Wprowadzenie do zespołu The Flaming Lips

Pewnego dnia za frytkownicą do restauracji wpadło dwóch "wkurwionych" facetów i wycelowali "największą broń, jaką kiedykolwiek widziałem w swoim życiu" w 17-letniego Coyne'a. "Oczywiście, że nas obrabowali i wyszli, a mnie nie zabili," powiedział Coyne w Blank on Blank w 2002 roku. "Pamiętam tę euforię. Nie mogliśmy przestać płakać i się śmiać, skakaliśmy z radości. Świętowaliśmy, jakbyśmy właśnie wygrali milion dolarów."

Celebracja w obliczu śmierci wydaje się najlepiej oddawać charakter The Flaming Lips, od ich hałaśliwego debiutu z 1986 roku Hear It Is po tegoroczny spokojny King’s Mouth. Gimmiki, kostiumy i żarty nie miałyby większego znaczenia bez ciężaru brutalnej rzeczywistości: The Soft Bulletin z 1999 roku było inspirowane śmiercią ojca Coyne'a i uzależnieniem od heroiny gitarzysty Stevena Drozd’a, a The Terror z 2013 roku był bezkompromisowym badaniem depresji i strachu.

Ale po przesłuchaniu prawie każdej płyty lub po zobaczeniu ich surrealistycznego, wspólnotowego występu na żywo, widać to wyraźnie: The Flaming Lips dostrzegają mrok i decydują się na organizację festiwalu miłości pomimo tego. Większość fanów wskaże ci bezpośrednio na The Soft Bulletin jako ich arcydzieło — a to jest Płytą Miesiąca Vinyl Me, Please — ale ich historia nie zaczyna się ani nie kończy tam. Jeśli wolisz wybrać się na objazd przez ich dyskografię, oto osiem innych niezbędnych albumów Lipsów.

In a Priest Driven Ambulance (1990)

Brzmiący gdzieś pomiędzy Spacemen 3 a Jesus and Mary Chain, pierwszy naprawdę dobry album The Flaming Lips to zapytanie o fascynację Coyne'a religijną wiarą. "Chciałbym, żeby wierzyłem w Boga," powiedział w The Telegraph w 2006 roku. "Byłoby dużym ulgą myśleć, 'Bóg się tym zajmie. Bóg jutro wleje paliwo do samochodu.'" Na zwariowanych nowoczesnych hymn, takich jak "Shine On Sweet Jesus" i "God Walks Among Us Now," In a Priest Driven Ambulance bada psychodelię skrywającą się pod powierzchnią Biblii ("Jak to jest się rozdzierać / Rozkładać cząsteczki?" pyta Grand Designera w ostatniej piosence) i kończy się nieco odjechaną wersją utworu Louisa Armstronga "(What a) Wonderful World."

Hit to Death in the Future Head (1992)

Debiut na major labelu Warner Bros. nie ma centralnego motywu tak jak In A Priest Driven Ambulance, ale służy jako mostek od ich hałaśliwych początków do ich słonecznej pop przyszłości. Talent Coyne'a do melodii ujawnia się bardziej niż kiedykolwiek: "Hit Me Like You Did the First Time," "Felt Good to Burn" i "Frogs" przypominają najbardziej ekscentryczny koniec Beach Boys, jak w przypadku Smiley Smile z 1967 roku. Hit to Death in the Future Head również zasiewa ziarna dla eksperymentów dźwiękowych takich jak Zaireeka — sprawdź zamykający utwór "Noise Loop", pół godziny krzyczącego szumu z głośnika do głośnika.

Transmissions from the Satellite Heart (1993)

Szósty album The Flaming Lips oznaczał wyjście gitarzysty Jonathana Donahue'a i perkusisty Nathana Robertsa — obie role zastąpił kluczowy członek Steven Drozd. ("On jest mistrzem, mistrzem muzykiem," powiedział Coyne Rolling Stone w 2018 roku. "Mógł grać z Milesem Davisem. Mógł grać z Igorem Strawińskim.") Album przyniósł im ich jedyny mainstreamowy hit: "She Don’t Use Jelly," słodka oda do idiosynkrazji, która trafiła do Beverly Hills, 90210 i Beavis and Butt-Head. ("Uh oh, myślę, że to jest muzyka studencka," martwi się Beavis.) Tak, była — a z ulubieńcami fanów takimi jak "Turn it On," "Oh My Pregnant Head" i "Superhumans," Lipsy zdefiniowały to.

