Album tygodnia: 'Loner' Caroline Rose

Rok jest 2018 i wspólnie wszyscy pchaliśmy nasz samochód na szczyt góry, przecięliśmy hamulec i wskoczyliśmy do środka. Chcemy czy nie, poruszamy się z prędkością światła i nie ma odwrotu, więc możemy równie dobrze cieszyć się jazdą i może nawet uczynić ją produktywną. Przynajmniej tak wydaje się, że jest motto Caroline Rose na jej nowym albumie Loner.

Jest coś z natury niezrównoważonego w personie Rose. Zawsze widzi się ją w jej charakterystycznej czerwieni, która wykracza poza jej ubrania i przenika na okładki albumów i teledyski. Na jej zdjęciu prasowym patrzy w kamerę, trzymając próbnik kolorów czerwony z napisem „CR was here” u dołu. Jej dźwięk jest równie żywy – rockabilly w rdzeniu, syntpopowy na zewnątrz, pokryty warstwą miodowej duszy – i cóż, po prostu świetna zabawa od początku do końca. To nie znaczy, że rdzeń Loner nie obejmuje całej gamy prób i udręk ludzkości: mizoginia, kapitalizm, śmierć, depresja, samotność. Ale jest w tym wszystkim pewna lekkość – zabawa ze strony trzeciej z głęboko osobistej perspektywy Rose, która jest szybka i luźna i, szczerze mówiąc, po prostu ulgą słuchać tego w czasach przygnębienia i mroku.

W kawałku „Jeannie Becomes A Mom”, spokojnym, funkowym, pełnym syntezatorów jamie, Rose reflektuje nad przyjaciółką, która stała się matką. „Świat się nie zatrzymuje / Czas tylko będzie cię mijać / Teraz jesteś w prawdziwym życiu,” śpiewa. Na początku „To Die Today,” wibrującej, kręcącej się ballady, wyobraża sobie tonące, śmierć i płonące ciało. „Money,” maniakalny rockowy utwór (z dosłownym atakiem paniki budującym się do krzyku) dotyka zła kapitalizmu i do jakich długości pójdziemy dla bogactwa. „Getting To Me” – piękny i subtelnie orkiestrowy – opowiada o dewastującym kroku między pełną wolnością a seryjną samotnością, z którą borykają się ci z nas, którzy są zaciekle niezależni.

Była pewna samopoważność w ostatnim albumie Rose I Will Not Be Afraid. To dzieło utalentowanej songwriterki, która ma do powiedzenia znaczące rzeczy, ale nie ma w nim tego samego dzikiego pulsu co Loner. Konwencjonalne pojęcia dotyczące korelacji „dojrzałości” i powagi nie wydają się mieć zastosowania do artystycznego rozwoju Rose, wręcz przeciwnie. Podczas żonglowania niektórymi cięższymi tematami na Loner, w ciągu czterech lat od jej ostatniego albumu, spuściła z tonu.

W wywiadzie dla Vinyl Me, Please, który ukaże się jeszcze w tym tygodniu, powiedziała mi: „Myślę, że coś niesamowitego dzieje się koło 25 roku życia, kiedy przestajesz tak bardzo przejmować się tymi niesamowicie ambitnymi aspiracjami, które masz dla siebie na początku lat 20. - całym tym naciskiem, który na siebie wywierasz i troską o to, co myślą inni ... Potem, po tym, naprawdę było to już bez żadnych pieprzonych ograniczeń.” Rose udowadnia, że czasem najlepszym sposobem na dotarcie do poważnych rzeczy jest pójście w przeciwnym kierunku. Naciskałam przycisk powtarzania przy naładowanym, surowym i rozszalałym utworem „Bikini,” w którym śpiewa „Załóż to bikini i tańcz! Tańcz! Tańcz!” Jak wiele momentów na jej albumie, ta piosenka to definicja zabawy, ale przy dalszym słuchaniu okazuje się, że to genialny komentarz dotyczący poglądów, wartości, kontroli i miejsca ciał kobiet w naszym społeczeństwie. Ostatecznie, z całym swoim narracyjnym i społecznym komentarzem, urok Loner tkwi w jej tryskającej osobowości, tak autentycznej i czarującej, że niemal niemożliwe jest nie włączenie jej ponownie i ponownie i przetańczenia całej rzeczy.