oddając im od czasu do czasu część kontroli, mówiąc “Hej, co jeśli napiszemy mały most tutaj?” albo “Czy potrzebujesz ośmiu zwrotek do tej piosenki?” A czasami odpowiedź brzmiała tak, ale czasami mówiłam sobie “Dobrze, mogę zrobić to trochę bardziej zwięzłe.”

Mówiłaś wcześniej, jak proces nagrywania podczas ciąży był tak innym doświadczeniem, szczególnie w poczuciu posiadania bardzo klarownej wizji.

Na pewno nie spodziewałam się zajść w ciążę. To zdarzyło się dokładnie wtedy, kiedy rozmawialiśmy o wejściu do studia. Mówiliśmy o nagrywaniu przez jakiś czas, ale gdy tylko naprawdę podjęłam decyzję, żeby tam wejść i zaczęły się rozmowy, okazało się, że mój mąż i ja jesteśmy w ciąży. Byłam trzeźwa przez kilka miesięcy, ponieważ chciałam; mój mąż skończył 40 lat i pomyśleliśmy: “Wiesz co, powinniśmy zrobić przerwę i być na jakiś czas naprawdę trzeźwi.” Więc byłam trzeźwa dwa miesiące, a potem okazało się, że jestem w ciąży. Już miałam taki bardzo wyraźny, nowy tryb życia. Oczywiście, ciąża tylko to spotęgowała.

Czuję, że istnieje ogromne połączenie między procesem twórczym nagrywania albumu a noszeniem dziecka. Proces trwa tak długo, zaczyna się od małego, a potem wszystko rośnie i rozwija się, stając się twoim arcydziełem, miejmy nadzieję, kiedy się skończy. To było wspaniałe. Nie miałam problemu ze śpiewaniem. Oczywiście, na samym końcu, kiedy byłam już po dziewiątym miesiącu ciąży, miałam trochę problemów z łapaniem oddechu, ale miałam mnóstwo czasu. Pracowaliśmy tylko nad tym. Nie było żadnego terminu, i mogłam wszystko dopracować. To było jak gniazdowanie, również, bycie bardzo specyficznym co do miksów i wszystkiego.

Twoja muzyka zawsze była polityczna, szczególnie w ukazywaniu, jak osobiste jest polityczne. W obliczu stanu świata, jaki jest teraz, gdzie widzisz rolę sztuki i muzyki jako środek do wprowadzenia zmian na lepsze, lub przynajmniej jako schronienie dla ludzi?

Zdecydowanie słuchałam dużo muzyki sama, więc mogę się utożsamić jako słuchaczka i fanka muzyki, że łagodzi to stres w naprawdę niepewnych czasach. Trudno myśleć o tym, że muszę dzielić się i promować tą płytę teraz, kiedy jest tyle innych rzeczy do omówienia. Ale z drugiej strony, wiem, że teraz więcej ludzi słucha muzyki niż od bardzo dawna. Myślę, że nie mieliśmy przestrzeni, aby to robić. Wszyscy byli tak zapracowani, żyjąc w tym 15-minutowym świecie. Dobrze jest wiedzieć, że sztuka pomaga ludziom. Mam nadzieję, że ludzie zdadzą sobie sprawę, że artyści potrzebują teraz ich pomocy, bo trudno jest zarobić na życie, kiedy wszyscy mogą zobaczyć twoje media za darmo. To kosztuje dużo pieniędzy, i musimy dbać o naszych artystów w dzisiejszych czasach.

Zdjęcie autorstwa Bobbi Rich