Naprawiacz o mlecznych oczach i cierpliwość winyla

Próba nadążania za nowymi płytami często przypomina próbę zaklejenia tamy kawałkiem gumy do żucia; potop będzie trwał niezależnie od tego, czy ci się to podoba, czy nie, a ty przegapisz niektóre rzeczy. The Slow Burn to nasza kolumna, w której pisarze mówią o albumach, które „przegapili” – co w dzisiejszej erze muzycznego Twittera może oznaczać, że nie słuchali tego w pięć dni wokół daty premiery – i dlaczego żałują, że nie dotarli do albumu aż do teraz. W tym wydaniu omawiamy Joanna Newsom's The Milk-Eyed Mender.

Kto ma teraz czas na sen? Jeśli śpisz, zostajesz w tyle.

Nasza kultura jest nastawiona na: teraz. Sformułuj opinię na temat albumu, który wszedł na rynek godzinę temu teraz, odpowiedz na mój e-mail teraz albo dostanę anevryzmu. Oczekuję natychmiastowości od ciebie, ty oczekujesz natychmiastowości ode mnie. Cierpliwość to utracona cnota. Po prostu nie ma czasu, a bzdury wydają się lecieć coraz szybciej i silniej z każdym rokiem. Dlatego jestem wdzięczny za luksus słuchania winyli. Odkładasz płytę i pozwalasz igle wykonać pracę. Album zagra w ustalonej kolejności; to stała w dniu pełnym zmiennych. “Ah,” wypuszczam powietrze. Kurz tańczy z muzyką, przenosząc mnie z powrotem do czasów mojej beztroskiej młodości pod prezydenturą Clintona.

Gdy nadchodzi świt nowej epoki Clintona, jest jedna płyta, do której przyciągałem się w ostatnich piekielnych miesiącach: debiut Joanna Newsom, The Milk-Eyed Mender. Zanim przejdę dalej, rzućmy okiem na moją przeszłość z Newsom.

Nie sądzę, żebym słuchał jej całej piosenki aż do zeszłego roku. To, co spróbowałem, mi się nie nie podobało, uznałem, że po prostu „to nie dla mnie”. Naprawdę czułem, że nie jestem wystarczająco intellektualnie rozwinięty, bazując na swoich insekuracjach, aby docenić jej muzykę. Potem, gdy Roots próbowali „The Book of Right On” na How I Got Over, dałem tej piosence szansę, i znów, “To nie dla mnie.”

Z biegiem czasu, gdy wydała Ys, pięć utworów, 55 minutowy album, a potem potrójny dysk Have One On Me, mrugnąłem i poszedłem dalej. Potem, “Sapokanikan,” pierwszy singiel z jej albumu 2015 Divers się wydarzył. Słuchając cudownego głosu Newsom na tle militarnych bębnów, błyszczącego fortepianu, poczułem przypływ endorfin. Potrzebowałem więcej. Otworzyłem Spotify i cóż, jej muzyki tam nie było. Ponieważ nie kupowałem albumów cyfrowo, pozyskiwałem muzykę w nieprzyjemny sposób dzięki serwisom streamingowym, ani nie byłem gotów wydawać pieniędzy na płyty, które nie byłem w 90-100% pewien, że chcę, przeszedłem dalej.

Przenieśmy się do jednego fatalnego popołudnia w kwietniu 2016. Poszedłem do Harvest Records w Asheville, North Carolina, gdzie brałem mini-wakacje z przyjaciółmi. Przeglądając ich świetną kolekcję nowych płyt, trafiłem na sekcję J. Tam była: jej debiutancka płyta, The Milk-Eyed Mender za, jakby, 12 dolarów. Nadszedł czas.

„Nigdy tego nie słyszałem wcześniej,” powiedziałem kobiecie przy kasie.

Zatrzymała się. „Wiesz, jak brzmi, prawda?”

„Tak,” zaśmiałem się. Doceniłem, że była gotowa uratować mnie przed popełnieniem błędu.

Jedno przesłuchanie obnażyło moje fałszywe założenia. Wprowadza cię w swój świat, gdy jej zwinne palce grają na harfie w utworze otwierającym, “Bridges and Balloons.” Łatwość to kluczowe słowo; nie czujesz się niespokojny. Niezależnie od tego, czy utwory są zabawne (wesoły “Inflammatory Writ), złowieszcze (“The Book of Right-On”) czy melancholijne, nie wymykają się spod kontroli. Radzi sobie z chaotycznością emocji z zimną głową, przejawiając szczerość i wgląd przez kapryśność i zgrabne nawiązywanie do dawnych dni.

