7 rzeczy, które nie istniałyby, gdyby nie The Score od Fugees

Kiedy album taki jak The Score Fugees toruje nową drogę, publiczność musi przebrnąć przez różne Flory, które wyrastają z odświeżonego krajobrazu. Aby cieszyć się słońcem The Miseducation of Lauryn Hill, trzeba również być gotowym, by pomóc pozbyć się The Dutchess. To miecz obosieczny, uformowany przez niezwykły sukces, jaki Fugees odnotowali dzięki swojemu drugiemu albumowi: odpowiedzialność za wszystko, co wspaniałe, dobre, złe i straszne, co powstało w wyniku jednego dzieła sztuki.

Era Fergie Black Eyed Peas

Niesprawiedliwe jest twierdzić, że Black Eyed Peas i Stacy 'Fergie' Ferguson nie przeszli przez pewne trudności. Śmierć Eazy-E zakończyła wczesną karierę Peas w Ruthless Records, a dwa średnie albumy świadomego rapu zostały przyjęte średnio, podczas gdy Fergie nie mogła przekształcić swojego doświadczenia w Kids Incorporated TV i Wild Orchid w sukces w mainstreamie. Ale wiele lat później, gdy Peas i Fergie połączyli siły w hip-hopowym składzie umocnionym i udoskonalonym przez Fugees, nowi Black Eyed Peas odłożyli węże wszelkich pretensji do średniej muzyki i wytyczyli kurs ku przerażającej infamii pop oraz zdumiewającemu sukcesowi. Gdyby Fugees nie odeszli, wydaje się, że nie byłoby szans na to, aby miękka wersja Peas na podobną dynamikę by przebrnęła. Jeff Weiss najlepiej to ujął w swoim eseju na temat Fugees w tym wydaniu: “Czy naprawdę myślisz, że tolerowalibyśmy 'My Humps' w świecie, gdzie Fugees wciąż by działali?”

Platynowy album za soundtrack do Bulworth

Pras prawdopodobnie nadal się tym denerwuje. Jego utwór “Ghetto Supastar” mógłby prawdopodobnie rządzić całym latem w 2016 roku, ale w 1998 roku niespodziewanie doprowadził do tego, że ponad milion dzieciaków ruszyło do Sam Goody, aby kupić soundtrack do Bulworth, co zaowocowało certyfikatem platynowym RIAA dla ścieżki dźwiękowej do filmu, którego nikt nie pamięta, aby widział. Ale gdy Pras w końcu zabrał się za wydanie swojego podobnie zatytułowanego albumu, nie mógł dostać się do czołowej 50 Billboardu (osiągnął szczyt na 55). Kredyt za sukces “Ghetto Supastar” przypisywany jest w równych częściach produkcji Wyclefa Jeana i Jerry’ego Wondy, błyszczącemu hookowi Myi, solidnym rymom Prasa i szalonemu wersowi Ol’ Dirty Bastarda, cudownej pomyłce, która miała miejsce, gdy ODB wrzucił się do niewłaściwego studia. Ale kredyt za sukces soundtracku do Bulworth przypada tylko na “Ghetto Supastar.” Więc to cholernie zła informacja, że tak wiele kopii jest zdobionych twarzą Warrena Beatty'ego, a nie Prasa.

Łańcuch wydarzeń wygląda mniej więcej tak: Fugees wydają The Score, wyróżniony wszechstronną Lauryn Hill; Hill wydaje w wielu aspektach lepszy Miseducation of Lauryn Hill; Hill wycofuje się z przytłaczającej sławy, która towarzyszyła albumowi; świat domaga się więcej Lauryn Hill; Hill spełnia to życzenie z MTV Unplugged No. 2.0; świat wzrusza ramionami; młody producent/raper Kanye West przekształca “Mystery of Iniquity” w “All Falls Down,” pierwotnie zawierający próbkowanie Hill; ona odmawia jego prośbie o próbkę i on zastępuje ją Syleeną Johnson, i tak zdobywa jeden z największych singli; towarzyszący teledysk przedstawia ostatni raz, gdy Stacey Dash była postrzegana jako sympatyczna postać. To naprawdę takie proste.

Podobnie jak Enya sama cudownie pojawiła się w mglistym duchu wróżek, idea próbkowania jej supermiękkiej nowej muzyki w hip-hopie zaczęła nagle nabierać kształtu w 1996 roku z “Ready or Not” Fugees. Enya była propozycjonowana raz lub dwa razy przed tym i wiele razy po (zobacz Lil B), ale fenomen przemienił się w coś pociągającego i groteskowego z singlem Eminema z 2000 roku “Stan.” Slim Shady zestawia historię o szaleńczo zakochanym w Eminemie superfanem, który zabija siebie i swoją ciężarną dziewczynę, z żywym bongo-dotowanym loopem z “Thank You” Dido, piosenkarki-singera w stylu Enyi, ale bez cały miękkości i mistycyzmu. W ciągu czterech lat, łagodniejsza strona rapu zagotowała się i skondensowała się w masę Jello, która wystrzeliła takich artystów jak Drake na szczyt gry.

Matisyahu i wschód Rasta rapu

Wyclef Jean prawdopodobnie może trzymać głowę wysoko, biorąc na siebie krytykę za wyciąganie funduszy z jego charytatywnych działań na pomoc Haiti po trzęsieniu ziemi i wykorzystaniu ich do czarterowania prywatnego odrzutowca dla Lindsay Lohan. Ale obwiniaj Jean za wzrost plag takich jak Matisyahu, a on prawdopodobnie zakwestionuje wszystko, za co się opowiada. Ale bez płynnego stylu Jeana i jego naturalnej charyzmy, masa chillowych facetów, takich jak Shaggy, Matisyahu i Sean Paul, nigdy nie znalazłby pewności, by w jednym oddechu zbezcześcić reggae i hip-hop.

Dziennikarstwo sensacyjne jest słusznie określane jako eksploatacyjne i nieszczere w niektórych przypadkach, ale dokument Prasa Skid Row, w którym raper jest potajemnie filmowany podczas życia jako bezdomny człowiek w Los Angeles przez dziewięć dni, nie pasuje do tych opisów. Pras pomógł sfinansować film i pomógł ukierunkować jego nieprzesadzoną, przerażającą i wzruszającą wizję, aby zwrócić więcej uwagi na powszechną przemoc, uzależnienie od narkotyków i alkoholu oraz problemy psychiczne w społecznościach bezdomnych. Ale taki projekt nigdy by się nie wydarzył, gdyby Pras nie był a) sławny z czasów w Fugees, i b) nie był na tyle sławny, że nikt nie mógłby rozpoznać jego twarzy.

Kontynuująca obecność Shakiry w USA

Shakira miała mnóstwo sukcesów w Ameryce Łacińskiej i w USA z “Whenever Wherever” zanim zdobyła wsparcie od Fugees. Ale to “Hips Don’t Lie” sprzedało oszałamiające 16 milionów egzemplarzy i wprowadziło ją w rzadką strefę “sędziego w The Voice.” Za to może podziękować Jeanowi i Prasowi, którzy pierwotnie napisali tę piosenkę dla reunii Fugees pod oryginalnym tytułem “Lips Don’t Lie,” a Hill, która odmówiła nagrania tej piosenki. To prawdopodobnie było dla dobra sprawy, ponieważ gdyby album reunii Fugees został zrealizowany i brzmiał jak “Hips Don’t Lie,” prawdopodobnie całość tylko zszargałoby dziedzictwo The Score.