Przewodnik po Mitski

„Są powodem, dla którego tu jestem, ponieważ przemysł muzyczny mnie nie chciał, nie wiedział, co ze mną zrobić” – powiedziała mi, kiedy rozmawiałam z nią w zeszłym miesiącu. „I nawet do dzisiaj czuję, jakby przemysł w ogóle nie wiedział, co ze mną zrobić, nie rozumiał mnie. Ale wtedy mogę im pokazać wszystkich tych innych ludzi, którzy mnie rozumieją i powiedzieć: 'To, co mówią.'”

Dla wielu, jej pisanie piosenek trafia w czułe miejsca z taką siłą, że prawie niemożliwe jest, aby nie być „zespołem fangirl”. Kiedy dyskografia kogoś znaczy tak wiele, jak jawnie znaczy dla jej fanów dyskografia Mitski, jest to ostateczny dowód na jej moc. Oczywiście może to być trochę przytłaczające dla tych, którzy są nowi w jej twórczości; przy tym całym zamieszaniu trudno wiedzieć, od czego zacząć. Nie bój się: oto szybki kurs (Dyskografia Mitski 101), aby wprowadzić cię do #MitskiHive, od jednego z jego najbardziej zapalonych członków. Obiecuję, że już niedługo zaprzyjaźnisz się, nosząc sweter Bury Me At Makeout Creek publicznie.

Lush (2012)

Mitski nagrała swój debiutancki album, Lush, w 2012 roku jako projekt szkolny podczas studiów w SUNY Purchase Conservatory of Music. Lo-fi i oszczędny, ale z bogatym fundamentem chamber pop, Lush jest świadomym eksperymentowaniem wyjątkowego nowego autora piosenek, który eksploruje możliwości, jakie ma w dłoniach. Z tego powodu utwory waha się od teatralnych i otwartych ballad fortepianowych „Bag of Bones” i „Wife” po mroczny punk rock „Brand New City”. Niemniej jednak jej charakterystyczna umiejętność uchwycenia dźwięków, napięć i prób pokolenia milenialsów jest wciąż obecna od samego początku – „Ale jeśli zrezygnuję z bycia ładną, nie będę wiedziała, jak żyć / Powinnam przeprowadzić się do zupełnie nowego miasta / Naucz się, jak umierać,” śpiewa w „Brand New City.”

Retired from Sad, New Career in Business (2013)

Jej drugi album brzmiał podobnie do swojego poprzednika Lush, z oczywistą, added warstwą pewności na każdym poziomie. Nie znaczy to jednak, że album jest „lepszy” od jej debiutu – jest pewien urok i surowość w najwcześniejszych pracach Mitski – ale rozwój jest wyczuwalny. Również nagrany w czasie jej studiów na SUNY, korzystała z dużej liczby muzyków sesyjnych, aby stworzyć szczytowy album „orchestral pop”, z gęstymi i warstwowymi sekcjami smyczkowymi i instrumentami dętymi przez cały czas. „Square” – dostępny w dwóch wersjach, w wersji orkiestralnej i minimalnej solo fortepianowej – jest uosobieniem jej wczesnej twórczości oraz przedsmakiem jej niezwykłego instynktu do unikalnej melodii, który towarzyszy jej przez całą karierę.

Bury Me at Makeout Creek (2014)

Najbardziej dramatyczna zmiana kierunku w jej karierze, być może rywalizująca z Be the Cowboy, Bury Me at Makeout Creek oznacza przejście Mitski na gitarę i do sfery indie rocka. Oznacza to również utworzenie jej kultowego followingu i początek Mitski jako nazwiska w indie rocku. Wydany w szczytowym okresie DIY indie rock w 2014 roku, Bury Me at Makeout Creek pozostaje klasykiem z tekstami, które przetrwają próbę czasu i samowiedzącą młodzieńczą melodramatyczność – „Jedno słowo od ciebie i wskoczyłabym z tej krawędzi, kochanie” – śpiewa w „First Love / Late Spring” – które nie szkodzi jej narracyjnemu rzemiosłu, tylko dodaje mu. Tytuł odnosi się do odcinka Simpsonów, w którym Milhouse obiecuje romantyczne spotkanie w miejscu zwanym „Makeout Creek”, ale zostaje potrącony przez ciężarówkę i w swoim przypuszczalnym ostatnim oddechu wypowiada „Pogadajcie z Makeout Creek.” Album jest zasadniczo piękną burzą brutalnej prawdy, dramatu i dowcipu, która szczegółowo opisuje, jak to jest zostać potrąconym przez ciężarówkę w środku nadziei na romantyzm.

Puberty 2 (2016)

Jeśli Bury Me at Makeout Creek stworzył fundamenty dla sukcesu i uznania Mitski, jego kontynuacja z 2016 roku, Puberty 2, wypełniła ten fundament betonem i owinęła go w stal. Zyskując tytuł „Najlepszej Nowej Muzyki” na Pitchfork i często goszcząc na listach „Najlepszych w 2016 roku”, Puberty 2 połączył indie rockowe wrażenia Bury Me At Makeout Creek, instrumentalne ryzyko wczesnych prac oraz wyróżniającą się liryczność, która pozostała stałym elementem w całej jej dyskografii. Uczyniła muzykę zjawiskiem „drugiej dojrzewania”, burzy rzeczywistości i niebezpieczeństw związanych z ułożeniem sobie życia w dorosłym życiu: kulturowymi zderzeniami w relacjach, załamującym się zdrowiem psychicznym, ciągłym wkładaniem wszystkich jajek do tego samego złego koszyka po raz kolejny, niewypowiedzianymi pragnieniami, czuciem się jak „pożar lasu” i nie mogącym nic zrobić. „Nic nie robię / Chcę zobaczyć cały świat / Chcę zobaczyć cały świat / Nie wiem, jak opłacę czynsz / Chcę zobaczyć cały świat,” śpiewa krzycząc w „My Body’s Made of Crushed Little Stars”, uchwycając unikalne frustracje wyzwania wysokich oczekiwań wobec siebie i niezdolności do przetrwania, ostateczny dowód na dorastanie w pokoleniu milenialsów.