Dramatyczne podkreślenie: Przedmieścia

Dramatic Underscoring to nasza regularna kolumna, w której Marcella Hemmeter recenzuje albumy z muzyką filmową, zarówno z obecnych, jak i zapomnianych produkcji. Ta edycja obejmuje film Suburbia z 1983 roku.

Suburbia (1983) to jeden z pierwszych filmów, który przedstawia punków nie tylko jako wściekłych na społeczeństwo łobuzów czy karykatury z mohawkiem i skórzanymi kurtkami, ale jako prawdziwe dzieciaki, które próbują się odnaleźć. Nie, nie wszyscy są źle zrozumiani - niektórzy z nich to łobuzy - ale jak w każdej 'scenie', masz tu zarówno dobrych, jak i złych. Film opowiada o nastoletnich uciekinierach, którzy z różnych powodów zjednoczyli się i stworzyli coś w rodzaju rodziny, nazywając się The Rejected (T.R. w skrócie), zamieszkując opuszczony dom, chodząc na koncerty i drażniąc okoliczną społeczność (również okradając ich garaże z jedzenia). Ich styl życia jest zagrożony przez konflikty z zazdrosnymi sąsiadami, które eskalują do tragedii. Och, i nie zapomnij o watach dzikich zabójczych psów. Ale lepsza od tego wszystkiego jest bardzo mocna ścieżka dźwiękowa, która zawiera punk rockowe występy i świetny soundtrack, który dodatkowo podnosi tę niskobudżetową produkcję.

Scenariusz i reżyseria: Penelope Spheeris (The Decline of Western Civilization i Świat Wayne'a), produkcja wykonawcza: Roger Corman i Bert Dragin, Suburbia pojawiła się na festiwalach filmowych w 1983 roku, a do kin trafiła w kolejnym roku. Spheeris wybrała prawdziwych punków i inne dzieciaki, zamiast doświadczonych aktorów, co dodaje filmowi stylu przypominającego dokument. Szukasz Flea z Red Hot Chili Peppers w jego pierwszej roli filmowej jako Razzle. To jeden z tych filmów z wczesnych lat 80., które nie radziły sobie dobrze po premierze, ale z czasem stały się kultowymi ulubieńcami. Tak, są tu momenty i dialogi, które sprawiają, że widz się wzdryga. Na przykład jeden z uciekinierów jest chłopakiem, który nie może znieść homoseksualności swojego ojca. To i niektóre językowe wybory mogą wywołać pewne negatywne reakcje, ale nawet dzisiaj są ludzie, którzy mają trudności z akceptacją. W tamtych czasach było to jeszcze gorzej, a scena punk nie była obrazem uniwersalnego rowzieju, więc ta historia faktycznie sprawia, że widz zastanawia się nad wyborem ucieczki. Dla niektórych z tych dzieci to rodzice nadużywający ich lub zaniedbujący, unikanie opieki nad dziećmi itd., a dla innych to nieumiejętność (lub niechęć) do zaakceptowania lub bycia zaakceptowanym przez swoje życie domowe.

Film zawiera cztery koncerty, z których każdy jest wprowadzony krótkim dialogiem z filmu. Mimo że są tylko cztery piosenki, każda z nich przedstawia kluczowy moment filmu. Ścieżka dźwiękowa otwiera się z występem D.I. „Richard Hung Himself,” słyszaną podczas koncertu punkowego, gdzie natrafiamy na Evana, nastolatka, który wcześniej w filmie został zganiony przez swoją alkoholiką matkę. To odpowiednie, że ta piosenka, o facecie, który zabił się po zażyciu zbyt wielu narkotyków, gra podczas wprowadzenia Evana do świata punk, gdy jego drink jest nafaszerowany przez Keefa, dzieciaka z T.R. Koncert kończy się wcześniej, a Evan wiąże się z Jackiem, który zabiera go po innego dzieciaka, Joe, a następnie ruszają do domku T.R., gdzie Evan i Joe zostają wprowadzeni do pozostałych, podczas gdy „Urban Struggle” zespołu The Vandals gra w tle. Jeśli zastanawiasz się, dlaczego tej piosenki nie ma na ścieżce dźwiękowej, ustaw się w kolejce. Jest świetna z wolnym wstępem, gdy Evan i Joe rozglądają się wokół, a następnie rozbrzmiewa szybkim rytmem, gdy Razzle strzela procy robaka, rozbijając lód. Następne piosenki na ścieżce dźwiękowej („Wash Away” i „Darker My Love”) są wykonywane przez T.S.O.L. i zasadniczo są to melodyjne piosenki miłosne, które pasują do nastroju dzieci, czując szczęście z nową rodziną i psotami w sąsiedztwie.

Nastrój zmienia się wraz z piosenką „The Legend of Pat Brown” zespołu The Vandals. Po stracie jednej z własnych osób w wyniku samobójstwa i starciach z jej rodziną i innymi na jej pogrzebie, idą na ten koncert, który jest zdecydowanie bardziej hałaśliwy, a Jack dołącza do moshingu. Agresja i gniew piosenki podkreśla, jak dzieci czują się w stosunku do wszystkiego, co dzieje się wokół nich. Następne są wspaniałe utwory muzyczne od muzyka Alexa Gibsona. Ulubione to „Punk Parade,” która podkreśla klasyczną scenę, gdy dzieci z T.R. idą w kierunku kamery w ujęciu zwolnionym tempie i „Suburbia,” która jest grana, gdy Evan po raz pierwszy opuszcza dom i znów po tragicznym zakończeniu w domku T.R.

Pomimo wszelkich wad, Suburbia jest przekonującym ujęciem sceny punk na przedmieściach, którego wraz ze ścieżką dźwiękową nie będziecie w stanie wyrzucić z głowy. Jeśli lubicie gniewny lub melodyjny punk, to jest dla was. Jeśli lubicie instrumentalne utwory post-punk, to jest dla was. To jak lekcja na temat wczesnych etapów punku w Orange County i L.A. i sprawi, że będziecie szukać tych wczesnych płyt. Od mrocznego otwarcia „Richard Hung Himself” do gitarowych rytmów w ścieżce dźwiękowej Gibsona, będziecie życzyć sobie, abyście mieli pieniądze na winylowy pressing (ostatnie sprawdzenie na Discogs, NM kosztowało 60 dolarów). Ktoś chętny na reedycję?