Pieśni odkupienia Paula Cauthena Hellfire

Nie musisz wiedzieć, że dziadek Paula Cauthena był kaznodzieją, ale gdy już to wiesz, to jak klucz, który otwiera Room 41, jego najnowszy, kurzy album. To są piosenki, które mają na celu nawrócenie ludzi z tyłu, niepewnych, czy mogą znieść osąd w towarzystwie zgromadzenia, zbyt skacowani po poprzedniej nocy, by stać i wyznać. To nie znaczy, że te piosenki mówią o religii per se; zamiast tego, Room 41 zawiera 10 utworów, które brzmią jak modlitwy, które Johnny Cash mógłby szeptać do siebie w niedzielne poranki, po szczególnie złej nocy picia i zażywania narkotyków. Ludzie z East Texas ćpuny robią kokainę i tańczą, robią kokainę i wypalają się, robią kokainę i pokazują swoje umiejętności, i robią kokainę i rozmawiają z diabłem na Room 41, a to tylko w pierwszej połowie albumu. Room 41 to muskularny, spowiedniczy album o podejmowaniu złych decyzji i próbie zrozumienia swojej roli w świecie pokus, uzależnień i grzechu. To jeden z najlepszych albumów roku.

Cauthen ma niesamowity głos, gdzieś między Johnny'm a Waylonem, ale gładki jak płonący shot whiskey. Potrafi szczekać, potrafi śpiewać, potrafi wyć do księżyca. Room 41 jest produkowany przez Beau Bedforda, a zespołem towarzyszącym są Texas Gentlemen, którzy nadają tym piosenkom funky chill ze sprężystą precyzją, którą miały country nagrania z lat 60. i 70. Mimo że teksty są pełne dzikich ludzi robiących dzikie rzeczy, zespół jest stabilny, wykonując akustyczne bity na żywo (“Cocaine Country Dancing”), shuffle ballady (“Angel”), neonowe country funk (“Big Velvet”) i cichą introspekcję (“Prayed For Rain”).

Bardzo realny bender poprowadził Cauthena do jego obecnej kariery jako outlaw country crooner: Był w zespole Americana o nazwie Sons of Fathers, który rozpadł się dokładnie w momencie, gdy wydawało się, że mają szansę na wielki sukces. Wkrótce po tym wydał solowy album, ale potem zszedł na złą drogę; to właśnie ta zapaść uformowała dużą część Room 41. Ostatecznie to, co czyni country album superlatywnym — to uczucie, że piosenki o smutku i spojrzeniu w oczy ognia są prawdziwe, a epickie opowieści Cauthena o grzechu (“Big Velvet” i “Cocaine Country Dancing” od razu należą do panteonu outlaw country) są tak rzeczywiste, jak tylko można. Cauthen stanął na skraju i był w stanie przeżyć to, by opowiedzieć swoją historię, a Room 41 jest jego tabletą z niebios.