O \"FDT Część 2\" i niezręcznym sojuszu białych raperów
Na tej samej stronie, nazwałem oryginalne „FDT” klasykiem: chwilą w nowoczesnym gangsta rapie symbolizującą siłę jego komentatorów, YG i Nipsey Hussle, jako działań politycznych wykorzystujących swoją platformę jako narzędzie do amplifikacji zmarginalizowanych społeczności, które stanowią ich punkty wyjścia. Blood i Crip zdają sobie sprawę z problemów politycznego koszmaru, decydując się walczyć tym, co mają, chwytając własne narracje, by zwalczać znormalizowane lekceważenie bandyty i przyjmując odpowiedzialność, która przychodzi wraz z wystąpieniem na podwyższeniu w momencie, gdy wyraźnie nikt inny tego nie zrobi, lub nie zrobi tego skutecznie.
Płyta okazała się na tyle skuteczna, że została ocenzurowana na albumie YG Still Brazy .
YG ma zamiar wyruszyć na trasę FDT w wsparciu tego albumu, ale spędził ostatnie kilka miesięcy obok Yo Gotti na Endless Summer Tour, z G-Eazy (białym mężczyzną) i Logic (mężczyzną biracialnym) jako headlinerami. Wydaje się, że to spowodowało aktualizację „FDT Part 2”, z G-Eazy w złości na obracającym się ciele i skupionym Macklemore'em z jego złotymi pierścionkami i amerykańską flagą półironicznie owiniętą wokół kołnierza. Podczas gdy poprzednia wizualizacja koncentrowała się na czarnych i brązowych ciałach na koncertach, przekierowując ich gniew w poszukiwaniu wolności, ten teledysk to kolaż materiałów z protestów kulminujących w scenach z koncertu na wspomnianej trasie, pokazując trio z tysiącami białych fanów przeklinających imię Donalda Trumpa w jednym głosie.
Remiks przynosi szokująco pozytywne wyniki - biorąc pod uwagę obsadę, którą YG wybrał, aby zwiększyć wpływ utworu - ale czy wystarczy, żeby biali raperzy tylko gadali? Z tekstu Jona Caramaniki „Biali raperzy, poza czarną planetą” w New York Times:
„Ale teraz dotarliśmy do ery post-odpowiedzialności białego rapu, kiedy biali artyści kwitną prawie całkowicie poza ustaloną branżą hip-hop, unikając czarnych strażników i kierując się bezpośrednio do przytłaczająco białych konsumentów, co powoduje uczucie równoległego świata, świadomego centrum hip-hopu, ale starannie je omijającego.”
„FDT Part 2” przyjmuje historyczne zasady, o których Caramanica wspomina w NYT, jednocześnie wzmacniając odwrotność: gdzie G-Eazy i Macklemore zdobywają swoje wpływy z jednoczesnym powiązaniem się z jednym z najważniejszych MC w odrodzeniu G-funku, YG otwierający dla Eazy na takiej trasie służy do dalszego wkroczenia w białą pop-crossoverową bazę fanów, do której jeszcze nie dotarł. Wydaje się to niepotrzebne, biorąc pod uwagę single z debiutanckiego albumu YG My Krazy Life , które nieznacznie przeszły do pop-rap kanonu: srebrna „Who Do You Love?” z Drake'em i podwójna platyna „My Nigga” były hitami radiowymi. Ale to było prawie trzy lata temu; nie osiągają już tak, jak potrójna platyna „Me, Myself & I” przynosi dla G-Eazy na pop radiu w tym roku. Mimo Still Brazy’s uznania krytyków, nie osiągnął wyników w porównaniu do nowo platynowego When It’s Dark Out .
Sukces G-Eazy w popie można łatwo przypisać jego białemu kolorowi: jego charakter porusza się jak nowy James Dean, korzystając z łupów sukcesu, jednocześnie poświęcając czas na konfrontację z duchami swojej szafy. Choć Oakland, z którego pochodzi, nie jest osiedlem, jego fani mogą wyobrażać sobie z jego akcentu, że potrafi przetworzyć i przybliżyć podobne tropy do YG lub Yo Gotti bez presji lub kary. G-Eazy gorąco popiera rodaka z Oakland, Nef the Pharaoh, regularnie współpracując z mainstreamowymi czarnymi artystami, ale jego największym hitem jest z Bebe Rexha, białą piosenkarką pop. To sprawia, że jego wkład w „FDT Part 2” jest jednym z najbardziej intrygujących momentów jego kariery do tej pory: Young Gerald przerywa czwartą ścianę na tyle, aby wprowadzić wyraźnie polityczne tematy do swojej muzyki, jednocześnie zbliżając się do założonej ostrości tematów YG. To krok dla G-Eazy, aby przełamać popowe ramy, jednocześnie lekko uznając „centrum”, o którym mówi Caramanica, czarne centrum, którego ucisk stanowił źródło samego gatunku, z którego Eazy zbudował swoje życie:
„Wiec Trumpa brzmi jak Hitler w Berlinie / Albo KKK, teraz wchodzę...”
„Ten człowiek nie jest pokojowy! Rasizm jest zły! Ten człowiek nienawidzi muzułmanów, to miliard pierdolonych ludzi!”
