Wprowadzenie do Dave'a Brubecka

Urodzony w Kalifornii w 1920 roku, wpływ Brubecka przejawia się na wiele sposobów. Był jednym z pierwszych, którzy przyjęli cool jazz, pionierem West Coast jazz i jednym z pierwszych post-hard bop gracze redefiniujący inny rodzaj jazzu poza dominującą iteracją. Absolutnie delikatny potwór na pianinie, siła Brubecka polegała na jego umiejętności mieszania ciężkich, groźnych akordów z delikatnymi, spokojnymi przebiegami po wyższych nutach instrumentu. Z ponowną edycją Jazz Impressions of Japan Brubecka jako Klasyki Miesiąca od Vinyl Me, Please, postanowiliśmy zagłębić się w obszerny katalog pianisty i wyróżnić kilka ulubionych utworów.

Z ponad 70 wydawnictwami w ciągu 50-letniej kariery, niemal niemożliwe jest uchwycenie różnych stylów i form, które Brubeck pomógł zapoczątkować, rozwijać lub na których zbudował. Lista ta zawiera oczywiste wyróżnienia i kilka niespodziewanych wyborów. Oczywiście, jest Time Out, jego wydanie z 1959 roku w Columbia, które zawiera „Take Five”. Ale są też pewne rzadkości — kilka niedostępnych na Spotify — i zabawny, ale ekscytujący wybór. Kariera Brubecka ma pagórkowaty kształt mapy Kalifornii, nigdy nieprzewidywalna, ale zawsze spójna. W panteonie gigantów jazzu, nazwisko Brubecka rzadko pojawia się tam, gdzie powinno. Ze względu na ogromny wpływ, jest nadal stosunkowo przeoczony. Ale nie miejmy wątpliwości, Dave Brubeck to talent generacyjny, definiujący głos West Coast jazz - jazzu w całości.

Dave Brubeck Quartet

Pierwszy album kwartetu Dave’a Brubecka nie jest dostępny na Spotify, ale to nie znaczy, że nie warto go szukać. Nagranie zawiera elementy ragtime i bardziej tradycyjne style jazzu zmieszane z Hardpop, do którego później się zwróci, wraz z pewnym zawiłym eksperymentowaniem, które wprowadzało niektóre z jego bardziej ekscentrycznych pomysłów w przystępny sposób. Solowy występ na pianinie w „Look for the Silver Lining” jest fascynującym wyróżnieniem, zajmującym niemal połowę długości utworu, nie tracąc przy tym dynamiki przez cały ten czas. Przechodzi od ciężkich, gniewnych akordów do bardziej swobodnego stylu notacyjnego, ostatecznie wracając do refrenu utworu, wspierając świetną grę saksofonisty altowego Paula Desmonda.

Dave Brubeck Quartet został wydany w Fantasy Records, wytwórni, do której Brubeck wielokrotnie wracał po podpisaniu kontraktu z Columbia. Dzięki sprzedaży płyt Brubecka, grupa zyskała więcej jazzowych zespołów, w tym Cheta Bakera, zanim poszerzyła swoje portfolio o komedię i poezję z wydawnictwami Lenniego Bruce'a i Allena Ginsberga. Później wydali płyty Vince’a Guaraldiego i Creedence Clearwater Revival.

Jazz at Oberlin

To jest najbardziej znane nagranie na żywo Brubecka, płynna, 37-minutowa podróż, która wyraźnie pokazuje umiejętności zarówno pianisty, jak i jego zespołu. Nadal z Paulem Desmondem, tym razem Brubeck uzupełnia grupę o Lloyda Davisa na perkusji i Rona Crotty na basie.

To subtelny album, ale grupa czasami staje się głośna. Druga połowa „These Foolish Things” otula się kaskadą akordów pianina, chociaż szczotkowane perkusje i kroczący bas utrzymują chaos pod kontrolą. „Perdido” ma dużo więcej energii, poruszając się z twardymi bopowymi uderzeniami i szybką grą Desmonda. Ten album jest być może najbardziej znany z występu Lloyda Davisa, podczas którego perkusista rzekomo miał gorączkę 103 stopni. Koncert pokazuje zespół Brubecka odchodzący od ograniczeń hard bopu, preferując chłodniejszy, spokojniejszy styl i bardziej eksperymentalne solówki Brubecka.

Dave Brubeck and Jay & Kai at Newport

Po wprowadzeniu na scenę, Brubeck ogłasza swoje zamiary na koncert: „Chcielibyśmy dzisiejszej nocy zrobić wszystko nowe. Nie tylko dlatego, że nagrywamy, ale uważam, że to jest okazja, aby spróbować niektórych nowych rzeczy, które napisałem. Zaczniemy od nowej ballady, zatytułowanej 'In Your Own Sweet Way'.” Choć zespół Brubecka jest przedstawiony tylko w utworach 1-4, to interesujący wgląd w rozwój Brubecka jako autora piosenek. Nagrywany 6 lipca 1956 roku i wydany jeszcze tego samego roku, pierwsze dwa utwory są oryginałami Brubecka.

„In Your Own Sweet Way” to delikatna ballada, z niezawodnym Paulem Desmondem prowadzącym zespół. „Two Part Contention” jest trochę dziwniejszy, z trąbką Desmonda i basem Normana Batesa łączącymi się w skomplikowane sposoby. Solowa improwizacja Brubecka jest powtarzalna i hipnotyzująca, cudowne połączenie stylu i treści.

