Deaf Forever: Najlepszy metal miesiąca, recenzja

Deaf Forever to miesięczny felieton, który analizuje najlepsze wydania miesiąca w zakresie szwedzkiego, power, thrash i innych cennych metali. W wydaniu sierpniowym znajdziemy albumy Wretch, Blood Incantation i inne.

Blood Incantation — Starspawn (Dark Descent)

Denver skrycie ma jedną z najżywszych scen metalowych w Stanach’. I nie, nie jest to stoner metal. Wśród najnowszych zespołów znajduje się kosmiczny kwartet death metalowy Blood Incantation, który dodatkowo rozwija inneświatowe dźwięki Morbid Angel w ich najbardziej progresywnej formie. Starspawn to ich pierwszy album pełnometrażowy, po serii dobrze przyjętych demówek i EP, Interdimensional Extinction. To jest wyraźniejsza ekspresja niż Extinction, poprzez co sprawia, że jest jeszcze bardziej mylący do słuchania. Po pierwsze, pomyśleli, że to będzie świetny pomysł, aby rozpocząć płytę od 13-minutowej piosenki, zwłaszcza że to Część 1 piosenki zakończonej dwa utwory później. A co bardziej szokujące, działa to. Jest solo, są dynamiki push-pull, jest bas bezprogowy, jest po prostu szaleństwo death metalu w stylu proga. Reszta płyty kontynuuje w ten sposób, tylko w mniejszych fragmentach. Są dziwniejszymi kuzynami swoich kolegów z wytwórni Horrendous, którzy potrafią przyciągnąć starszych fanów klasycznymi brzmieniami i nowych fanów świeższym podejściem. (Choć Starspawn’s art jest imponujące, sztuka Extinction przedstawia Saturn z pierścieniami zrobionymi z przeklętych czaszek, a jeśli nie sądzisz, że to najbardziej metalowa rzecz kiedykolwiek, nie będziemy za Tobą tęsknić.)

Crowhurst — II (Broken Limbs)

Jay Gambit robił solo hałas pod nazwą Crowhurst, ale ostatnio przekształcił to w projekt death/black metalowy, choć hałas wciąż piszczy i trzaska. W II Gambit zaangażował Matrona Thorna z Aevangelist’s (którego Death Fetishist był wcześniej przedstawiany w tym felietonie) i Andrew Curtisa-Brignella z Caïna’s do gitary, przynosząc nie tylko pewną rozpoznawalność, ale także pozwolenie na to, aby wszyscy przedstawiali się w podobny sposób, ale również zupełnie inaczej. Wpływ Thorna jest bardziej wyraźny w całym albumie, ponieważ II przypomina bardziej doomowy styl jego psychodelicznego death metalu. Choć w gitarze jest ciężar, czuć także lekkość; podejście Gambita do metalu jest bardziej zbliżone do wolnego spektrum hałasu niż do jego dyscyplinowanej, wysoko strukturalnej ekstremalności. “Take The Pain Away” mogłaby się pojawić na płycie Fistula, gdyby nie jej dystans, gdyż głos Gambita wydobywa wszystko na dalszy plan. II jest trudniejsza do uchwycenia, co tylko czyni ją bardziej kuszącą. W końcówce albumu jest więcej Caïna, z łamanymi melodiami “Fractured Lung” i tym, jak przestrzeń zderza się z feedbackiem hałasowym Gambita w zakończeniu “Dried Blood and Old Earth.” Gdy reszta II grozi uwolnieniem, “Blood” faktycznie to robi i kończy fascynujący eksperyment w uwalnianiu metalu.

