Nowy album Deerhuntera kontynuuje mimo zniszczenia

Jestem pewien, że poprzednie pokolenia i epoki miały swoje momenty fatalizmu, te chwile, kiedy wydawało się, że istnienie po prostu się skończy, człowieku, z pewnością wydaje się, że zbliżamy się do końcowej fazy czegokolwiek, czym jest ta era, prawda? Nie chcę pomnażać tego, co jest pewnie Twoim gotującym się egzystencjalnym lękiem, wydaje się, że jakiekolwiek dzieci, które spłodzę, odziedziczą świat diametralnie różniący się od tego, do którego ja wlazłem z wrzaskiem, z przyczyn politycznych, środowiskowych, filozoficznych, ekologicznych i każdego innego wielkiego słowa na opisanie tematów, które sprawiają, że życie dzisiaj to cholernie ciężka sprawa. Ciężko jest dalej żyć, próbując zarabiać na życie za pomocą swojej autoekspresji, kiedy może nawet nie być świata, do którego warto byłoby się wyrażać za 20 lat, a może nawet za pięć. To centralny problem leży w sercu superlatywnego ósmego albumu Deerhunter, Why Hasn’t Everything Already Disappeared?, quasi-konceptualnego albumu o świecie, w którym rak jest „rozłożony w liniach”, a ludzie nie mają wielu opcji poza ucieczką przed banalnością swojego istnienia na równinach.

Deerhunter dotarł do ośmiu albumów, to nie była naprawdę trasa, którą byś przewidział, gdy wystrzelili po drugim albumie z 2007 roku Cryptograms. Ich psych-rockowe, lewicowe tendencje wydawały się wybuchowe, jak zespół, który zbliży się do słońca na chwilę, zanim zniknie. Ale w minionej dekadzie stały się cicho jednym z najbardziej konsekwentnych i nieustannie szukających zespołów indie rockowych. Mogą grać brudny garażowy rock (2013's Monomania), lśniący shoegaze (2010's Halcyon Digest) i delikatny klasyczny rock (2015's Fading Frontier). Na Why Hasn’t Everything Already Disappeared? idą pastoralnie, dostarczając album, który brzmi jak wietrzące się ziarna, jak kurz unoszący się z bocznej drogi. (Teledysk do „Death In Midsummer” to może najlepsze połączenie lokalizacji i piosenki, jakie zobaczysz w tym kwartale). Gitary są minimalne i używane dla maksymalnego efektu, podczas gdy klawesyn i pianino zajmują centralne miejsce, co oznacza, że ten album jest prawdopodobnie najbardziej delikatnym albumem Deerhunter do tej pory. Może być również ich najlepszym.

Why Hasn’t otwiera się swoim najbardziej otwartym, rozwlekłym utworem „Death in Midsummer”, który ogłasza główny motyw muzyczny albumu: migoczące, nawiedzające figury klawesynowe. „Death in Midsummer” buduje i buduje, i buduje, aż w końcu przekłada się na chrupiące solo gitarowe, pierwszym momentem, kiedy fani Fading Frontier usiądą i zrozumieją, że Deerhunter są tu, aby grać. Stamtąd jest kinksowaty prowincjonalny pop („No One’s Sleeping”), dostojne stompers („Elemental” i „Futurism”) i może najbardziej funkowy utwór w repertuarze Deerhunter, „Plains”, który ma bujny, giętki bas i bębny Tom Tom Club. Tekstowo Cox maluje żywe wycinki dystopijnej rzeczywistości, im głębiej nurkujesz, tym bardziej zdajesz sobie sprawę, że to nie jest z jakiegoś konceptualnego albumu, lecz z samej rzeczywistości.

Why Hasn’t nie kończy się żadnymi odpowiedziami, ani tymi z tytułu, ani innymi. Jego przesłanie leży w jego istnieniu. Nawet jeśli wszystko naprawdę zniknie, jeśli zmuszą nas do życia w górach lub w maszynach, lub życie zacznie przypominać dystopijne sci-fi, nadal musisz stworzyć, i próbować nadawać sens wszystkiemu.