Astral soft-jazz Toma Misch i Yussefa Dayesa

What Kinda Music to opowieść o dwóch młodych jazzowych talentach. W jednym rogu mamy Yussefa Dayesa, eksperymentalnego perkusistę jazzowego, znanego z łączenia jazzu z breakbeatami, które charakteryzują hip-hop, oraz z jego statusu wszechstronności na brytyjskiej scenie jazzowej. A tutaj w drugim rogu mamy Toma Misch, piosenkarza i autora tekstów, który zaczynał na SoundCloudzie, co sprawia, że kojarzysz go z lo-fi autorami z sypialni, ale wszedł na tę platformę dopiero po porzuceniu konserwatorium jazzowego i pracowaniu nad własną muzyką. Efektem tego połączenia, które można określić jako masło orzechowe w mojej czekoladzie, czekolada w moim maśle orzechowym, jest album, który łączy eksperymenty Dayesa z jazzowym stylem piosenkarza i autora tekstów Misch na odpowiedź tej generacji na Breezin George'a Bensona: album soft-jazzowy, który na początku działa jak ciepły koc, ale okazuje się być dużo bardziej dźwiękowo odważny i śmiały, niż można by się spodziewać przy pierwszym przesłuchaniu.

Wydany przez legendarną wytwórnię jazzową Blue Note, album powstał w sposób organiczny, kiedy Dayes i Misch pracowali razem nad nagraniem dla innego artysty, którego Misch produkował. Kiedy Dayes przyszedł pracować nad albumem, Misch uświadomił sobie, że widział Dayesa występującego na pokazie talentów w szkole, gdy był dzieckiem, i pomyślał, że jest niesamowitym perkusistą, nawet 15 lat temu, a duet połączył siły i zaczęli pracować nad tym, co stało się What Kinda Music. Album porusza się z organiczną intencją, którą duet wniósł; jest niewiele albumów wydanych w tym roku, które mają tak dużą atmosferę. To muzyka na słuchawki na miękkie kryzysy egzystencjalne w dresach, muzyka na imprezy Zoom w samotności. To może być najbardziej wyluzowany album z perkusistą na czołowej pozycji; gra Dayesa jest zręczna, imponująca i zapierająca dech w piersiach, ale jest też powściągliwa i gustowna, nigdy nie gubiąca dokładnego tonu, którego potrzebuje muzyka.

Wysokości What Kinda Music są zróżnicowane, od utworu o miłości "I miss you when you’re gone" („Last 100”) oraz rozległych solówek gitarowych Misch na "Lift Off", po tytułowy utwór w stylu trip-hopowym i opadający deszcz „Tidal Wave.” Ale album wznosi się na nowe wyżyny w "Nightrider", utworze, który wyobraża sobie Freddiego Gibbsa przenoszącego się do 1982 roku, gdzie mógłby rapować nad najbogatszym, najcichszym R&B, jakie możesz sobie wyobrazić. To idealne połączenie Dayesa i Misch, które staje się idealnym trio z Gibbsem w składzie. What Kinda Music nie odpowiada na swoje tytułowe pytanie, ale cokolwiek to jest nazywane, mogłbym tam mieszkać na zawsze.