Ka ciągle znajduje światło w ciemności w swoim najlepszym dotychczasowym dziele

Jeśli ten piekielny rok przyniósł komukolwiek coś dobrego w tej grze, to starsi MC zaczęli ożywać ze statusem superbohaterów do tego. I jest to w pełni zasłużone, że Brownsville Ka zbiera błogosławieństwa delikatnej srebrnej podszewki, łagodnie wyłaniając się jak w zegarku. Jako emerytowany strażak, Ka spędził ostatnią dekadę udoskonalając swoje pióro i publikując jedne z najbardziej wciągających piosenek w kanonie street rapu odnowionego nowojorskiego podziemia. Ceni sobie minimalizm i technikę; każda płyta staje się pojazdem do ukazania wrażliwości byłego handlarza, który opisuje swoje warunki i odpokutowuje za grzechy swojej przeszłości. To tworzy ekscytującą pracę, ale nigdy radosną; mruczy o brudnych sekretach i zardzewiałej broni pozbawionej chwały, najczęściej w ponurym tonie, który gryzie wspomnienia. Nie ma radości z łupów wojennych, ale mnóstwo dumy, jak prawdziwy ocalały z Brooklynu z miejsca, które wielu grozi zapomnieniem.

Im dłużej Ka to robi, tym bardziej intelektualne stają się jego wykonania: zaprosił innych producentów do swojego kręgu - co stanowi znaczącą zmianę od samodzielnej produkcji i wydawania większości swojego katalogu - i tworzył projekty oparte na głębokiej mitologii i religii jako ramie dla swojej opowieści. (Potrafi nawet zmieniać imiona, by w pełni oddać klimat.) W Descendants of Cain, Ka faworyzuje niemal wszechobecną historię Nowego Testamentu jako soczewkę skupienia się na samej biedzie, jego nawigacji przez nią i konsekwencjach jego działań. Na powierzchni, oczywiste pojawiają się równoległości: zazdrość, chciwość, zaufanie i zdrada. Ale Ka nigdy nie płynie na samej powierzchni; weekend (a nawet tydzień!) nie wystarczy, aby odkryć wiele głębokości, które umieścił w tych rymach. Cena $20 za .wav opłaca się sama: Ka brzmi, jakby rapował przez swoje koszmary, każda minuta malowana ziarnistą sepią, bez nostalgii za głodowymi bólami w młodym żołądku, czy prawie morderczą wściekłością przepełniającą jego czapkę. Nawet sprawia, że Roc Marciano całkowicie opuszcza gardę, i sprawia, że jeszcze bardziej tęsknimy za albumem Metal Clergy, którego nigdy nie otrzymamy.

Kiedy potępienie jest podstawą, ruina jest pełna lekcji i klejnotów. Aby Ka mógł podać je z taką intencjonalną obfitością, musiał przejść przez swoje porażki i pokazać swoje blizny. Ten album — całe dzieło Ka — to naprawdę kwestia decyzji, wprost. On wytrzymuje i wytrwa, nawet gdy powraca do starego bólu i resztek swoich starych nawyków. Kiedy nie ufał swoim umiejętnościom, nawet strona stawała się jego wrogiem. Descendants of Cain nie jest albumem z obwinianiem ani szybkim rozwiązaniem; nie ma łatwych wyjść, jeśli w ogóle istnieją jakieś wyjścia. Ale w tym, co prawdopodobnie jest jego najlepszym dziełem, Ka nadal znajduje światło, bez względu na to, jak ciemno się zanurza, przesuwając się od obrazu do pętli z nieodzowną gracją, która umieszcza wiele z jego prawd w prostym języku, jednocześnie podsuwając surową moc wprost na widok. To nagradzająca podróż dla każdego, kto chce być oczarowany przez jednego z najlepszych raperów, który pracuje, otaczając styl życia literacko, by walczyć z niewiadomym raz jeszcze.

Ale triumf to wszystko, co zna.