W “Bridges and Balloons” wspomina o zakończonym związku z akceptacją, dostrzegając “Ale statki są omylne, powiadam/ A nautyka, jak wszystko, znika.” Nie ma goryczy ani złudzeń, tylko akceptacja rzeczywistości miłości. Ta realizm wyrażona przez metaforę uwidacznia świat albumu: romantyczny realizm. Zajmuje się tym pojęciem w poruszającym “En Gallop” ostrzegając, “Nigdy nie przywiązuj się tak bardzo do wiersza, że zapomnisz, że prawda nie ma liryczności.” Sztuka pomaga nam - publiczności i artyście - zmierzyć się z tym brakiem liryczności przez naszą wyobraźnię. Nie możemy żyć wiecznie w naszej wyobraźni, prawda? “To mnie przerasta, ale nie wiem,” przyznaje wcześniej, jej głos podnosząc się. Znowu, śpiewa o beznadziejności z oczami skierowanymi do przodu.

Przez cały czas, stawia czoła silnym emocjom bez śladów opłakiwania czy współczucia dla samego siebie. Weźmy nieskazitelnego gospel-country closera, “Crab, Crab, Cockle, Cowrie,” w którym narrator zmaga się z rozpadaniem się związku, gdy spaceruje po mieście. “Niektóre poranki, gdy niebo wygląda jak droga,” zauważa. Poprzez obrazy i bezpośrednie teksty uchwyca wir emocji doświadczanych podczas rozstania: gniew, depresję, mylący przypływ pewności siebie i auto-nienawiści. “Robię, co chcę/ Teraz jestem na kolanach/ Twoja skóra jest czymś, co mieszam z moją herbatą,” śpiewa. Co za zmysłowa, tajemnicza metafora. Skonsumowała tę osobę jak cukier, ale wiesz, co się dzieje z cukrem w twoim gorącym napoju? Mógłbym dalej transkrybować wszystkie teksty, aby zilustrować swoje punkty, ale po prostu chciałbym zwrócić ci uwagę na wyniszczające zamknięcie albumu:

Po prostu zobacz mnie serenadowaną co godzinę, celebrującą ponuro

Poświęconą ponuro, tańczącą z otwartym morzem

Clam, crab, cockle, cowrie

Zerkniesz na mnie?

Utwór, który ostatnio stał się najbardziej uderzający, to “Sadie,” medytacja nad utratą, dystansem i śmiercią jej wtedy białej labrador, Sadie. 26 lipca, mój pies został uśpiony. Ellie, żółty labrador, miała 13 lat. Nie byłem zaskoczony, ponieważ miała 13 lat i coraz wolniej się poruszała. Po opublikowaniu nekrologu na Facebooku, jak na 21 wieku można by się spodziewać, zasłoniłem oczy (byłem w miejscach publicznych) i płakałem. „Modlimy się i zawieszamy tezę, że te życia nigdy się nie kończą,” śpiewa Newsom, odnosząc się do Sadie. Wiem, że Ellie nie szczeka po jedzenie ani nie curluje się na kanapie, ale w moim umyśle nadal to robi. Oczywiście nie spędziłem z nią każdego dnia swojego życia, ale kiedy byłem z dala, wiedziałem, że będzie tam, gdy wrócę do domu. Przez 13 z moich 24 lat była stałym elementem mojego życia, i nie mogę w 100% zrozumieć, że jej nie ma. Kiedy wracam do domu, wiem, że poczuję pustkę. Życzysz sobie i część ciebie wierzy, że twój pies będzie żył wiecznie, ale oczywiście nic nie trwa wiecznie. „Wszystko, co zbudowaliśmy/ i wszystko, co oddychałem/...spala się nieodwracalnie,” śpiewa. Tak to się dzieje.

Czas to 1972 Miami Dolphins. Nie wiemy, ile czasu mamy, ale to nigdy nie wystarcza. Nie wiem, czy obsesjonujemy się natychmiastowością z powodu naszej nieuniknionej zagłady - ja tak - czy dlatego, że podnieśliśmy sufit tego, co jest możliwe do osiągnięcia w naszym życiu. Nie będę tęsknić za dawnymi dniami przed wszystkimi nowinkami z mediów społecznościowych oraz technologicznym sprzętem, ani nie polecę ci poświęcić godziny swojego dnia na siedzenie, myślenie i słuchanie całego albumu, bo większość ludzi nie ma na to przywileju. Mam jednak nadzieję, że zapamiętasz chociaż chwilę, aby spojrzeć na zdjęcie swojego pupila, zaśpiewać ulubiony tekst lub po prostu wysłać emoji do starego przyjaciela. W świecie, który idzie w dół, musimy trzymać blisko ludzi, rzeczy, muzykę, które kochamy, ponieważ jak śpiewa Newsom w “Sadie,” „Zgubisz to, czego nie trzymasz.” A jeśli masz czas na przesłuchanie albumu, The Milk-Eyed Mender cierpliwość, spokój i racjonalność to idealny antidotum na toksyczność 2016 roku. Stawienie czoła ciemności jest trudne, ale Joanna Newsom jest tam, aby pomóc ci przejść przez błoto.