Piąta spowiedź Johna Morelanda

Śledzenie autentycznego twórcy piosenek przez całą jego karierę przypomina oglądanie dokumentu przedstawiającego krąg czyjegoś życia; towarzyszysz mu, gdy przechodzi przez różne etapy swojego życia, jego relacje z samym sobą i światem pękają, adaptują się i ewoluują. Jeśli śledzisz karierę Johna Morelanda, który wydał już pięć albumów, widziałeś, jak przeszedł od smutnego i samotnego człowieka (album z 2013 roku nosił dosłowne tytuł In The Throes), do człowieka, który zakochał się na nowo i zmaga się ze swoją smutną przeszłością jako sposobem na samodoskonalenie (album z 2017 roku Big Bad Luv). W swoim piątym albumie, prostotliwie zatytułowanym LP5, Moreland kontynuuje tę ewolucję, od smutnego i samotnego, przez nową miłość, do albumu skupionego na miłości do samego siebie, miłości do przyjaciół i miłości do życia, nawet gdy koła handlu zmuszają cię do nienawidzenia siebie. To najjaśniejszy i najdelikatniejszy album Morelanda, osobisty triumf, który zawiera niektóre z jego najlepszych tekstów.

Po raz pierwszy na LP5, Morelandowi towarzyszy zewnętrzny producent. Matt Pence, który w przeszłości pracował z Breeders i Jasonem Isbellem, bierze w miry akustyczne marzenia Morelanda i nadaje im głębokość, której jego wcześniejsze, surowsze nagrania nie zawsze miały. Możesz usłyszeć wpływ Pence'a w utworach takich jak „A Thought Is Just A Passing Train,” mglisty, dymny utwór, i „Terrestrial,” utwór bardziej przestrzenny i spektralny niż sugeruje jego tytuł. Dotyk Pence'a jest również silnie odczuwalny w dwóch szklistych instrumentalnych przejściach tutaj; dwa przystanki, aby zwolnić tempo i poczuć spokój.

Ale nie przychodzisz do rekordów Johna Morelanda z powodu ich brzmienia; przychodzisz dla objawień samego człowieka. Moreland jest szczęśliwie żonaty od kilku lat, a każdy, kto doświadczył przybycia współmałżonka, który znacząco poprawia twoje życie, może ci powiedzieć, że zaczyna to zmieniać, jak postrzegasz siebie. Twoje stare sposoby życia przestają działać; nienawidzenie siebie nie może być wykonywane z tą samą energią, gdy w pokoju jest ktoś, kto cię kocha takim, jakim jesteś. „Uczę się mówić sobie prawdę / zapomnę wszystkie bzdury, które kiedyś uważałem za prawdę / przebacz mi, jeśli nie mogę dać ci dowodu / po prostu chcę cię poruszyć,” śpiewa Moreland w utworze „Learning How to Tell Myself the Truth,” najprostszym hymnie na rzecz szczerości wobec siebie na albumie. W „When My Fever Breaks,” utworze napisanym jako hołd dla jego żony, zapewnia, że „kładę swoją duszę / odpowiedzi, których nie mogę znać / ból, który myślałem, że nigdy nie puściłem.” To wszystko przygotowuje grunt dla najbardziej bezpośredniego utworu na albumie: „Let Me Be Understood,” utworu, który może być sednem całej kariery Morelanda. Pisze piosenki, by czuć, że ktoś rozumie, przez co przechodzi, a jedyne, czego pragnie, to być zrozumianym.

Ale oczywiście, teraz, gdy ma wizerunek Smutnego Barda z Tuls, Moreland doskonale zdaje sobie sprawę, że twoje postrzeganie siebie może być kształtowane przez siły zewnętrzne, które mogą nawet zniweczyć pracę, którą nad sobą wykonujesz. Sprzeciwia się ludziom mówiącym, że tęsknią za dawnym nim na Twitterze i na koncertach, a na ognistym otwierającym utworze „Harder Dreams” szorstko śpiewa „Masz reklamy do sprzedaży, więc mówisz mi, że muszę być kimś, kim nie powinienem.” Teraz, gdy John Moreland nie obchodzi, kim powinien być według ciebie, wszystkie zakłady są wycofane. LP5 to świetny krok naprzód.