Dramatyczne akcenty: Pulp Fiction

Dramatyczne tło to nasza regularna rubryka autorstwa Marcella Hemmeter, recenzująca albumy ze ścieżkami dźwiękowymi z filmów aktualnych i zapomnianych. Edycja ta dotyczy Pulp Fiction z 1994 roku.

Pulp Fiction była ogromnym filmem – jednym z największych filmów lat 90. Przeniknęła i zdefiniowała kulturę popularną. Ustanowiła i ożywiła kariery. Jeśli mówimy o ścieżkach dźwiękowych lat 90., to jest to The Big Kahuna, szef, wielki gracz… rozumiesz o co chodzi. Sprzedała ponad 1 milion egzemplarzy w ciągu kilku miesięcy od premiery, a ostatecznie sprzedała ponad 2 miliony sztuk. Niektórzy z was mogą krzyknąć: "Nie zapomnij o Reservoir Dogs." Cóż, ta ścieżka dźwiękowa może być dobra, ale ta po prostu rozkręca się. Jeśli Reservoir Dogs to twardziel w barze, z którym nie chcesz zadzierać, to Pulp Fiction to chłodniejszy starszy brat, który mówi młodszemu, żeby się nie lenił i poszedł po hamburgera.

Reżyseria Quentin Tarantino, jego drugi film fabularny, Pulp Fiction to czarna komedia, która opowiada historię gangsterską z Los Angeles i związanych z nią postaci w serii wersetów, w niechronologicznej kolejności, a główni bohaterowie Vincent, Jules i Butch są grani przez Johna Travoltę, Samuela L. Jacksona i Bruce'a Willisa. Ten film z niższym budżetem (budżet wynosił 8,5 miliona dolarów) zarobił ponad 200 milionów dolarów na całym świecie. Był kulturowym fenomenem, wynoszącym swoich gwiazd na szczyty, zdobywając kilka nominacji do Oscara i wygrywając w kategorii Najlepszy Scenariusz Oryginalny. John Travolta znów był cool, Bruce Willis zyskał na poważaniu, Uma Thurman i Ving Rhames zyskali mainstreamowe uznanie, a Samuel L. Jackson skradł show. Jednak nie tylko aktorzy skorzystali na Pulp Fiction. Artyści, którzy zostali zaprezentowani na ścieżce dźwiękowej, jak Dusty Springfield, Dick Dale, Kool & The Gang, Al Green i Urge Overkill, również cieszyli się nowo nabytą popularnością. Można powiedzieć, że na pewnym festiwalu muzycznym stacji radiowej w rejonie San Francisco w 1997 roku, pomiędzy występami bardziej współczesnych artystów, gitarzysta surfowy Dick Dale zabawiał tłumy swoją interpretacją "Misirlou", a uczestnicy festiwalu byli całkowicie w to wciągnięci dzięki temu filmowi.

Można by pomyśleć, że ścieżka dźwiękowa nie będzie tak dobrze działać, biorąc pod uwagę dialogi filmowe przemycane pomiędzy utworami, z niektórymi fragmentami będącymi częścią utworu, co uniemożliwia przeskoczenie do samej piosenki (w wersji CD przynajmniej), ale działa to doskonale. Te piosenki są tak trwale związane z filmem, że CHCEMY słyszeć dialogi słuchając ścieżki dźwiękowej. Najlepsze jest to, że te piosenki są faktycznie słyszane przez postacie w filmie, czy to w radiu samochodowym, domowym stereo, czy w restauracji. Nie ma muzyki podkładowej. Otwierający utwór zaczyna się dialogiem z początkowej sceny w filmie z głośnym poleceniem Honey Bunny do gości restauracji, przechodząc w "Misirlou" w czołówce. To zainspirowany fragment i w zasadzie definiuje resztę albumu (i filmu). Wiesz, kiedy słyszysz piosenkę, która cię zachwyca, wiesz bez wątpliwości, że reszta albumu będzie świetna i prawdopodobnie kupisz go przy pierwszej okazji? Tak samo jest ze ścieżkami dźwiękowymi filmów; słyszysz tę piosenkę w filmie i po prostu wiesz. W filmie słyszymy, jak pokrętło radia jest dostosowywane podczas czołówki, a "Jungle Boogie" Kool & The Gang zaczyna grać, a potem przeskakuje do Vincenta i Julesa rozmawiających w samochodzie o Amsterdamie i o tym, jak Francuzi nazywają Big Maca, z "Jungle Boogie" grającym w radiu samochodowym, co daje dalszy dowód na to, że oglądasz jeden z najfajniejszych filmów w historii.

Jest tak wiele wspaniałych scen w Pulp Fiction, a na ścieżce dźwiękowej znajdziesz coś dla siebie, od rocka, soulu, funku, country po pop, nie wspominając o mnóstwie piosenek surfowych, które nadają filmowi klimat subkultury lat 60., poza samym surfowaniem. Jeśli czujesz się niedoinwestowany w najnowsze filmy Tarantino, wróć i daj Pulp Fiction jeszcze jedną szansę. Najbardziej cię zachwyci.