Album tygodnia: '22, A Million' Bon Ivera

Historia For Emma, Forever Ago Bon Ivera jest dobrze znana, często opowiadana, stanowiąca żyzny grunt pod powieść (dosłownie), i traktowana z ciężką dawką wyśmiewania przez prasę. Nie wspominając, że większość mieszkańców Wisconsin potrafi wymienić co najmniej siedmiu krewnych, którzy mieli egzystencjalny kryzys po zerwaniu w chatce na północy. Ale jest pewien element w pochodzeniu Justina Vernona jako boga indie rocka, który jest istotny dla jego kariery. Jest to pięć lat przerwy między jego nagradzaną Grammy, homonimiczną drugą płytą, a dziwną numerologią i zdjęciami prasowymi do jego fantastycznego nowego albumu 22, A Million, który został niemal niezauważony, jeśli to możliwe. Vernon nie tylko wycofał się do chatki, by napisać album o zerwaniu; wyjechał tam, aby uciec z życia, rezygnując z kariery muzycznej, by być tylko facetem z Eau Claire, który ma trochę talentu muzycznego i czasami wyciąga gitarę, gdy jest smutny. To nie był chwyt marketingowy; nie zrobił tego, aby mieć o czym mówić z prasą. Dzieci z Eau Claire nie zostają członkami zespołów, które koncertują po świecie. Dzieci z Eau Claire nie zdobywają nagrody Best New Music na Pitchfork ani nie wygrywają Best New Artist na Grammy. Vernon nie miał powodu do oczekiwania, że kiedy zamknie za sobą drzwi, opuszczając chatkę i wracając do społeczeństwa, będzie przewodził wysiłkom rekonstrukcyjnym w centrum swojego rodzinnego miasta lub prowadził ogromnie udany festiwal muzyczny w następnej dekadzie.

Nie spodziewał się również, że znajdzie się w dziesiątkach zestawień „Oczekiwane Albumy” w praktycznie każdej publikacji od czasu wydania swojego drugiego albumu Bon Iver, Bon Iver. Odpowiedział na wybuch aprobaty dla For Emma na tamtym albumie więcej wietrznymi aranżacjami, bardziej zawiłymi tekstami i ogólnym nastrojem „trudności” – to był artystyczny drugi album, który każda wielka artystyczna kapela czyni - ale kiedy to tylko prowadziło do więcej tras koncertowych, więcej fanów i więcej utworów Kanye Westa, czuł, że powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia. Więc ponownie się wycofał. Wziął czas wolny. Wyprodukował milion albumów, grał w innych projektach i założył festiwal. Pomógł przebudować hotel. Wydawało się, że jest gotów porzucić Bon Iver, tak jak porzucił DeYarmond Edison, zespół, który opuścił, aby udać się do tej chatki.

Ale jesteśmy tutaj, ponieważ nie porzucił Bon Ivera: oto 22, A Million, trzeci LP projektu i najlepszy. Presja związana z następnym krokiem po Bon Iver objawia się głównie w nie do wymówienia tytułach piosenek oraz w fakcie, że brzmieniowo, jest to tak różne od dwóch poprzednich albumów Bon Iver, jak to tylko możliwe. Zniknęły akustyczne struny gitary i piękne, rozszerzające się aranżacje orkiestrowe, a w ich miejsce są warstwowe, odważne, dźwiękowo rozszerzające produkcje elektroniczne. Vernon rozwiązał problem konieczności kontynuacji krytycznie uznanych albumów, unikając ich całkowicie. W efekcie otrzymujemy wyróżniający się, bogaty album, który nagradza wielokrotne słuchanie.

Fan Bon Ivera znajdzie tutaj wiele do przemyślenia. Gdzie teksty Vernona były głównie osobiste na poprzednich albumach, tutaj przechodzi na metaphizyke. Jest piosenka o matematyce („21 M♢♢N WATER”), piosenka o odnajdywaniu boga w związku („33 God”), piosenka z dużą ilością Auto-Tune o rozważaniu własnej marności („715 – CRΣΣKS”). W numerologii albumu jest podobno wiele do rozszyfrowania – Vernon jest reprezentowany przez 22, reszta ludzkości to „milion” – ale nie chcę dekodera Lil’ Orphan Annie do tego albumu; przyjemność z słuchania tego 50 razy polega na samodzielnym próbowaniu rozszyfrowania tego wszystkiego.

Tego tygodnia przeczytasz wiele porównań 22 do Yeezus, ponieważ wydaje się, że Vernon był wpływowy przez ideę, że piękna muzyka pop może brzmieć jakby pochodziła z wnętrza wadliwie działającego The Matrix. Porównanie ma sens tylko o tyle, że Vernon śpiewa na obu; faktycznie robił taką muzykę prawie tak długo, jak robi Bon Ivera; elektronika na 22 wydaje się być bardziej stonowana i kontrolowana w porównaniu z elektroniką na dwóch albumach Volcano Choir, nad którymi pracował Vernon. Co nie oznacza, że nie powinien być chwalony za różnorodną produkcję elektroniczną na 22, wręcz przeciwnie. Wszelkie krytyki, które można byłoby do niego skierować za brzmienie jak kawiarnia, będą niemożliwe do rzuconego teraz; nie można sobie wyobrazić, że przeciętne miejsce z knit-hat i sconem będzie w stanie zagrać „10 d E A T h b R E a s T ⚄ ⚄” lub „21 M♢♢N WATER” bez części swojej klienteli będącej niezadowolona.

Album osiąga szczyt w „666 ʇ”, piosence, którą Vernon po raz pierwszy wykonał publicznie na pierwszej edycji Eaux Claires. W połowie, Vernon pyta „Co pozostaje, gdy nie ma już głodu?” - stwierdzenie, które może równie dobrze służyć jako nagłówek dla każdej historii o 22, A Million. Vernon rozpoczął projekt Bon Iver, kiedy wszystko, co miał, to była jego muzyka, a teraz stoi jako ostatni władca indie rocka, nie będąc pewnym sześć miesięcy temu, czy zrobi kolejny album Bon Iver. Nie wiem, czy znalazł odpowiedź na to pytanie. Ale wiem, że teraz mam odpowiedź na najlepszy album 2016 roku: ten.

Możesz kupić 22, A Million w naszym sklepie teraz.