Musipal Wagon Christa: Kamień milowy w historii muzyki elektronicznej

Przez blisko trzy dekady Luke Vibert przekształcał się w elektronicznym muzycznym multiversum. Podobnie jak jego współcześni z Kornwalii Richard D. James i Tom Middleton, płodny producent przyjął stosowanie pseudonimów w promowaniu swojej muzyki, co pozwoliło mu zaprezentować różne aspekty swojego brzmienia, przechodząc od Ace Of Clubs do Amen Andrews, Kerrier District i tak dalej. Zatracony w karnawale gustów Tren Reznora w drugiej połowie lat 90. obok Autechre, Meat Beat Manifesto, Plaid i Squarepusher, jego stonowany projekt drum n’ bass Plug dotarł do amerykańskiej publiczności poprzez wydanie na Nothing Records.

Do dziś najlepiej znaną z działalności Viberta pozostaje Wagon Christ. Chociaż wcześniejsze prace pod tym nazwiskiem dla londyńskiej Rising High Records skłaniały się bardziej w stronę ambient electroniki, album z 2001 roku Musipal zawierał kapryśną, anarchiczną wizję Viberta, będąc próbą zamachu stanu na wtedy rozwijający się downtempo, które zalewało drogie lounge, kosztowne bary hotelowe i eleganckie butiki.

W momencie wydania albumu, wytwórnia Ninja Tune ściśle ugruntowała swoją pozycję jako najfajniejsza interpretacja rozkwitu tego gatunku. Artyści tacy jak Amon Tobin, Mr. Scruff i DJ Food zdobyli wysokie noty i wiarygodność dla swoich sampladelicznych produkcji. Skłonność wytwórni do przekształcania niemodnych dźwięków w nowoczesne utwory zapewniała niezbędną ścieżkę dźwiękową dla tych, którzy szukali stonowanej alternatywy dla klubowych uderzeń lub przynajmniej chwili wytchnienia od nich w czasie przed imprezą lub po niej.

Jednak Musipal okazał się wyraźnie lepszy od tego grona, co w dużej mierze zawdzięcza niezwykłemu talentowi Viberta do prawie magicznej transmutacji nieciekawych dźwięków w interesujące. Jawna zabawność materiału i jego stosunkowo subtelne hip-hopowe podteksty tworzyły muzyczny konglomerat o proporcjach potwora filmowego, radosny hałas, który doprowadził downtempo do niemal karykaturalnego ekstremum. (Czasami, jak w „Cris Chana”, można oczekiwać, że Porky Pig wyskoczy z głośnika, by zagruchać i jąkać się: „To wszystko, ludzie!”)

Powtórzenie odgrywa kluczową rolę strukturalną w całym Musipal, szczególnie na próbkach wokalnych i mówionych. Utwór otwierający „The Premise” wydaje się prawie parodią tego, co Avalanches zrobiło z albumem Since I Left You z 2000 roku, cyklicznie przetwarzając parade niezwiązanych głosów w pseudo-próbie zdefiniowania tego luźnego albumu. Pilna atmosfera filmu eksploatacyjnego w „Receiver” zależy od nieustannego, niezamierzonego haczyka telefonisty. Jeśli istnieje jakakolwiek nić przewodnia w obszernej dyskografii Viberta, to wspólnym mianownikiem jest kwas.

Można usłyszeć niskie wibracje 303 w „Tommorow Acid”, ale nawet to zostaje tu podważone w imię czegoś większego niż tylko uwielbienie sprzętu. Z śladami i mrugającymi odniesieniami do różnorodnych wpływów, Musipal czerpie z egzotyki, lounge i soulu, łącząc je z wyrazistymi breakami. Jam marimbowy „Boney L” wprowadza starą linię z Tom And Jerry do martini. Zanurzony w zabawnych dźwiękach zwierząt, „Perkission” huśta się z werwą i precyzją, podczas gdy „Thick Stew” serwuje grzmiące jazzowe bębny w kontrze do znajomej melodii.

Niewielu artystów potrafiłoby poradzić sobie z ogromną mocą, jaką niesie Musipal. Na szczęście dwa czynniki zapobiegają tego albumowi przed poddaniem się prawdziwej miazmie kiczu, w jaki sposób słabsze dzieło z pewnością by to uczyniło. Po pierwsze, Vibert ma prawdziwe uznanie dla dźwięków, które często są niedoceniane, a które wyraźnie wydobył, aby stworzyć ten album. Także udowodnione przez jego serię kompilacyjną Nuggets archiwalnych nagrań elektronicznych, jego miłość do muzyki obejmuje gatunki i dekady.

Po drugie, Musipal jest potajemnym klasykiem hip-hopowym, dziwnym, lecz dostępnym wydaniem, które zasługuje na miejsce obok dzieł beatowych outsiderów, takich jak J Dilla i Madlib. Boom bap utworu tytułowego może nie uderzyć tak mocno jak niektóre klasyki, ale duch złotego wieku gatunku pozostaje mimo to. Odwołując się do swojego tła fana rapu, Vibert buduje wieżę zniekształcenia i hałasu na structuralnej integralności „It Is Always Now, All Over Now.” Gdzie indziej, dostarcza świetną zabawę w „Step To The Music.”

Ponad piętnaście lat po początkowym wydaniu, Musipal wydaje się być jednostkowe zarówno w zamiarze, jak i w wykonaniu. Czerpiąc z sukcesów brzmienia big beat na początku wieku, figlarny zwrot Wagon Christ mógł zostać zinterpretowany jako swego rodzaju naśladowca Fatboy Slim, kolejny zabawny Brytyjczyk próbujący zawojować świat. Zamiast tego stał się punktem odniesienia Viberta i przełomowym albumem w historii muzyki elektronicznej. Bez względu na to, jakim sposobem zaangażowany słuchacz wejdzie w ten niesamowity album, z pewnością odkryje jego cuda.