Matthew Dear wraca do starego projektu, aby odkryć nowe dźwięki

Łatwo jest stać się biernym widzem w naszym własnym życiu, gdy nawyki powoli się formują i stają się źródłem komfortu. Często trzymamy się nawyków i tego, co znamy, ponieważ alternatywa oznacza nieprzyjemne szturchnięcie w ramię w postaci zaburzonej normy. Jednak w niektórych przypadkach zakłócenie jest mile widziane — wręcz przyjmowane — tak jak wtedy, gdy byliśmy młodzi i nocne chmury śniegu oznaczały dodatkową godzinę snu przed owinięciem się i biegiem do szkoły.

Preacher’s Sigh & Potion: Lost Album Matthew Deara odzwierciedla tego rodzaju mile widziane zakłócenie. W swojej karierze, trwającej ponad 20 lat, Dear, zamiast znaleźć komfort w nawyku, nieustannie przekraczał granice gatunku. Jego produkcja obejmowała techno, house, indie-pop i nie tylko. W tym albumie Dear bada głębokości organicznej instrumentacji. Opisując podróż albumu powiedział: „W miarę jak się starzejemy, zostajemy uwięzieni w myśleniu, że nasza twórczość lub kreatywność również musi dojrzewać. Część z tego jest nieunikniona, ale słuchanie tych utworów przypomina mi, aby nie myśleć zbyt dużo.”

Od akordów gitary otwierającego singla „Muscle Beach”, Dear kieruje się ku bluesowemu brzmieniu, szybko ustalając dźwiękową aurę albumu. Podczas gdy Dear używa swojego głosu do narracji historii utworu, powtarzające się akompaniamenty opowiadają o jego własnej ewolucji jako piosenkarza, autora tekstów i producenta, oraz o całe życie trwającej podróży, jaka wiąże się z byciem artystą.

W „Hiker Y” Dear sięga po hipnotyzujący głos głębokiego basu i nieskrępowanej perkusji. Minimalistyczne brzmienie podkreśla jego liryczną frustrację, odnoszącą się do zmęczenia, które z łatwością mogłoby wynikać z niezliczonych okoliczności życiowych. „All Her Fits” określa folkowy nadton jego niezwykle ekspresyjnego stylu, hołd dla brzdąkania na gitarze jego własnego ojca. Odkładając na bok wolniejsze tempo i stłumione tytuły reszty albumu, Dear relacjonuje nieokiełznaną, niemal szaloną melodię w „Crash and Burn”, przedstawiając niepokojący opis, który uzupełnia melodię. Inny wyróżniający się utwór z albumu, autor piosenek odkrywa kinową i głęboko intensywną orkiestrę smyczkową, harmonizując pojedynczą linię chłodnych tekstów, starannie tworząc bańkę ciepła i optymizmu.

Preacher’s Sigh & Potion: Lost Album pędzi przez brzmienia folkowej i elektronicznej muzyki, delikatnie zacierając granice pomiędzy nimi. Dear odrzuca sztywność wpadania w jakąkolwiek formę klasyfikacji. Jego najnowsze wydanie przedstawiane jest jako kalejdoskop, każdy utwór starannie wyrażający kolorową kaskadę dźwięku. Wyzwolony, Matthew Dear tańczy po albumie, odsłaniając, co się dzieje, gdy zwracamy się ku temu szturchnięciu w ramię i stawiamy czoła zaburzonej normie.