A Clipse Primer

Re-Up Gang + Clinton Sparks: We Got It 4 Cheap Vol. 2 (2005)

Zakleszczeni w stanie zawieszenia z wytwórnią Jive, ich następny album utknął w czyśćcu wytwórni. Bracia Thornton rekrutowali członków z Filadelfii: Sandmana i Ab-Livę, aby stworzyć Re-Up Gang. Towarzyszący Clintonowi Sparksowi, We Got It 4 Cheap Series wydał dwa tomy w ciągu roku, z trzecim pojawiającym się trzy lata później. Dekadę później, drugi tom dominuje, kiedy Re-Up spędza godzinę wznosząc się i ekscytując mesjańskim rapem o kokainie na temat każdego i wszelkiego przemysłu. Co widzisz, to dostajesz: każdy garnek, kuchenkę, nitkę i kąt handlu narkotykami. Są studia przypadków o wykończeniu niszy oraz Clipse w nietykalnej formie mixtape: oni są tą niszą, a Re-Up Gang jest wynalazkiem wynikającym z frustracji.

Hell Hath No Fury (2006)

Powrót Clipse do formy albumu studyjnego przyniósł kolejny certyfikowany klasyk, który jeszcze bardziej przesuwa ich etos w uwodzicielską destrukcję, która niszczy wszystko, co znają. Choć w końcu wyplątali się z sytuacji Jive, gra rapowa zagrażała, że ich pożre, tak jak kokainowa gra, co skutkowało jeszcze ciemniejszą, ostrą precyzją. Neptunes powrócili za konsoletę, nie bojąc się zabrać Pusha i Malice na dźwiękowe krawędzie rapu, podczas gdy bracia zabrali nas na granice swojego istnienia. Paranoja jest bardziej wyczuwalna, splendor bardziej frywolny, a przebaczenie może nigdy nie nadejść. Jeśli musisz pokazać komuś, jakie były połowa lat 2000 dla hip-hopu w jego najbardziej wystawnym i udręczonym stanie, to jest to definitywne spojrzenie na równowagę handlarza narkotyków.

Możesz zdobyć edycję VMP tego albumu, naszego Hip-Hopowego Rekordu Miesiąca z listopada 2021 roku, tutaj.

Til The Casket Drops (2009)

Po trzecim tomie WGI4C oraz kolejnym mixtapie preludium, Clipse powróciło na zwycięski okrążenia w wyścigu, który nie wiedzieliśmy, że był sekund od zakończenia. Od wewnątrz, sumienie nadal ich żywiło, podczas gdy pragnienie wygranej prosiło ich, by pchali dalej. Jak mogą pogodzić dziedzictwo z bólem, który zadali? Poza fantastycznym wstępem „Freedom”, gdzie bracia stają twarzą w twarz z sobą i swoimi złami, reszta albumu bawi się w rozciągnięty flex i flux, bardziej popowa obecność Neptunes zaburza formułę ciemności, którą doskonalili. Ten wysiłek Clipse jest najlżejszym materiałem w ich dyskografii: jaśniejsze dni na horyzoncie, większe sposoby na odbicie się i słodko-gorzkie owacje dla dilerów z pułapką coraz bardziej w ich lusterku wstecznym.

Pusha T: My Name is My Name (2013)

Kiedy King Push idzie solo, przechodząc do fabryki G.O.O.D. Music, której pewnego dnia zostanie prezesem, potencjał supergwiazdy najlepiej rozwija się wracając do ciemności. Ten album przedstawia Pusha T jako reformatorem, przetrwańcem i renegatem w głębi przemysłu muzycznego; na klasycznym singlu „Numbers on the Boards”, mówi żartobliwie: „...mogło wrócić i powrócić do pakowania tej surowizny.” Kiedy zabiera nas z powrotem do Virginii — gdzie nie było co robić, tylko gotować — pozostaje równie wciągający i bezlitosny jak jego wejście sprzed dekady. Kiedy sięga po bardziej popowe pastisze, wyniki są różne, ale impuls dilerów wciąż pulsuje pod basem, jak legenda, która nie ma problemu przypominając, skąd pochodzi i dlaczego pozostaje nietknięty.

No Malice: Hear Ye Him (2013)

W tym samym roku, kiedy jego brat osiedlił się sam w centrum uwagi, Malice cicho powrócił do muzyki z solowym albumem jako pierwszy krok na drodze do odkupienia. Dodając „No” do swojego imienia, religijne i biblijne implikacje w całej katalogu Clipse wysuwają się na pierwszy plan, gdy No Malice rozlicza się ze swoją przeszłością, jednocześnie oczyszczając powietrze wokół swoich relacji po rozpadzie. Produkcja pozostawia wiele do życzenia, czasem nawet brzmiąc drastycznie przestarzale, ale kiedy No Malice skupia się, przywołuje momenty dawnej technicznej świetności. Nie przegap „Shame the Devil”, ostatniego śladu piosenki Clipse, jaki mamy do dziś.

Pusha T: King Push: Darkest Before Dawn: The Prelude (2015)

Jakoś, zbliżając się do czterdziestki i prawie dwóch dekad w grze, Pusha T nadal potrafi kręcić piosenkę o cracku jak nikt inny w swojej klasie. Chociaż podejście nie jest już teraz oryginalne, nadal doskonali je z jednymi z najciemniejszych instrumentaliów swoich czasów. Kiedy mężczyzna opisuje siebie jako „L. Ron Hubbarda z szafki”, zastanawiasz się, dlaczego jeszcze nie został zdetronizowany ze swojej niszy. Ab-Liva pojawia się ponownie, Jill Scott daje fenomenalny hook, nawet Beanie Sigel pojawia się z piorunującym gościnnym wysiłkiem. (Wciąż czekamy na gotowy produkt, na który ten album był preludium, cierpiąc na niezliczone opóźnienia i okazjonalne single.)

Bonus: Kanye West: „Runaway (feat. Pusha T)” (2010)

Historia mówi: kiedy Pusha poleciał na Hawaje, aby pracować nad sesjami My Beautiful Dark Twisted Fantasy, Kanye West powiedział mu, aby dodał „więcej skurwysyna” do swojego wersu za każdym razem, gdy podchodził z przepisaniem. Po czterech próbach, najbardziej imponujący pokaz chamskiego designu został zapisany na wosku, aby żyć jako koronne osiągnięcie gościny Pusha T. W jednym z najodważniejszych artystycznych skoków Kanye — dziewięciominutowym singlu zakończonym trzema minutami zdeformowanego Auto-Tune'u — nie byłoby tego bez Pusha grając złoczyńcę, którym był w rzeczywistości. To szczyt ego, luksusu i samolubstwa; całe terytorium, które Clipse już wcześniej eksplorował, ale osiągnęło szczyt w sposób, którego nie można zignorować.