Wayne Shorter nigdy nie przestanie dążyć

W grudniu Wayne Shorter, legendarny i niezrównany saksofonista, został uhonorowany przez Kennedy Center, gdzie jego praca została oficjalnie uznana za jego wkład w amerykańską kulturę. To wyróżnienie trudno wyrazić swój wpływ, jaki Shorter miał na gatunek jazzu, ponieważ jego stempel znajduje się praktycznie na każdym znaczącym wydarzeniu w muzyce od lat 50. Grał z Jazz Messengerami Art'a Blakey'a, zastąpił Coltrane'a w kwintecie Milesa Davisa i pomógł wprowadzić drugą (albo trzecią?) zmianę w karierze Milesa; nagrał 11 albumów jako lider dla Blue Note w latach 60. (od uznawanych klasyków jak Speak No Evil po niedoceniane arcydzieła jak Schizophrenia); następnie pomógł ożywić gatunek jazzu fusion poprzez swoją pracę nad Bitches Brew oraz jako członek Weather Report; a także stworzył wiele niedocenianych albumów w latach 80., które są odniesieniami dla dzisiejszych zwolenników jazzu revival. Możesz spędzić następne 10 lat swojego życia próbując rozwiązać muzyczne dziedzictwo Shortera i nie zbliżyć się do pełnego zrozumienia.

Co oznacza, że mając 85 lat, Shorter zrobił wystarczająco dużo, aby zasłużyć na miejsce w Kennedy Center, ciało pracy, które można zostawić w spokoju. Ale nie w ten sposób działa Shorter; spędził ostatnie pięć lat na aranżowaniu i koncepcyjowaniu najbardziej ambitnego albumu jazzowego ostatnich lat, który nie został stworzony przez kogoś o imieniu Kamasi: Emanon, jego 25. album jako lidera, to multimedialne doświadczenie, wydanie potrójnego LP na żywo i studia nagraniowe, które jest zapakowane z powieścią graficzną napisaną przez Shortera. Shorter otwarcie mówił o swojej miłości do komiksów od zawsze, ale nie sądzę, aby ktokolwiek mógł się tego spodziewać, pełnometrażowej powieści graficznej o filozofie, który podróżuje między dwoma światami połączonej z albumem, który brzmi jak dramatyczna, narastająca muzyka do niewydanego filmu o superbohaterach. Teraz, gdy album jest dostępny na platformach streamujących — do tej pory był dostępny tylko jako zestaw CD lub LP — musi być usłyszany, aby w to uwierzyć; 60 lat po rozpoczęciu kariery, Shorter nadal przesuwa swoje granice i wciąż znajduje nowe sposoby, aby ożywić swój instrument.

Najważniejszym momentem albumu jest pierwszy dysk, na którym długoletnie kwintet Shortera — pianista Danilo Perez, basista John Patitucci i perkusista Brian Blade — jest wspierany przez ponad 30-osobową Orkiestrę Kameralną Orfeusza. Orkiestra przynosi ogromną wielkość do wydarzeń, wszystko wydaje się większe, gdy towarzyszy temu aranżacja smyczkowa. Emanon otwiera ze smutnym „Pegazem”, opowieścią o początkach albumu, gdzie Shorter otwiera album unosząc się wewnątrz i na zewnątrz aranżacji dla reszty muzyków. „Trzy Marias” zawiera palące i monumentalne solówki Shortera, podczas gdy orkiestra i jego zespół pędzą do przodu; wydaje się, że to sekwencja walki między bohaterem a złoczyńcą, gdy zderzają się z budynkami i wymieniają radioaktywne uderzenia.

Drugi i trzeci dysk biorą utwory ze studia i eksplodują je do 30-minutowych czasów trwania, wersje reżyserskie, które ograniczają orkiestrę i rozbudowują improwizację. Podczas gdy pierwszy dysk udowadnia ciągłą witalność Shortera jako aranżera, dwa ostatnie podkreślają jego zręczność jako muzyka na żywo. To muzyk, który grał z najlepszymi jazzmanami wszech czasów przez 60 lat, i nadal brzmi, jakby uczył się nowych rzeczy o sobie i swoim instrumencie, nadal przynosi nowe tryby ekspresji na przód. Jego gra tutaj wznosi się, nurkuje i zjawia się wobec reszty graczy z niesamowitych kątów. Shorter brzmi potężnie i dociekliwie, to akrobatyka na wysokim linie, która jest satysfakcjonująca przy kolejnych odsłuchach. Emanon to siła, z którą trzeba się liczyć, album mistrza, który nadal ma coś do powiedzenia i wciąż potrafi wyzwalać swoje audytorium.