Cyfrowy/Dzielić: Recenzja muzyki elektronicznej z maja

Kiedy footwork po raz pierwszy wyłonił się z lokalnego chicagońskiego szaleństwa na globalną scenę, dla niektórych przygotowanych uszu wydawał się stosunkowo prosty i gotowy do użycia. Szybkie tempo i posiekane wokale były bardziej inteligentnym rozwinięciem znanego brzmienia niż właściwą rewolucją w klubowej muzyce, w dużej mierze napędzaną przez producentów kolorowych, takich jak DJ Earl i Traxman.

Przykra śmierć pioniera DJ-a Rashada trzy lata temu okazała się największą osobistą tragedią społeczności, jednak jego rówieśnicy i fani kontynuują, jakby na jego cześć. I jakie wspaniałe dzieła stworzyli, dostarczając falę za falą przekształceń tak progresywnych, jak i porywających.

Bez wątpienia, nazywanie tego, co robi słynna Jlin, footworkiem to pomyłka porównywalna do określenia Burial jako artysty dubstepowego. Z drugiej strony, oddalanie jej od tego vitalnego, żyznego gatunku niezamierzony sposób sztucznie pozbawia ten żywy afrykańsko-amerykański ruch muzyczny jednego z jego luminarzy. Wyzwalająca muzyka, jej najnowszy pełnometrażowy album *Black Origami* [Planet Mu] posuwa footwork dalej ku beatificznemu majestatowi rytmu.

Wschodnia duchowa wrażliwość panuje tutaj mimo ugruntowanego w centrum kraju dorobku Jlin. Chociaż nazwana na cześć kobiecej egipskiej faraonki, "Hatshepsut" wprowadza linię perkusyjną na pustynię. Fragmentowany wokal przelatuje przez "Holy Child" jak ghazal, przeniknięty poetyckim pięknem i indoktrynującym niskim brzmieniem. "Carbon 7 (161)" kłania się Muslimgauze, frenetyczny czat towarzyszy pilnym sprawom perkusyjnym.

Oczywiście, Black Origami to nie jakaś orientalna przygoda. Zamiast tego, ujawnia artystkę starającą się połączyć muzyczne wpływy i tradycje w świeży sposób, nie rezygnując z własnych korzeni. Ominujący niepokojący sample z Resident Evil na "1%" przenosi nas z powrotem do naszej obecnej, kwitnącej zachodniej dystopii w kaskadzie gorącego szumu i alarmujących dźwięków. Banger na parkiet "Never Created, Never Destroyed" trzęsie i łamie się wśród ulotnych tropów filmów Tarantino. Jednak, gdy hemisfery płynnie się łączą na zamykającym "Challenge (To Be Continued)", wizjonerski status Jlin uzyskuje należne potwierdzenie.

Bola: D.E.G. [Skam]

Chociaż nie jest tak powszechnie znany jak Aphex Twin czy Autechre, ten artysta z Manchesteru posiada dyskografię podziwianą i ukochaną przez oddanych fanów IDM. Po dekadzie bez nowego materiału, Darrell Fitton powraca zarówno do monikera Bola, jak i wytwórni Skam z tym najnowszym, długo oczekiwanym przedsięwzięciem. W przeciwieństwie do niektórych diabolicznie matematycznych nerdów z lat 90. operujących na fantastycznym fringie elektroniki, prace Fittona konsekwentnie utrzymywały melodyjność, nawet przy przyjmowaniu dziwności. W tym kontynuuje, w psychodelicznym karuzelowym skoku "Herzzatzz" i downtempo torporze "Kappafects." Subtelne jazzowe przytulenie otwiera "Avantual", który wkrótce potem przechodzi w cienisty komputerowy funk. Nie obawiajcie się, wyznawcy breakbeatu; ten zwinny, ale twardy elektro, który Bola robi tak dobrze, powraca w "Landor 50X2", jednym z najlepszych utworów na albumie. Trójczęściowa suite "Pelomen Vapour" stanowi piękny środek, który wydaje się dziwnie znajomy w kontekście dzisiejszych bardziej podnoszących na duchu produkcji pop-trap.

Cashmere Cat: 9 [Mad Love / Interscope]

Mimo że jest najbardziej chaotycznym z albumów Kanye Westa, zeszłoroczny The Life Of Pablo ma swoje jasne momenty. Cashmere Cat występuje w "Wolves", szalonym utworze o pozytywnych proporcjach popowych. Ci, którzy bez przerwy błagali w internecie o jego poprawki, znajdą niewiele wad w bezbłędnie obłąkanym pokazie skandynawskiego producenta. Jego maksymalizm przypomina to, co robi Hudson Mohawke, jednak destrukcyjny charakter, jaki zadaje swoim głównie mainstreamowym wokalistom, czyni go bliższym Oneohtrix Point Never, niż mogłoby się wydawać. W "Wild Love" rozrywa Weeknda na drobne kawałki, a podczas "Quit" podważa powracającą mistrzynię Arianę Grande denerwującymi zmianami w tle. Ty Dolla Sign brzmi szczególnie zestresowany przez całą długość "Infinite Stripes", cicho dekonstruując burzę. Ale to dokładnie to, za co ci ludzie się zapisali: przywilej bycia bawiącym się szalonym geniuszem elektroniki. 9 mogłoby łatwo być bezpieczną, komercyjną destylacją jego stylu, co sugeruje "Trust Nobody" od Seliny Gomez i Tory Laneza. Zamiast tego jego nieprzejednane rozszerzenie w dalszą dziwność sprawia, że Cashmere Cat jest renegatem, któremu warto zaufać.

Video Salon: Video Salon [Not Not Fun]

Pożądana rosyjsko-amerykańska kolaboracja w tych w innych okolicznościach zdradzieckich czasach, Video Salon łączy oralny trans Galya Chikiss z opustoszałą surowością Briana Pyle'a, producenta z Północnej Kalifornii znanego w niektórych kręgach z wydania jako Ensemble Economique i w Starving Weirdos. Razem obaj wykorzystują siłę starych nagrań Chris & Cosey za pomocą tych pięciu przede wszystkim wydłużonych utworów. Mija prawie sześć minut, zanim głos Chikiss przechodzi z bezsłowności do werbalności w "Shimmer Without Heat", jej ton lodowaty i celowo powiewny w tych niemożliwych zimnych dubowych okolicznościach. "Blue Flowers" łagodzi niepokojący hałas otaczającym ambientowym dronem, podczas gdy "Shift East, Half Moon On The Rise" prowadzi śpiew w echa do swojego błyszczącego metalowego pustkowia. Zanurzenie to misja, a Video Salon ma na celu sprawienie, by słuchacze czuli się niewygodnie, podczas gdy jednocześnie usypiają ich w stan uległości. Tak więc, gdy "Stars Reflecting" przynosi zaskakująco bardziej melodyjne i dostępne miejsce niż przewidywano, dowodzi najbardziej złowieszczego aspektu wszystkich złowrogich sygnałów i wskazówek albumu.