Lauryn Hill wychodzi

Hill weszła na scenę w Nowym Jorku z głową wygoloną, co odsłoniło jej fryzurę z Miseducation, niosąc akustyczną gitarę, w czapce Yankees i dżinsach. W ciągu następnych 106 minut zagrała na gitarze na utworach, które głównie śpiewała, ale niektóre miały także fragmenty mówione. Innymi słowy, to nie była rzecz, której ktokolwiek mógłby się spodziewać w tym momencie. To był radykalny moment w rozbijaniu oczekiwań publiczności i otwartym kwestionowaniu tego, czego publiczność mogła od niej rozsądnie oczekiwać, co chciała im dać oraz co naprawdę chciała robić jako popularna artystka i kobieta.

„Kiedyś ubierałam się dla was. Już tego nie robię. To nowy dzień,” mówi Hill 30 sekund po rozpoczęciu Unplugged 2.0, wyraźnie świadoma, że zamierza zburzyć wiele pomysłów na temat tego, co miało nastąpić. „[Te piosenki] opowiadają o tym, przez co przechodziłam i czego się nauczyłam,” kontynuuje Hill, zanim przechodzi do „Mr. Intentional,” piosenki przynajmniej częściowo o tym, jak bogactwo jest iluzją i jak kapitalistyczne społeczeństwo ma na celu wyciąganie z ciebie krwi. Gdzie mógłbyś to odczytać jako metaforę, Hill ma na myśli to dosłownie. I to jest to, co tak szokuje w Unplugged 2.0 i dlaczego komercyjnie nie było to sukcesem w porównaniu do Miseducation; Unplugged 2.0 to nieprzygotowany wgląd w proces myślenia Lauryn Hill w 2001 roku, nic więcej, nic mniej.

Interludia tutaj - używane przez artystów Unplugged, aby zazwyczaj opowiedzieć, jak coś zainspirowało hit popowy, który wykonują bez elektrycznych gitar na scenie - są tu używane jako bezpośrednie linie komunikacyjne z publicznością. Przez prawie 25 minut w Unplugged 2.0, Hill martwi się, że stworzyła osobowość, która nie jest rzeczywiście „nią” („Był okres czasu, kiedy po prostu byłam, a stworzyłam tę publiczną osobowość. I trzymała mnie w niewoli. Nie mogłam być prawdziwą osobą... Muszę być tym, kim jestem.”). Opowiada, jak miała prywatną wycieczkę po Disneyu i jak brudne wszystko było za kulisami - podobnie jak w życiu artysty - oraz jak w rzeczywistości nie ma „ważnych graczy”. Mówi też o myśli rzucenia muzyki. „Jak to możliwe, że to, co tak bardzo kocham, stało się czymś, co nienawidzę?,” pyta. Bardzo rzadko mamy okazję zobaczyć wewnętrzny monolog muzyczny tak starannie ułożony na piosenkach, do których się odnosi. Unplugged 2.0 kończy się wrażeniem oglądania sesji songwritingowej w czasie rzeczywistym; szwy są widoczne, a czasami ich wręcz nie ma.

Jeśli chodzi o piosenki na Unplugged 2.0, brzmią one jak kazania, dotyczące problemów takich jak fałszywa duchowość, prześladowania oraz Ziggy Marley, który nie dokończył piosenki, którą razem napisali („I Get Out”) i zagłębiają się w głębokie monologi dotyczące natury Boga, oraz najdelikatniejsze piosenki w repertuarze każdego „rapera”. „Just Want You Around” zasługuje na miano klasyki weselnej, obok „I Gotta Find A Piece Of Mind,” piosenki luźno inspirowanej jej relacją z Marleyem i nowo odkrytą więzią z wyższą siłą. Dla osób pragnących przynajmniej trochę rapowania, „Mystery of Iniquity,” z jego słynnym refrenem, ma jedne z najtwardszych wersów o społeczeństwie, jakie można usłyszeć na albumie Taliba Kweli („Czego właściwie szukamy?”), jest jedyną gałąź oliwną. Ale „I Get Out” to prawdziwy hit tutaj, a piosenka ta stanowi tezę dla całego projektu, z tekstami o odmawianiu przypisania etykiet, i odmawianiu bycia wykorzystywanym, i odmawianiu odgrywania roli, oraz odmawianiu ślepego podążania za oczekiwaniami, które ci narzucono. Unplugged 2.0 to jedna z najbardziej mistrzowskich realizacji dziwnych, nieoczywistych ruchów kariery w historii, a wszystko to działo się w czasie rzeczywistym.

Nie jest zaskoczeniem, że Unplugged 2.0 był głównie ukryty przez krytyków po wydaniu. Został odrzucony jako niepotrzebnie kaznodziejski - co samo w sobie jest komicznym błędnym odczytaniem, ponieważ Lauryn głosiła już od „Doo Wop” przynajmniej - jako „ciekawa” kontynuacja Miseducation, i „bezmelodyjny.” Robert Christgau, który nadzorował Pazz and Jop w Village Voice, która bardzo lubiła Miseducation, napisał to w dość zażartej recenzji: „Prawdopodobnie nie jest to najgorszy album kiedykolwiek wydany przez artystę o substancji - są wszystkie te soundtracks Elvisa. Ale jest w czołówce,” po czym zaczynał krytykować technikę gry na gitarze Hill, jakby ktokolwiek spodziewał się, że przyjdzie i będzie Carlos Santana.

Ale głównym powodem, dla którego album został zniszczony, jest to, że krytycy muzyczni zawsze postrzegają religijną oddanie jako nieszczere lub banalne; nie ma nic bardziej przerażającego niż ktoś, kto szczerze wierzy, że pieśni, które śpiewają, dotyczą szukania odpowiedzi w wyższej mocy. Dlatego niesamowite Slow Train Coming Boba Dylana jest odrzucane jako część jego podstawowego kanonu, dlaczego większość ludzi nie znała Kirka Franklina do czasu, gdy był na The Life of Pablo, i dlaczego dziennikarze z wybrzeży mogą co roku pisać artykuły o festiwalach rocka chrześcijańskiego jako niezawodnej treści. Jest powód, dla którego Kanye West chciał wykorzystać ten album; to artysta stojący na szczycie, uświadamiający sobie, że celebryctwo, sława i bogactwo, których szukał, nie wypełnią tej centralnej pustki wewnętrznej. Kanye nadal szuka tego, co przychodzi po szczycie góry, ale 15 lat temu Lauryn Hill znalazła swoją odpowiedź w religii. Wciąż nie znalazła tego, czego szuka - i musiała wrócić do występów po zmaganiach z IRS, które doprowadziły ją do więzienia - a nadal nie nagrała kontynuacji tego albumu. Wyszła, gdy mogła.