Macklemore ma długotrwały rekord niezdarnych prób sojuszu, ale jego odpowiedzialność jest odświeżająca biorąc pod uwagę napływ białych raperów, którzy korzystają z artystycznej iluzji postrasowego bałaganu. Kiedy popełnia błąd, odpowiada, a nie reaguje: komercyjny i krytyczny spadek jego ostatniego albumu What an Unruly Mess I’ve Made jest znaczącą kartą przetargową dla jego viabilności jako białego MC, który zobowiązał się do prezentowania czarnych artystów i wiedząc, kiedy odegrać swoją rolę w wyzwoleniu innych. To ta sama postawa motywuje go do przyjęcia swoich własnych cięć na „FDT pt. 2”, gdzie zabawnie mówi „bool”, jednocześnie karcąc siebie w adlib utworze - pod czujnym okiem YG, oczywiście - i atakuje podwójne standardy terroru poprzez odwrócenie ról:
„Co by było, gdybyśmy zakazali wszystkich białych facetów? / Bo paru się w sweterki i rynsztok weszło / I zabijało w imię Jezusa Chrystusa w szkole średniej?”
„…Mam orła na ramieniu, jestem patriotą / Zostanę tu, nie żyję w strachu / Z moimi ludźmi, którzy są muzułmanami, Meksykanami i queer / I nie pozwolimy, byś zrujnował cztery lata!”
Tradycyjne prowadzenie YG dwóch białych MC zapewnia ogólnie satysfakcjonujący, jeśli nieco głupkowaty element w tym doskonałym okresie większej samoświadomości jego muzyki. Zadanie jest bardziej grandiozne niż wydaje się na pierwszy rzut oka: „FDT pt. 2” jest realizowane z ryzykiem deprecjonowania zmierzonej równowagi tonu swojego poprzednika, zabawnego/poważnego, ale widzieć YG cieszącego się i bawienia się implikacjami G-Eazy i Macklemore'a - ich bazy fanów włącznie - jako białych ciał do dekorowania pro-POC, anty-republikańskiego przesłania to widok dla najbardziej ˙bolałych:
„Myślałem, że robię utwory tylko po to, by do nich jeździć / Ale okazuje się, że twój własny gatunek nawet cię nie lubi… / Reszta frajerów, boją się powiedzieć, ale cię nie lubią!”„Właśnie wyszedłem z Teksasu, stanąłem na scenie dla kilku tysięcy / I miałem twoich też kolorowych ludzi, krzyczących... / Pierdol Donalda Trumpa!”
Zagrożenie w takiej płycie - próba podważenia dominującej bieli w hip-hopie, oraz jej fizycznego i kulturowego wymazania czarności - leży w kluczowej kontynuacji białych MC, którzy udzielają się jako współpracownicy. Jak Donald Trump był workiem treningowym dla liberałów i prawicowców w tej kampanii wyborczej, wciąż towarzyszy obawa, że jego głupota będzie niskim owocem, po prostu jedną z wielu łatwych okazji dla białych artystów w czarno-korzennej przestrzeni artystycznej, aby zyskać status sojuszników, nie pchając się dalej w podważaniu własnej władzy i przywilejów, aby pomóc w takich zmaganiach przeciwko toksycznej kulturze za figurami. Hasztag jest prosty, gdy nie jest nazwą jak twoja; pojedyncze zdjęcie wsparcia nie przekracza daleko od ciepła jego gestu.
Na szczęście, być może nie musimy sięgać tak daleko, jak kiedyś myślano. Justin Bieber chciał umieścić banery Black Lives Matter podczas potencjalnego występu w Ohio, w samym środku gorączki RNC (zrezygnował po krytyce), nawet Justin Timberlake poczuł się źle po przemowie Jesse Williamsa na 2016 BET Awards. Gdy kapitalizm tłumi popowe gwiazdy wszystkich ras, ograniczenia pozostają: mówienie prawdy nie utrzymuje poparcia ani nie chroni ludzi, którzy płacą, aby słyszeć o seksie, narkotykach i nocnym życiu. Słysząc G-Eazy mówiącego „Rasizm jest zły!” z YG obok, może wydawać się rewolucyjnym stwierdzeniem dla białych fanów w jego miejscach, ale to tylko mały krok i wieczna oczywistość każdego Kendricka, Beyoncé i czarnej istoty na świecie. Czy to wystarczy, gdy The Weeknd daje ćwierć miliona dolarów na BLM, gdy Jay-Z uwalnia protestujących po cichu, gdy Beyoncé wzywa do działania po Altonie Sterlingu i Philando Castile? Taki disconnect tylko udowodni, że w przyszłych latach, gdy biali raperzy z całego świata będą dalej gromadzić białe rzesze bez wykorzystywania takich okazji, aby spłacać swoje długi w stronę czarnych ciał, które pozwoliły im być.
Pytanie pozostaje: co są gotowi poświęcić biali chłopcy, gdy już nie muszą uznawać źródła?
Dołącz do klubu!
Dołącz teraz, zaczynając od 44 USD
Jakościowa muzyka. Dostarczana do Twojej skrzynki.
Wyjątkowe 15% zniżki dla nauczycieli, studentów, członków wojska, profesjonalistów zdrowia oraz ratowników - Zweryfikuj się!
