Słuchaj melodii: Artefakt

Dostępny jest absurdalnie ogromny wybór filmów muzycznych i dokumentów na Netflix, Hulu, HBO Go i tak dalej. Ale trudno powiedzieć, które z nich naprawdę warto poświęcić swoje 100 minut. Watch the Tunes pomoże Ci wybrać, który dokument muzyczny jest wart Twojego czasu Netflix i Chill w każdy weekend. W tym tygodniu omawiamy Artifact, który jest dostępny na Netflix.

Historia znanych aktorów, którzy dorabiają jako profesjonaliści-muzycy, jest co najwyżej dziwna. Najbardziej prominentnymi przykładami tego dziwnego podgatunku są rodzeństwo Baconów, Kevin Bacon i jego zespół the Bacon Brothers, Russell Crowe z niewłaściwie nazwanym 30 Odd Foot Of Grunts oraz cokolwiek chcecie nazwać eksperymentami Bruce’a Willisa w muzyce soul z Detroit pod koniec lat 80-tych. Z tej grupy, można odnieść wrażenie, że nie istnieją oni, by być czymś więcej niż zaworem bezpieczeństwa dla znanej osoby w ich centrum, czymś, z czym mogą poeksperymentować w czasie przerwy między filmami. „Nie bierzcie nas zbyt poważnie,” zdaje się wołać.

Nie da się tego powiedzieć o 30 Seconds To Mars, zespole, którym od niemal piętnastu lat dowodzi dawny idol nastolatek My So Called Life, Jared Leto, wraz z bratem Shannonem Leto na perkusji. Z albumami, które osiągnęły status złotej i platynowej w Ameryce i za granicą, a także pół tuzinem ogromnych tras koncertowych, ci goście wysuwają się na czoło każdego innego połowicznie przemyślanego „projektu vanité” z Hollywood. Mimo całego tego autentycznego sukcesu, mam nadal trudności, aby ich potraktować poważnie, dlatego do ich dokumentu z 2012 roku, Artifact, podszedłem z jak najbardziej otwartym sercem i umysłem.

Chociaż Artifact pełni głównie rolę zaplecza „making of” dla trzeciego albumu grupy, This Is War wydanego w 2009 roku, próbuje również być pewnego rodzaju studium przypadku na temat tego, jak przemysł muzyczny systematycznie oszukuje artystów. Powodem tej dodatkowej warstwy jest to, że przez cały czas, gdy nagrywają album, zespół jest w trakcie pozwu na kwotę trzydziestu milionów dolarów(!) ze swoim wytwórnią, EMI. Okazuje się, że po tym, jak ich drugi album sprzedał się w 3,5 miliona kopii na całym świecie, próbowali się podpisać z inną wytwórnią, mimo że nadal byli winni EMI trzy albumy. Nie jestem prawnikiem, ale wydaje mi się, że to mogło być niewłaściwe posunięcie z ich strony i może zasłużyli na wszystki stres, który sobie przynieśli, ale co ja tam wiem. Naprawdę wspinają się na ten krzyż przy każdej okazji i trzymają się tej narracji. W filmie są przeplatane wywiady z muzykami (Chester Bennington, Brandon Boyd, Amanda Palmer, żeby wymienić tylko kilku), weteranami branży, a nawet neurologiem, który został zaangażowany, aby uzasadnić, że muzyka jest "...wpleciona w tkaninę naszego życia" z jakiegoś powodu.

Pozew, który w tle pojawia się przez cały czas, dodaje napięcia do tego, co w przeciwnym razie byłoby dość nudnym procesem nagrywania albumu, nadając całości wystarczająco dużo energii, abyś dotarł do końca napisów końcowych. Mimo że są zadłużeni wobec swojej wytwórni i z tym zagrożeniem prawnym, jakoś znajdują pieniądze, aby zbudować własne studio i zatrudniają mega-producenta Flooda do obsługi tego projektu, ale w tym momencie narracja się kończy. Nie ma tu prawdziwego zanurzenia w rzemiosło nagrywania albumu, poza wieloma chybionymi próbami i niejasnym instrumentalnym improwizowaniem. Nawet tytuł albumu, This Is War, odnosi się do trwającego sporu sądowego, więc nawet sama muzyka jest tylko tłem do tej kontrowersyjnej autokrytyki. Na albumie wymieniono dwanaście utworów, więc coś się działo w tym studiu, ale nie jest to zbyt obecne w tym filmie.

Jako profesjonalista, zwróciłem uwagę na reżysera filmu, pewnego "Bartholomew Cubbins", mając zamiar sprawdzić inne filmy, które wyreżyserował. Okazuje się, że Cubbins i Jared Leto to... dun dun DUN... to jedno i to samo! Jest powód, dla którego zespoły zatrudniają innych ludzi do robienia filmów o sobie, i poza identyfikowalnym stylem, mogą również oddzielić się od grupy i nie pozwolić, aby projekt przeszedł za daleko, co tu dzieje się z humorem znacznie częściej. Naga ego Leto na ekranie jest niezamierzonym zbawieniem filmu. Oto Artifact gra w picie: Ktoś nosi szalik, weź łyka. Karta tytułowa pokazuje głupi cytat, napij się. Niepotrzebne ujęcie na panoramę Los Angeles o zachodzie słońca, napij się. Jared Leto jest w pewnym stopniu rozpoznawany na ulicy przez fana, wypij piwo do dna. Jest moment pod koniec filmu, gdzie Jared i Shannon biorą udział w jakiejś stresującej/ pozytywnie nastawionej aktywności, gdzie krzyczą, rzucając kamieniami z hollywoodzkich krawędzi, które mogłyby zostać wyrwane z Keeping Up With the Kardashians.

Napięcie między sztuką a komercją fascynuje mnie i chciałbym zobaczyć dokument na temat wszystkich razy, kiedy artyści zostali oszukani przez swoje wytwórnie muzyczne. Prince pisząc "Slave" na swojej twarzy, Neil Young pozwany za tworzenie celowo niemożliwych do sprzedania utworów, John Fogerty oskarżony o plagiat samego siebie... historia muzyki jest pełna przykładów, gdzie studia manipulują swoimi biletami do sukcesu. W przypadku Artifact, zespół wygląda na rozkapryszony bardziej niż cokolwiek, więc trudno traktować ich sytuację poważnie. Ostatecznie zespół ustępuje EMI, co sprawia, że to mniej sprawa sądowa, a bardziej renegocjacja kontraktu. Chociaż 30 Seconds to Mars jako zespół z pewnością przewyższa etykietę „projektu vanité”, ten film nigdy do końca nie uwalnia się od orbity powagi Jareda Leto, co samo w sobie jest wystarczająco zabawne, aby go polecić.