The Best Country Albums Of 2019

Paul Cauthen tworzy muzykę, która brzmi jakby ktoś próbował opisać swoją drogę powrotną do domu o 7 rano po imprezie, schodząc z kokainy i whisky, próbując zrozumieć, co się właśnie wydarzyło i mając nadzieję na jakąś małą pokutę. Room 41 to pełne żalu, złych decyzji i imprezowania, a do tego głos Cauthena, głęboki i zwinny. Album z 2019 roku, którego wszyscy potrzebowaliśmy.

„Wolałby umrzeć, niż żyć jeszcze chwilę w tym przeklętym mieście / kiedy był dzieckiem, nigdy by nie przypuszczał, jak miasto może sprowadzić chłopaka z wsi na manowce,” śpiewa Tyler Childers w „Creeker”, jednej z dziewięciu przejmujących piosenek na Country Squire o ciężko pracujących ludziach próbujących zrozumieć dni spędzone na łamaniu rąk i pleców za marne wynagrodzenie. Te słowa mogłyby być tezą dla nagle eksplodującego Childersa i jego relacji z infrastrukturą muzyki country, gdy Childers przeszedł z punkowego dzieciaka z Kentucky grającego mieszankę bluegrassa i country z korzeni, do artysty, który w ciągu kilku miesięcy wyprzedaje teatry w całym Środkowym Zachodzie. Country Squire to oszałamiające osiągnięcie formy, nowoczesny album Johna Prine'a dostarczony przez syna Appalachów dla synów Appalachów. Jeśli Purgatory był przełomem, Country Squire dowodzi, że Childers jest tu na dłużej.

Robert Ellis przekształca się z alt-country'owego gitarowego trubadura w pianiste barowego w białym garniturze i cylindrze, tworząc album pełen energicznych kawałków o dorastaniu i trzeźwieniu („Topo Chico” i „Nobody Smokes Anymore”) oraz zjadliwych, poruszających piosenek miłosnych („Fucking Crazy” i „Passive Aggressive”). Zobaczenie go rozwalającego koncert na SXSW było jednym z moich najważniejszych muzycznych wydarzeń na żywo w 2019 roku, a ten album jest doskonałym towarzyszem na wszystkie zwroty, które mogą przynieść 365 dni.

Kiedy Willie Nelson, Waylon Jennings, Johnny Cash i Kris Kristofferson połączyli siły jako Highwaymen w 1985 roku, było to coś w rodzaju rundy honorowej: czterech tytanów, łączących siły na wielce dochodowe koncerty, dobrze sprzedające się albumy i film (1986’s Stagecoach). Kiedy Highwomen — grupa supergwiazd: Maren Morris, Brandi Carlile, Natalie Hemby i Amanda Shires — powstała w 2018 roku i wydała ten, swój debiutancki album w 2019 roku, brzmiało to wręcz radykalnie. W końcu radio country nadal ma problem z reprezentacją — grupa powstała, gdy Shires nie słyszała żadnych kobiet w radiu country podczas nagrywania swojego solowego albumu — a podwojenie sił, by cztery kobiety nagrały album o kobiecości to jak rzucona granat w kręgi muzyki country. Grupa ostatecznie udowodniła tezę, która ich zjednoczyła: Wszystkie te piosenki powinny rozbrzmiewać w każdej stacji radiowej country, ale tak się nie dzieje. Napraw to, grając je teraz.

Jak country z lat 90., które jest wyraźnie ich wzorem, jest w Midland coś tak ciepło uspokajającego; wiesz, że każdy album będzie miał 4-5 piosenek, które utkną ci w pamięci, i że miękkie harmonie grupy będą jak ciepły koc wokół twoich AirPods. Let It Roll to udoskonalenie tego, co zrobili świetnie na On The Rocks; według mojego Apple Music Year in Review, nie słuchałem żadnej piosenki bardziej w tym roku niż „Cheatin’ Songs”, dla mnie piosenka roku.

Po ograniczeniu swojej twórczości po wydaniu superlatywnego Hero w 2016 roku do piosenki której nie da się uniknąć w lokalnej aptece, Morris była w tym roku niezwykle zapracowana, koncertując i wydając album z Highwomen, oraz wydając wyczekiwany GIRL, swój drugi album wydany przez dużą wytwórnię. GIRL nie było takim sukcesem jak Hero, ale to dlatego, że nie miało nim być; tamten album opierał się na komponowaniu piosenek w stylu „TO MOJA CHWILA”, Girl zajmuje się bardziej wewnętrznymi sprawami jak kobiecość, wzloty i upadki związków, całowanie się i próby bycia dobrą osobą. Morris jest jedną z najlepszych autorek i twórczyń piosenek w muzyce country, a GIRL nagradza powtarzające się odsłuchy; każda kolejna odsłona odkrywa nowe zwroty fraz i słowa, które warto zapamiętać.

Najdziwniejszy wywiad, jaki przeprowadziłem w 2019 roku, to rozmowa z Lukas Nelson & The Promise Of The Real o książce Neila Postmana Amusing Ourselves To Death. Nie spodziewasz się spędzać Dnia Pamięci na rozmowach o teorii mediów z synem legendy muzyki country, ale album grupy z tego roku porusza ciężkie tematy, jak odstawienie telefonu i to, że wiadomości robią nas wszystkich nieszczęśliwymi. Album nie daje odpowiedzi, ale ma nadzieję, że nie wszystko jest stracone.

Thomas Rhett przechodził przez dwie fale Bro-Country (współtworzył z Florida Georgia Line) i post-Bro-Country (jego Life Changes jest w zasadzie punktem wyjścia dla dżentelmeńskiej fali country), cały czas będąc blisko dostarczenia pop-country'owej klasyki, mieszanki refrenów Sugar Ray i populistycznych ruchów Garha Brooksa, z którymi Rhett flirtuje na każdym albumie. Center Point Road wreszcie na to pozwolił; to beznadziejnie chwytliwy album, taki, który każdy sobie wyobrażał, że Justin Timberlake nagrał, gdy twierdził, że Man of the Woods to album country. Mówię to jako najwyższy komplement.

Tanya Tucker powróciła w tym roku z prawie 20-letniego na własny narzuconego wygnania, by dostarczyć ten, swoją odpowiedź na American nagrania Johnny'ego Casha, album współprodukowany i współtworzony z Waylonem Jenningsem i Brandi Carlile. Piosenki tu są o znajdowaniu pewnego zamknięcia w traumie twojego życia, walce z umierającym światłem i kopaniu tyłka. Jak album Willie Nelson z 2019 roku, Ride Me Back Home, jest to medytacja na temat robienia swoich rzeczy, mimo wszystko.

Możesz kupić edycję Vinyl Me, Please tego albumu tutaj.

Kelsey Waldon wydaje się być anachronizmem: Jest po prostu świetną autorką tekstów piszącą świetne piosenki praktycznie o wszystkim. Ma sens, że wydała ten album dla wytwórni Johna Prine’a Oh Boy Records: To album pełen drobnych szczegółów, wielkich idei i większych uczuć. Waldon zasługuje na to, by być kolejnym Tylerem Childers albo Sturgillem Simpsonem: Osobą wyprzedającą teatry na podstawie swoich piosenek.

Możesz kupić edycję Vinyl Me, Please tego albumu tutaj.