Jasny 'Saint Cloud' Waxahatchee

Częściowo dlatego, że Crutchfield miała trudności podczas trasy Out in the Storm.

„Ta płyta jest tak surowa i niestabilna, zarówno pod względem tekstowym, jak i dźwiękowym. Na początku cyklu koncertowego granie jej było bardzo emocjonujące, ale pod koniec było dość wyczerpujące,” mówi Crutchfield. „Czułam, że to nie będzie dla mnie zrównoważony sposób kontynuowania tej drogi, jeśli chodzi o dźwięk.”

Oprócz wyczerpującego codziennego występu, zmagała się z życiem na trasie. Crutchfield wytrzeźwiała tego lata i wzięła czas wolny od muzyki, aby odpocząć. W miarę jak to robiła, fragmenty Saint Cloud zaczęły do niej przychodzić — chaotyczne teksty, melodie i pomysły nie uformowały się, aż wyszła w trasę z Bonny Doon i usłyszała ich interpretację jednej z jej piosenek. Do lata 2019 roku nagrywała Saint Cloud, nawiązując do Americana, którego jej ostatni album unikał.

„Największym motywem na płycie jest współuzależnienie, czy to ja wyrażająca to na zewnątrz z inną osobą, czy badająca to wewnętrznie,” mówi Crutchfield. „Out in the Storm był bardzo zewnętrzny, bardzo skupiony na świecie i złości na coś, co było poza mną, a w tej płycie bardziej chodzi o odpowiedzialność za moje własne emocje i prace nad tym.”

Rzeczywiście, perspektywa Crutchfield jest centralna w całym albumie, ogłaszając wady i wyrażając pragnienie: Żywiołowy „Hell” ostrzega, że pociągnie ukochanego ze sobą, podczas gdy „Oxbow” opłakuje „Chcę wszystko.” W wyróżniającej się piosence „Fire” nie potrafi kochać bezwarunkowo, ale „organizuje dobry występ.”

Ale album jest także pełen czułości. W „Can’t Do Much” jest „miodem na łyżeczce,” a w „The Eye” jej ciało jest pomalowane „jak róża.” Saint Cloud to nie tylko ćwiczenie w samooskarżeniu: Crutchfield obnaża swoje płatki, aby pokazać kolor wewnątrz. Być może najbardziej wrażliwym utworem jest „Lilacs,” gdzie zmaga się z przeszłością, teraźniejszością i przyszłością jednocześnie, gdy życie toczy się dalej („Tak się wkurzam, kochanie / Na coś, co możesz powiedzieć / Marzę o okropnym nieznajomym / Pracuję nad dniem”).

Czuje, że jej trzeźwość sprawiła, że teksty Saint Cloud stały się jej najuczciwszymi, ale nadała im pazury. Niektóre linijki są przytłaczające: Nostalgiczny utwór „Arkadelphia” wzdycha, „Jeśli wypalę się jak żarówka / Powiedzą 'Ona nie była stworzona do tego życia.'” A kiedy w „War” śpiewa, „Jestem w wojnie ze sobą / To nie ma związku z tobą,” jest to absolutnie buntownicze.

„Ta linijka podsumowuje tak wiele piosenek na tej płycie,” mówi Crutchfield. „Bałam się, że jest zbyt dosłowna, ale czułam, że jest odpowiednia, czułam ją tak silnie… To jedna z delikatnych równowag, które musisz mieć jako autor, wiedząc, kiedy się zbliżyć i mając świadomość siebie co do ukrywania swojego znaczenia.”

Przeplatając bezpośrednie przesłania z obrazami lirycznymi, Saint Cloud poświęca szczególną uwagę miejscu i wszystkim związanym z nim uczuciom (z Lucindą Williams jako bezpośrednim wpływem). Niezależnie od tego, czy jest w trasie z towarzyszami i swoją siostrą, czy w domu nad Waxahatchee Creek, teksty, wzbogacone o miejsce, nigdy nie zostaną przebite przez nie.

Crutchfield mówi, że to pierwsza płyta, którą napisała, o której myśli, że ktoś mógłby ją włączyć, aby poczuć się dobrze.

„W tekstach jest tak wiele ciemności — myślę, że zawsze stamtąd pochodzę — ale myślę, że to najbardziej pełna nadziei, pozytywna płyta, jaką kiedykolwiek zrobiłam,” mówi Crutchfield. „Dla mnie to trochę jak historia odkupienia. To o tym, że przeszedłem coś złego i teraz czuję się lepiej.”