Clouds Taste Metallic (1995)

Oczekiwania wobec The Flaming Lips były wysokie, aby dostarczyć kolejny "She Don’t Use Jelly" i kontynuować swoją dominację na MTV z leniwymi i dziwacznymi hymnami. Zamiast tego, "Jelly" okazało się być przypadkowym sukcesem — a zamiast próbować wyprodukowować kolejny hit, Lipsy skoncentrowały się na tworzeniu ambitnych albumów, które zdobyły uznanie krytyków. Clouds Taste Metallic jest solidny, ale stonowany, brakuje w nim natychmiast rozpoznawalnych utworów Lipsów. Ale na najlepszych utworach, takich jak "Placebo Headwound," "Psychiatric Exploration of the Fetus With Needles" oraz "Christmas at the Zoo" (inspirowana wersja "Something in the Air" Thunderclap Neumana), prezentują swoje umiejętności w pisaniu piosenek oraz mistrzostwo w studiu i rozgrzewają się przed ciosowym uderzeniem The Soft Bulletin.

Możesz kupić exkluzywną edycję Vinyl Me, Please tego albumu tutaj.

Zaireeka (1997)

Podczas gdy Lipsy tworzyły klasyczny cykl piosenek The Soft Bulletin, równocześnie stworzyły niedopasowane Zaireeka, zdekonstruowane dzieło, które miało być odtwarzane na czterech stereofonach jednocześnie. W trakcie ich ewolucji jako autorzy piosenek, Zaireeka była trochę outsiderem, który zapowiadał ich przyszłe szalone eksperymenty — ale to, co mogło być gimmickiem, ostatecznie przełożyło się na większy cel artystyczny. "Myślę, że ten eksperyment naprawdę popchnął nas do tworzenia emocjonalnej muzyki, która była skuteczna," powiedział Coyne Akademii Nagraniowej w 2019 roku. Potrzebowali jeszcze jednego pchnięcia do psychologicznego krawędzi The Soft Bulletin, a Zaireeka było tym.

Yoshimi Battles the Pink Robots (2002)

Najbardziej przystępny i łatwy w odbiorze album Lipsów, Yoshimi Battles the Pink Robots opowiada o tytularnej postaci walczącej z "złymi maszynami" — przez całe dwa utwory. Jak Sgt. Pepper’s przed nim, Yoshimi jest albumem koncepcyjnym w najszerszym znaczeniu tego terminu, używającym niejasnego przekaźnika do zjednoczenia otwartych piosenek o nostalgii, tęsknocie i dorastaniu. "Fight Test" przejmuje melodię Cat Stevensa "Father and Son" i ląduje w lepszym utworze, "Ego Tripping at the Gates of Hell" sprawia, że rozczarowanie brzmi błogo, a "Do You Realize??" to otwarte przyjęcie śmiertelności i nietrwałości. Zapomnij o różowych robotach; Yoshimi jest głęboko ludzki.

At War with the Mystics (2006)

Niedoceniane nawiązanie do Yoshimi Battles the Pink Robots jest bardziej poważne i celne, pełne filozoficznych szarości i moralnych imperatywów. "The Yeah Yeah Yeah Song" pyta, w jakim celu wykorzystamy nieograniczoną moc i przywileje ("Bardzo niebezpiecznie jest robić dokładnie to, co chcesz," śpiewa Coyne), "Free Radicals" jest apelem do zamachowca-samobójcy z ery Dubya, a "The W.A.N.D." to fuzz-rockowy kawałek aktualizujący "Power to the People" Johna Lennona ("Mamy teraz władzę, sukinsyny!") dla współczesnej ery. Ale At War with the Mystics to nie tylko polemiki: ballady takie jak "The Sound of Failure," "Vein of Stars" i "Mr. Ambulance Driver" ukazują Lipsy w ich najbardziej stonowanej, jesiennej i urokliwej odsłonie.

Możesz kupić ekskluzywną edycję Vinyl Me, Please tego albumu tutaj.

Embryonic (2009)

Jeśli The Flaming Lips przez większość lat 2010 Duchy pozostały zajęte niskobudżetowymi kolaboracjami, takimi jak Heady Fwends z 2012 roku (z Bon Iverem, Neon Indianem, Yoką Ono i innymi) oraz King’s Mouth z 2019 roku (z Mickiem Jonesem z Clash), Embryonic z 2009 roku stanowi satysfakcjonujące zakończenie dla pierwszych dwóch aktów zespołu. Z gościnnymi gwiazdami takimi jak MGMT ("Worm Mountain") i Karen O ("Gemini Syringes," "I Can Be a Frog," "Watching the Planets"), Embryonic jest przeglądem różnych stylów Lipsów, przesyconym niepokojącą, motorykową powtarzalnością. Podczas omawiania wpływów albumu z Billboardem, Coyne cytował bujające, tętniące albumy Milesa Davisa z lat 70-tych z Johnem McLaughlinem, takie jak On the Corner, co ma sens: Embryonic zdaje się wrzucać wszystkie nastroje The Flaming Lips — terror, ciekawość, paranoję i resztę — do tego samego cyklu prania.