Album tygodnia: 'A Deeper Understanding' zespołu The War On Drugs

Adam Granduciel to rzadki muzyk, dążący do bycia oldschoolowym rockmanem, jednocześnie hyper-fokusując się na sprzęcie, dźwięku i technicznych aspektach produkcji. Jego muzyka z War on Drugs jest niesamowicie krystaliczna, każde brzmienie docierające przez słuchawki czy głośniki jest starannie dopracowane z wielką pieczołowitością. Na scenie Granduciel nosi obcisłe dżinsy i ma włosy sięgające bicepsów. Podczas koncertu zagra na siedmiu lub ośmiu gitarach, prawdopodobnie będąc jedyną osobą w jakimkolwiek miejscu, gdzie gra jego zespół, która zauważy różnicę. Ale nawet jeśli nie zwracamy na to uwagi, te detale mają znaczenie. War on Drugs to wielki amerykański nowoczesny zespół rockowy, ponieważ nieskończenie skomplikowane detale ich aranżacji są ukryte przed wzrokiem; to, co dociera do słuchacza, to cud otwartej drogi ich muzyki, bezwstydne hymny, które wznoszą zespół do prawie jednogłośnej uznania krytyków i umowy z główną wytwórnią Atlantic.

Granduciel rozpoczął projekt War on Drugs w Filadelfii w 2005 roku ze swoim kumplem Kurtem Vile. Wydali debiutancki album Wagonwheel Blues w 2008 roku, który wywołał wiele porównań do Boba Dylana ze względu na nosowy, prostolinijny sposób śpiewania Granduciela - cechę, z której wyrastał na kolejnych wydawnictwach. Wagonwheel Blues otwiera się utworem „Arms Like Boulders”, który jest jednym z pięciu najlepszych utworów War on Drugs i zawiera najlepszy wers liryczny Granduciela do tej pory: „There's a song you hear on the radio/It's a funeral march/So you change the channel/But it's all you hear/As you're driving up the 101 from Mexico to California/And yeah! There's no snow/When you're looking for your sweetheart.” W tej małej historii kryje się cała misja War on Drugs. Mianowicie połączenie opowiadania historii dawnych poetów folkowych z ambitną koncepcją rocka klasycznego. Granduciel nigdy nie zrezygnował z tego, by uczynić to głównym celem swojego zespołu i ponieważ nie odstąpił od tej ścieżki, staje się coraz lepszy w jej doskonaleniu.

Przełomowy album zespołu z 2014 roku, Lost in the Dream, połączył wszelkie możliwe dźwięki rockowe z końca lat 70. i początku lat 80., tworząc album bezwstydnie przyjmujący tę wersję rocka stadionowego. W erze ironii było to szczere odświeżenie. Po sukcesie Lost in the Dream – gdy zespół dwukrotnie objechał świat, promując go - podpisali kontrakt z Atlantic Records, a jakiekolwiek wątpliwości dotyczące przejścia do większej wytwórni nie uwzględniały celów takiego ruchu. Większa wytwórnia dała Granducielowi dostęp do większych studiów, więcej zabawek i lepszego sprzętu. Rezultatem jest A Deeper Understanding, największe oświadczenie War on Drugs w pełnej takich aspiracji dyskografii.

Płyta zaczyna się utworem „Up All Night” i, jak większość utworów War on Drugs, ma ponad sześć i pół minuty, co jednak, czy raczej nie wydaje się zbyt długie. „Up All Night” buduje ciepło smyczków przypominające strojenie orkiestry, utrzymując skaczące tempo bębnów disco i hipnotyczną linię melodyczną, którą kolejno powtarza różne instrumenty. To ściana dźwięku Phila Spectora w ustawieniu współczesnego zespołu rockowego, nieprzenikniona siła, która wznosi się za cichym, ale pewnym siebie głosem Granduciela.

A Deeper Understanding jest spokojniejszym skokiem od Lost in the Dream niż Dream od Slave Ambient, chociaż Understanding jest dokładnie tym, co sugeruje jego tytuł: mianowicie, odważniejszym, jaśniejszym zrozumieniem tego, co War on Drugs robią tak dobrze. W tym sensie jest to najlepsza praca zespołu do tej pory. „Thinking of a Place” trwa jedenaście minut, nie wydając się ani chwilę za długie, przechodząc od melancholii z wolnym tempem do najlepszego brzmieniowo solówki gitarowej od czasów „The Chain” do pastoralnego folku... w pierwszych pięciu minutach. A Deeper Understanding jest pełen pomysłów, ponieważ Granduciel stara się bawić wszystkimi swoimi nowymi, błyszczącymi gadżetami naraz. W mniej zręcznych rękach brzmiałoby to jak bałagan. Ale Granduciel zawsze był czarodziejem studia; wielką rybą w samodzielnie zbudowanym stawie - nikt inny nie zrobiłby tego dobrze. Przestrzeń nagraniowa się powiększyła, a z tą przestrzenią na rozwój zespół jeszcze bardziej wykorzystuje swoje mocne strony, mniej efektowne niż lśniące ciepło Lost in the Dream, ponieważ tego właśnie oczekujemy od War on Drugs.

Album kończy utwór „You Don’t Have To Go”— szkoda, że musimy, prawda? - najbardziej piękny sentyment albumu, bezwstydna oda do dyskografii War on Drugs, amalgamat kariery spędzonej bez lęku przed zbytnim zbliżeniem się do słońca. Utwór rozwija się i opada w taki sam sposób, jak większość utworów War on Drugs, ale jest pewna błogość, która pojawia się, gdy bębny rosną w pulsie, hi-haty wypełniają cały miks, wokale dochodzą z każdego miejsca, a ostatecznie pojawia się zaufany, i na tym etapie zakurzony, harmonijka Granduciela. To wszystko, co zespół robi dobrze, chaotycznie zmieszanego w jedno zakończenie, a jednak brzmi czysto i kontrolowanie. A Deeper Understanding to wielkie, beztroskie, wyraźnie amerykańskie oświadczenie, które może się zdarzyć tylko z świętym oddaniem szczegółom. Ukrywanie detali w wielkim krajobrazie zawsze było wielką misją Adama Granduciela. Na A Deeper Understanding osiągnął to.