Album tygodnia: Soul Power od Mavis Staples i Sharon Jones

Kiedy drobnej postury, ale ogromnych zdolności Sharon Jones wystartowała w 2002 roku ze swoim debiutanckim albumem z Dap-Kings, Dap Dippin’, rozpoczęła jedno z najbardziej wzruszających i życiowo afirmujących muzycznych opowieści tamtej dekady. Sharon Jones, była strażniczka więzienna, wydała swój debiutancki album w wieku 46 lat, śpiewając niczym zapomniana wokalistka z pokolenia Mavis Staples i Arethy Franklin, dostarczając najwyższą jakość muzyki soul, jakby to było 1962, a nie 2002. Jej kariera - i wytwórnia, która częściowo została założona, aby wydawać jej albumy, Daptone - powoli rosły do poziomu, na którym sprzedawała się dobrze, koncertowała po całym świecie i zdobywała nominacje do Grammy.

W momencie, gdy Sharon osiągała szczyt swojej późnej kariery w 2013 roku, zdiagnozowano u niej raka przewodów żółciowych. Jej leczenie i rekonwalescencja stały się tematem fascynującego dokumentu, który opisywał jej występy w trakcie leczenia, z ogoloną głową z powodu chemioterapii, która zatrzymywała rozwój jej raka. Jednak na premierze dokumentu ogłosiła, że rak powrócił, a 4 listopada 2016 roku – w dniu, w którym Donald Trump wygrał wybory prezydenckie – Jones miała udar mózgu i była hospitalizowana do 18 listopada, kiedy to zmarła.

Trudno jest zaakceptować, że kobieta, która udowodniła moc życia jak najbardziej intensywnie i pełnią życia, odeszła, ale to nastawienie jest obecne wszędzie na Soul Of A Woman, ostatnim albumie Jones z Dap-Kings. To nie jest tylko zbiór niedokończonych piosenek czy odrzutów, był to album, nad którym Jones pracowała do samej śmierci. Piosenki tutaj tętnią charakterystyczną intensywnością wcześniejszych albumów Jones, ale te momenty są również wspierane przez oszałamiające emocjonalnie ballady orkiestrowe.

Główny singiel i pierwszy utwór albumu, „Matter of Time”, jest dynamicznym skokiem soulowym, a jego szczególnie wzruszający teledysk sprawia, że jest skrycie niszczący. „Rumors” w rytmie skronkowego saksofonu przez swoje zabawne dwie i pół minuty, podczas gdy jazzowy „Come and Be A Winner” jest przebiegły i uwodzicielski. Album osiąga swój szczyt w „These Tears (No Longer For You)”, kołyszącej, luksusowej balladzie skierowanej do byłego partnera.

Soul of a Woman kończy się z „Call On God”, piosenką, która doprowadzi Cię do łez, gdy osiągnie swój wspinający się punkt kulminacyjny. Sharon Jones maksymalnie wykorzystała późne życiowe możliwości, a ten album jest odpowiednim i smutnym pożegnaniem.

Mavis Staples również miała swoją historię powrotu, w ostatniej dekadzie. Była częścią legendarnego zespołu Staple Singers zanim skończyła nastoletność, i była z nimi przez prawie 35 lat ich kariery nagraniowej, i przez 50 lat ich kariery koncertowej, która zakończyła się, gdy Pop Staples zmarł w 2000 roku. Jako solowa artystka, Mavis nie zwróciła na siebie wiele uwagi - jej pierwsze dwa solowe albumy, zatytułowany jej imieniem i Only For The Lonely, to zaginione klasyki, a jej solowe albumy z lat 80. produkowane przez Prince'a są interesującymi artefaktami kulturowymi - aż do 2007 roku, kiedy jej album „comebackowy” wyprodukowany przez Ry Coodera (był to dopiero jej drugi od 1996 roku) We’ll Never Turn Back zdobył dużo pozytywnych recenzji krytyków. Ale dopiero album z 2010 roku You Are Not Alone, wyprodukowany przez frontmana Wilco, Jeffa Tweedy'ego, przyniósł Mavis zasłużoną uznanie jako solowej artystki: za ten album zdobyła Grammy, a od tamtej pory koncertuje po całym świecie jako solistka.

Tym tygodniem powraca z If All I Was Was Black, swoim trzecim albumem wyprodukowanym i napisanym przez Tweedego, i kontynuacją zeszłorocznego albumu napisanego przez artystów sceny indie Livin’ On A High Note. Stylistycznie, wiesz czego się spodziewać: Tweedy i jego ekipa grają mieszankę soulu korzennego zmieszaną z miękką soczewką amerykańską Wilco (ma na tym albumie kilka solówek gitarowych, które są tak dobre, jak solówki związane z Wilco od około 2007 roku), podczas gdy Mavis śpiewa mocno, wykrzykując i lamentując jak zawsze. Jej głos nie jest tak potężny jak 50 lat temu, ale to, co wciąż imponuje, to jak coraz więcej czerpie ze swoich strun głosowych, które dojrzały jak drogie wino.

If All I Was Was Black jest subtelnie polityczny, jak niektóre z najlepszych materiałów Staple Singers; w końcu byli jednym z muzycznych soundtracków Ruchu Praw Obywatelskich. W wywiadach zarówno Tweedy, jak i Staples wspominają o czasach, które wymagają takiego albumu, który mówi o brutalności policji („Little Bit”), Black Lives Matter (utwór tytułowy), o przekazywaniu walki z przeszłości, aby młodzi ludzie mogli się z niej uczyć („Peaceful Dream”), o znajdowaniu wspólnej płaszczyzny („Build A Bridge”) i cytuje Michelle Obamę („We Go High”). To nie jest płomienny album, którego wszyscy chcemy po oskarżeniach Muellera, ale bardziej styl Staples: świat może iść w złym kierunku, ale ona będzie śpiewać o tym, co musimy zrobić, aby to naprawić.