Shabaka i przodkowie przynoszą przeszłość do naszej przyszłości

Porównanie jest na wyciągnięcie ręki, więc przystępuję do działania: Shabaka Hutchings, podobnie jak Kamasi Washington, to talent pokoleniowy, saksofonista i wybitny artysta, który aktualizuje klasyczne brzmienia jazzu na coś nowego i totemicznego.

Jednak podczas gdy Washington pakuję wszystko od Archie Sheppa po Felę Kuti w swoje epickie albumy, Hutchings dzieli swoje przeróbki jazzu na trzy różne grupy, zasadniczo zmieniając co roku od 2013, na której z nich koncentruje swoją główną uwagę. W 2018 roku Hutchings podpisał ogólną umowę z szanowaną wytwórnią Impulse!, która w tym roku wydała Your Queen is a Reptile, album czasami w formie awangardowej jazzu. Rok 2019 był rokiem Comet Is Coming, a ich znakomitego Trust In the Lifeforce Of the Deep Mystery, album, który brzmi jak Sun Ra grający z Funkadelic podczas tego dziwnego przyjęcia przed wojną w filmach Matrix. Rok 2020 to czas dla oktetu Shabaka i Ancestorów, grupy, która przełamała Huttingsa dla szerszej publiczności w 2016 roku — oraz brytyjskiego jazzu w ogóle — z ich albumem Wisdom of the Elders. Ich nowy album, We Are Sent Here By History, jest rozwinięciem i doskonaleniem ich przełomowej płyty z 2016 roku; to mieszanka spiritual jazzu w stylu Eddie Gale, afrobeatu, poezji afro-futurystycznej w stylu Last Poets i okrzyków przeciwko toksycznej męskości. Można by pomyśleć, że to oczywiste, ale to w tym roku album jazzu do pokonania.

Osadzony w narracji prowadzonej i napisanej przez Siyabonga Mthembu, We Are Sent Here by History bada długą drogę zniszczeń spowodowanych białą supremacją i to, jak wydaje się, że wyginięcie ludzkości jest nadchodzącym faktem. Odwołując się do tradycji opowiadania historii z Karaibów i Afryki, Mthembu jest mistrzem ceremonii albumu, wołając, mówiąc prawdę do władzy i domagając się uwagi do swoich śpiewanych kazań przez wszystkie 11 utworów albumu. Otwierający utwór „They Who Must Die” przywołuje minione pokolenia i uderza jak tsunami. Finałem albumu jest „Teach Me How to Be Vulnerable”, wolna, smutna ballada, w której Hutchings prowadzi w grze, biorąc tytuł dosłownie; brzmi to, jakby grał to, jednocześnie przeżywając żałobę. Pomiędzy Ancestors wyrywają się („Beasts Too Spoke Of Suffering”), skaczą („Behold the Deceiver”) i zbierają wokół ogniska („Finally, The Man Cried”). Jest niewiele albumów w tym roku w jakimkolwiek gatunku, które obejmują tyle w tak compactowym czasie trwania.

Dzięki swojej narracyjnej budowie i głębszym tematom, We Are Sent Here By History to więcej niż tylko kolejny niesamowity album z obozu Hutchingsa; to przypomnienie, że jazz rozpoczął się jako muzyka grana przez Afroamerykanów poza ograniczeniami białej publiczności i oczekiwań, i że nadal ma ogromną moc, aby być politycznie, natarczywie i żywotnie. We Are Sent Here By History jest wszystkim tym, i więcej.