Blues-jazz organowy Jimmy'ego McGriffa

Jimmy McGriff, chociaż występował dla Blue Note w trakcie swojej kariery, nigdy nie chciał być uważany za artystę jazzowego. Zawsze uważał siebie za muzyka bluesowego, który w jakiś sposób wkręcił się w kręgi jazzowe, artystę sprawiającego, że organy płakały, jak Muddy sprawiał, że jego gitara wydawała dźwięki, co prawdopodobnie tłumaczy, dlaczego jego muzyka brzmiała bardziej jak M.G.'s niż kwartet Milesa. Urodził się w 1936 roku i spędził dwa lata jako policjant, zanim wszedł do Julliard, aby studiować organy. Pierwsza wielka szansa McGriffa nadeszła, gdy trio, którym kierował, otrzymało propozycję nagrania instrumentalnej wersji utworu Ray Charlesa „I’ve Got A Woman”, który był wówczas ogromnym hitem. Wersja McGriffa jest lekka, prawie na krawędzi, i pokazuje grubą groove, którą McGriff ostatecznie udoskonalił na późniejszych albumach.

Po tym, jak „I’ve Got A Woman” stał się skromnym hitem, McGriff został zaproszony do nagrania siedmiu LP dla Sue Records, w tym radosnego albumu świątecznego zatytułowanego Christmas With McGriff.

McGriff nagrywał dla Solid State, Blue Note, Groove Merchant i innych w latach 1966-1976, w różnych momentach twierdząc, że zamierza całkowicie przejść na emeryturę z organów. Ale w 1970 roku wszedł do studia w Capitol, aby nagrać to, co uważane jest za jego najbardziej funkowy — a nawet najlepszy — album: Soul Sugar.

Soul Sugar, z lekko lubieżną okładką, otwiera wersja utworu Andy'ego Kima „Sugar Sugar”, słodkiego popowego kawałka, który nie ma wiele wspólnego z „groove”. Wersja McGriffa przekształca utwór w blast soul jazzu, który jest lekki jak piórko. Gdzie indziej, McGriff zamienia „Signed, Sealed, Delivered I’m Yours” Stevie Wondera w mocny utwór, a niedoceniane „Spirit in the Dark” Arethy Franklin w kościołową usługę. „You’re The One” Sly Stone'a staje się muzyką pasującą do albumu podróżniczego.

Te covery są tak wyraziste — trudno byłoby określić, które z nich są w ogóle coverami — że dobrze komponują się z czterema oryginałami zawartymi tutaj. „Dig On It” i „Bug Out” to zamglone i kołyszące utwory funkowe, mocno oparte na instrumentach dętych oraz wędrujących dłoniach McGriffa. „The Now Thing” obfituje w zdecydowane linie saksofonu oraz wybuchy dźwięków dętych, jednocześnie zostawiając dużo pustej przestrzeni na wyraźne brzmienie Hammonda McGriffa. „New Volume”, tymczasem, płynie na groove bossa novy, brzmiąc jak dym wydobywający się z fajki wodnej w klubie nocnym w Nowym Jorku w 1970 roku.

Soul Sugar będzie ostatnim albumem, który McGriff nagrał z Capitol. Nagrał jeszcze dwa albumy dla Blue Note (Black Pearl, album na żywo, warto poszukać), a następnie nagrał ponad 30 albumów między 1970 a swoją śmiercią w 2008 roku (w tym 11 dla Groove Merchant i 15 dla Milestone). Żaden z nich nie jest łatwy do sklasyfikowania — tu przeważa blues, tam funk, a tam jazz — ale wszystkie są częścią jego zróżnicowanego katalogu. W latach 60. było wielu sensacyjnych organistów, ale niewielu z nich było funky jak Jimmy McGriff.