Jazz Goes to College

Wymyślona przez żonę Brubecka jako sposób na przybliżenie młodszej publiczności jazzu, ta płyta zawiera kompilację różnych przystanków na trasie koncertowej po całym kraju, doświadczenie, które Brubeck powiedział, że zazwyczaj spotkało się z pewną wrogością. Kampusy college'ów obawiały się narażania swoich studentów na wykonawcę tajemniczego gatunku, ale płyta nie zdradza żadnej z tej nerwowości.

Grając z Bobem Batesem na basie, Paulem Desmondem i Joe Dodgem na perkusji, album jest spokojną, melanholijną kapsułą czasu jazzu z połowy lat 50-tych. Album jest jednym z cichszych, bardziej kontemplacyjnych wydań Brubecka, zawierającym kilka utworów współtworzonych przez Brubecka i Desmonda. Najważniejszym utworem jest „Take the ‘A’ Train”, który rośnie metodycznie, zanurzony w pracy na talerzach Dodge'a i energicznymi solówkami Desmonda.

Time Out

Ten album to nie tylko najpopularniejsze wydanie Dave'a Brubecka, ale jedno z najbardziej znanych nagrań jazzowych wszech czasów, w dużej mierze dzięki włączeniu „Take Five”. Pomimo komercyjnego sukcesu i światowej sławy, album początkowo był krytykowany przez krytyków i ostrożnie przyjęty przez Columbię.

Inspiracją dla albumu była dla Brubecka trasa sponsorowana przez Departament Stanu USA po Eurazji, gdzie zobaczył grupę tureckich muzyków ulicznych grających muzykę w nietypowym metrum 9/8. Postanowił oprzeć koncepcję albumu na tej nie-Zachodniej subdivizji, nadając albumowi unikalny kierunek, który teraz brzmi mniej obco, gdy muzyka w nietypowym metrum jest powszechna w jazzie. Ale z jego strukturą 5/4, „Take Five”, napisaną przez Desmonda, nadal znajdował się na komercyjnym poziomie. To natychmiast rozpoznawalna melodia, prowadzona przez Desmonda, ale subtelnie podkładana przez vamping Brubecka.

Bernstein Plays Brubeck Plays Bernstein

Ten album to aluzja do albumu Brubecka z 1956 roku, Brubeck Plays Brubeck, ale tutaj pianista komponuje utwory Leonarda Bernsteina, podczas gdy klasyczny kompozytor dyryguje wykonaniem utworów Brubecka przez Filharmonię Nowojorską.

Album jest anachronizmem, wydany w 1961 roku, ale brzmiący jak mógłby być ścieżką dźwiękową do filmu z tej dekady lub soundtrackiem na randkę z 1930 roku. Występy Filharmonii są oszałamiające, nadpisując życie utworom Brubecka, które inaczej byłyby nie do wyobrażenia. Interpretacje Brubecka kompozycji Bernsteina są bardziej subtelne, ale zachwycająco piękne. Te ballady ożywają w rękach Brubecka i jego zespołu, zwłaszcza „I Feel Pretty”, który jakoś kojarzę tylko z Adamem Sandlerem w Anger Management.

Time Further Out

Następca najpopularniejszego albumu Brubecka, Time Further Out przechodzi w obszar pop z krótszymi utworami podzielonymi na 11-utworowy LP. Grając z Desmondem, Morello i basistą Eugene Wrightem, grupa Brubecka dalej eksploruje nietypowe metra, prezentując je w przystępny, prosty sposób, który nie odrywa uwagi od silnych melodii i mocniejszej gry. Chociaż album jest znakomity, to jego towarzyszące dzieło sztuki kradnie show. To abstrakcyjne, nowoczesne dzieło Joana Miró, subtelne nawiązanie do skrzyżowania sztuki wizualnej i jazzu.

„Charles Matthew Hallelujah” jest wzruszającym hołdem dla syna Brubecka, który urodził się krótko przed nagraniem tego albumu. To szybki bop, w którym Brubeck i Desmond wymieniają się czwórkami na szczycie oszałamiającego tempa pracy basowej Morello. „Blue Shadows in the Street” znajduje się w metrum 9/8, chociaż sposób, w jaki zespół gra strukturę, nadaje utworowi tanecznego walsowego czucia. Ręce Brubecka pracują w kontrastach, jego lewa ręka gra ciężkie akordy, podczas gdy prawa wędruje i bada wysokie klawisze jego instrumentu.

Dave Digs Disney

Choć koncepcja jest kiczowata, a piosenki mogą być nieco banalne, to ekscytujące jest słyszeć Brubecka i jego zespół, ożywiających katalog Walta Disneya. Brubeck bawił się tą ideą przez kilka lat, ale dopiero rodzinna wycieczka do Disneylandu przekonała go do zajęcia się tą koncepcją na całej płycie. Kiedy album wyszedł, jazz uważano za zbyt elegancki i dorosły dla fanów Disneya, ale połączenie dwóch światów przez Brubecka ostatecznie zainspirowało muzyków takich jak John Coltrane i Miles Davis do podjęcia tego katalogu.

„Heigh-Ho” to przyjemny przebieg przez klasykę Snow White. „When You Wish Upon a Star” jest piękną interpretacją oryginału, z Brubeckiem grającym melodię i Paulem Desmondem biorącym wspaniałą solówkę. Płyta pierwotnie wyszła jako mix mono, ale nagrano także wersje stereo. Porównując je, ta druga ujawnia nową głębię muzyki, nadając jej trwałą moc poza chwytliwą koncepcją.