Na 'Young Enough' Charly Bliss otwiera swoje serce

„Muzyka pop zawsze sprawiała, że czułam się naprawdę silna”, mówi wokalistka Eva Hendricks. „Muzyka pop to to, czego słucham, gdy jestem z przyjaciółmi i czuję się silna oraz związana z innymi ludźmi, a przy niektórych tematach, jakie mamy na tej płycie, musiałam czuć się mocna, aby to wszystko ogarnąć.”

Young Enough, druga płyta zespołu, koncentruje się na bolesnej relacji z przeszłości Hendricks. Chociaż utwory zmagają się z bólem, zespół mistrzowsko stosuje bąbelkowy pop, dzięki czemu instrumentalizacja często przykrywa złowieszcze teksty, jak w ich debiutanckim albumie Guppy.

„Kiedy tworzyliśmy Guppy, dużo myśleliśmy o obrazie ludzi jeżdżących swoimi samochodami z otwartymi oknami i krzyczących na głos”, mówi Hendricks. W przypadku Young Enough, który ukazuje się w tym tygodniu, chciała, aby słuchacze doświadczyli albumu zarówno jako rytmicznej przyjemności, jak i balsamu: tanecznego egzorcyzmu, eksplozji bólu w katharsis.

„Mam wiele momentów w swoim życiu, w których przechodziłam przez coś naprawdę trudnego — utratę przyjaciela, lub coś innego — a potem, jakoś, znalazłam się na weselu lub zjeździe rodzinnym i przeszłam przez to w tym wielkim kathartycznym uwolnieniu”, mówi Hendricks. „Właśnie tak chciałabym, aby ludzie przeżyli ten album.”

Gdy Guppy wydawał się ciasny i bezpośredni, Young Enough rozciąga swoje nogi — poszczególne instrumenty słychać wyraźniej: zespół wydaje się być bardziej komfortowy, pozwalając każdemu elementowi być słyszalnym. Na tym albumie byli w stanie poświęcić cały swój czas w studiu, zamiast nagrywać między pracami dorywczymi, co sprawiło, że doświadczenie stało się bardziej spójne. Ponadto, dodaje Hendricks, sukces Guppy „zmusił” ją do poważnego traktowania siebie jako autorki tekstów, gdzie wcześniej wahała się.

A metamorfoza między albumami jest dowodem jej rozwoju lirycznego. Guppy był sfrustrowanym usprawiedliwieniem relacji; Young Enough podchodzi do niej z perspektywy nadanej przez czas.

W końcu istnieje narracja sprzedawana młodym ludziom — Hendricks przytacza takie programy jak The O.C. — gdzie wydaje się, że aby miłość była prawdziwa, musi istnieć cierpienie: relacja musi być torturowana. Droga do Young Enough była dla Hendricks odrzuceniem tej narracji, a potem jej podróżą od bólu po byłej relacji do gniewu.

Poprzez gniew album nadal służy jako przypomnienie o osobistej sile. „Masz naprawdę szczególny zapis siebie w danym momencie czasu, skryształowany na zawsze… [album] pozwolił mi alchemizować coś, co było dla mnie naprawdę bolesne i przekształcić to w coś pięknego i coś, co teraz mogę puścić.”

„Young enough” można by odczytać jako oskarżenie, ale tutaj tak nie jest. Hendricks przywołuje nastolatków z Parkland, nazywając ich odwagę „pięknym objawem bycia młodym, domagającym się od świata, aby był piękniejszy — aby był lepszy — i próbującym poprawić świat, kiedy wydaje się naprawdę ciemny i przerażający.” To raczej cecha umysłu niż wiek; „Young Enough” podsumowuje temat albumu, który nazywa „pragnieniem wzrastania z bólu i bycia plastycznym oraz umiejętnością patrzenia wstecz z współczuciem” zarówno na swoją przeszłość, jak i współczesne ja.

Na pierwszym singlu z Young Enough Hendricks śpiewa „Jestem na granicy / Wylewam się z siebie.” Zadaję jej pytanie, czy czuje się w ten sposób, jakby wylewała się na tym albumie.

„Kiedy nadchodzi czas na pisanie znowu, czuję to uczucie: „O, wylewam się, mam tyle rzeczy do wydania i przemyślenia oraz do zapisania,” mówi Hendricks. „Aby wiedzieć, że skończyłaś tworzyć album, to powinno być uczucie, że całkowicie opróżniłaś swój umysł.”