Wretch — Wretch (Bad Omen)

The Gates of Slumber to był świetny amerykański zespół heavy metalowy. “Were” jest najsmutniejszą częścią tego zdania, ponieważ rozpadli się w 2014 roku po śmierci basisty Jasona McCasha z powodu przedawkowania heroiny. Dwa lata później Karl Simon powraca z Wretch, nazwanym na cześć ostatniego albumu Gates’ i porzuca metafory Roberta Howarda na rzecz surowych realiów. Saint Vitus zawsze był dla Simona soniczny wpływem, a teraz przejął ich liryczną skłonność do opisywania losu ludzi na dnie. Debiutancki album Wretch nosi imię McCasha, ale jeszcze jedna utrata pojawia się na horyzoncie: były perkusista Gates, J. Clyde Paradis zmarł zaledwie kilka tygodni przed premierą albumu. To tylko pogłębia smutek, który otacza ten album; Simon gra jak zawsze, ale teraz czuje się zagubiony i zdezorientowany. Riffy, które normalnie brzmiałyby triumfalnie, same się kwestionują; głos Simona jest jeszcze bardziej zmęczony. Jego solówki przyjmują wyrazistą, przeciągłą postać Robina Trowera, ale z wiedzą, że nie ma jasnej drogi naprzód, szczególnie w utworze instrumentalnym “Bloodfinger.” Jest głęboka, głęboka interpretacja Judas Priest — “Winter,” z ich debiutanckiego albumu Rocka Rolla — i Wretch uchwyca samotność, której nie mógł uchwycić wczesny Rob Halford i spółka w 1974 roku. Trudne w słuchaniu, ale zdecydowanie warte tego.

Rotör — Musta Käsi (Svart)

Wiesz, co’s notorycznie brakowało w Deaf Forever? FINLANDZKI PIŹDZIU METAL. Od Ranger do Speedtrap i Foreseen (no, są bardziej crossoverowe, ale z dużą ilością prędkości), kraj ten jest producentem jednych z najlepszych tego typu wydawnictw, niemal w kontrze do blasku swoich dwóch największych eksportów, Nightwish i Children of Bodom. Rotör to kolejny przykład, jak ten kraj dominował w nowoczesnym speed metal, a choć wydali się znikąd z ich debiutanckim Musta Käsi, doskonale ekshumowali groby lat 80-tych. Wokalista, znany tylko jako VHP, brzmi jak Rob Halford żyjący po zbyt wielu nocach rockowych do świtu, i mówię to w najlepszy możliwy sposób. Daje to nieco punkowy, ale surowy klimat, który sprawia, że nie zmierza ku sterylnej doskonałości. To nie jedyny wpływ Priest, który tu występuje — Rotör znajdziesz słodkie miejsce pomiędzy bezpośrednością British Steel, nieprzejednaną furia Defenders of the Faith i przedskórzanym urokiem Sin After Sin. Dla dobrej metalowej zabawy, która nie stara się rewolucjonizować, ale też nie popisuje się stagnacją, nie ma wiele lepszego niż to.

Innumerable Forms — Promo 2016 (Self-released)

Justin DeTore ostatnio latał wysoko w wielu zespołach — mianowicie Magic Circle, Stone Dagger i Sumerlands — że wydaje się, że jego solowy projekt death metalowy Innumerable Forms był pozostawiony na pastwę losu. Nie tak, ponieważ właśnie wydał cyfrową taśmę z dwoma nowymi kawałkami, “Petrified” i “Joyless.” Pierwszy to głęboki szwedzki szybki utwór; drugi wchodzi w bardziej muliste, fińskie terytoria. DeTore jest maszyną riffów, a jego głębokie growle także są niczym, z czego można się śmiać. Ta taśma, wraz z ich innymi wydaniami, to skrzyżowanie wykształconej wiedzy death metalowej z punkowym podejściem do “zrób to szybko” . Ciekawostką jest to, że ta taśma zawiera kredyty pisarskie od Jensena Warda, perkusisty i wokalisty Iron Lung. Grupa na żywo Innumerable Forms’ składa się z mistrza punk-metalowego Chrise Ulsha, a od dłuższego czasu nie słyszeliśmy o Mammoth Grinder, więc miejmy nadzieję, że będzie więcej koncertów z tymi dwoma. (A propos: DeTore ma KOLEJNY nowy zespół: Devil’s Dare, jego interpretacja pubowego NWOBHM. Ci goście z Mass hardcore na pewno się nie zatrzymają.)