Album tygodnia: Villains zespołu Queens Of The Stone Age

Josh Homme nie jest rockową arystokracją ani bogiem riffów, ani zbawicielem, ani niczym podobnym: jest zwykłym śmiertelnikiem, który wygląda lepiej niż ty, gra na gitarze lepiej niż ty i jest w fajniejszym zespole niż ty. Reprezentuje jednak idealnego frontmana rockowego: elastyczny głos, jeszcze bardziej elastyczna ręka i talent do chwytliwości. Queens stał się jednym z ostatnich kilku istotnych zespołów rockowych z tych powodów. Są nowoczesnym odpowiednikiem Stooges: mnóstwo podtytułów do analizy dla intelektualistów, nigdy kosztem łatwego, rocka, bez zbędnych kwalifikacji, w który każdy może się włączyć. Villains, ich siódmy album, ma funk, chwytliwe motywy, skórzane kurtki, chaotyczność i trochę lekkich syntezatorów: szczerze mówiąc, to właśnie tego potrzebujemy od komercyjnego albumu rockowego w 2017 roku. Homme odzyskał także iskierkę Queens, czego brakowało w …Like Clockwork, z poczuciem przygody, które tutaj manifestuje się w inny sposób, ale jest zawsze obecne w jego twórczości.

ZZ Top Eliminator był powszechnym punktem odniesienia dla Villains; to tylko częściowo prawda, ponieważ nie przypominają konkretnego albumu, lecz skonfliktowanej ery. Homme i zespół wcielają się w rolę wielkiego zespołu rockowego wchodzącego w lata '80, zdezorientowanego nową falą i syntezatorami, będącego świadkiem, jak szalone lata '70 ustępują miejsca kompresji i garniturom Miami Vice. Oczywiście akt ten jest sabotowany przez umiejętności Homme'a w tworzeniu chwytliwych melodii, z których nie potrafi się uwolnić: jest tutaj w największym stopniu wolny od obciążeń. „The Evil Has Landed” i „Feet Don’t Fail Me Now” brzmią jak Zeppelin, gdyby udało im się nagrać jeszcze jeden album na początku lat '80, a ten okazałby się znakomity. Boogie w „Trampled Under Foot” przenika przez obie, z odrobiną pierwotnego ognia, który wypuszcza „Evil” z taką samą bombastycznością, jak jego anielskie wprowadzenie. Jon Theodore gra jak gdyby John Bonham był mniej chaotycznym bestią, a bardziej zdyscyplinowanym perkusistą funkowym, huśtając, ale z zimną precyzją. To organiczny zespół, który próbuje być mechaniczny tutaj, a kontrast działa. „Domesticated Animals” ma industrialny groove post-punkowy z rock'n'rollowym sercem, rzadki średnio-tempo utwór, który nie nadużywa swojej obecności. Homme był mistrzem retro-futurysty od lat '90, więc nie jest niespodzianką, że odnosi się do burzliwego stanu rocka na początku lat '80 i wychodzi z wspaniałym zestawem utworów.

Queens są często postrzegane przez pryzmat opozycji wobec mainstreamowego rocka, szczególnie nü-metal lat 2000 oraz mall-emo, które przejęło jego pochodnię w późniejszej części dekady. Musimy wziąć pod uwagę teraz, że „indy” przez jakiś czas znajduje się w mainstreamie, a Villains także podważa ten koniec rocka. W niewłaściwych rękach, „The Way You Used to Do” mogłoby być materiałem reklamowym na YouTube, prawdopodobnie dla masowo produkowanego świństwa lub firmy zajmującej się sprzętem turystycznym — ze snappy bębnami Theodore’a i wypchanymi dźwiękami gitary są dość radosne i strawne, nawet dla nich. Pozwól Homme'owi sprawić, by ta kombinacja zadziałała, promieniując charyzmą, przez co jest to utwór taneczny, przy którym headbangerzy mogą zrzucić swoje militarne buty. „Head Like a Haunted House” działa jako punkowy foil dla „Used to Do”, hołd dla punkowych wpływów Homme’a, szczególnie tych od jego byłego współpracownika Iggy'ego Popa, który także wysyła nawiązania do wielu garażowych klonów, które chciałyby być dziesiątą częścią chłodności pasma włosów Homme’a. Villain sam w sobie jest odwróceniem lounge act, który Homme i Pop stworzyli z Post Pop Depression: wciąż elegancki i zadbany, Homme znowu obejmuje swoją rockową ostrość. Gdyby Pop był na tym, byłby to jego najlepszy album od Lust For Life.

Producent „Uptown Funk” Mark Ronson wyprodukował Villains, a oto dziwna rzecz na ten temat: jego blask przywraca Queens gdzieś do bardziej wesołych dni Rated R i ich debiutu. Songs For The Deaf to uznawany klasyk, ale nie jest to prosty album w żadnym calu, a Lullabies to Paralyze i Era Vulgaris również wpędziły się w nieco kontrowersyjne rejony. To nie powrót do podstaw — to potwierdzenie tego, co działało w Queens na początku. Homme mógłby to zrobić, po prostu pojawiając się w studiu i wciąż miałby przewagę nad każdym zespołem hard rockowym; dobrze, że zależy mu przynajmniej trochę.