Flume odbudowuje się z 'Palaces'

Harley Streten, lepiej znany jako Flume, był pionierem i pomógł spopularyzować wczesne lata 2010 w muzyce elektronicznej. Od momentu, gdy wydał swój debiutancki album zatytułowany po prostu „Flume” w 2012 roku, wszystkie oczy zwróciły się ku jego niekonwencjonalnemu brzmieniu. Pozbawiony ciężkiego basu, wypełniony chaotycznymi, radosnymi pulsacjami syntezatorów i wokalnymi samplami, był to pierwszy zarys tego, co potrafił wyprodukować i sprawił, że jego nazwisko stało się synonimem rozwijającego się gatunku future bass. Jego następny album solowy, Skin, kontynuował przesuwanie granic przy jednoczesnym zachowaniu mainstreamowej atrakcyjności, zdobywając nagrodę Grammy za Najlepszy Album Dance/Electronic w 2017 roku.

Wśród zgiełku miejskiego życia i ciągłego tournée, które towarzyszyły szybkiemu sukcesowi Stretena w młodym wieku, zmagał się także z lękiem i samoleczeniem z użyciem alkoholu. W miarę narastania tych presji i dla własnego dobrej kondycji, postanowił wrócić do swoich korzeni i powrócił do Australii, gdzie znalazł swoją muzę dla Palaces w spokojnym Northern Rivers. Najnowszy album Stretena, choć nadal zachowuje wszystkie techniczne cechy, które wyniosły go na szczyt, umieszcza go w innym stanie umysłu niż jego wcześniejsze wydania.

Od rozwijających się nut w “Highest Building”, które wprowadzają Palaces, widać, że album przyjmuje wyższe podejście w porównaniu do jego wcześniejszych prac, ponieważ długie nuty prawie idealnie łączą się z autotunowanymi odcieniami wokali Oklou. Ta radosna jakość przenosi się na takie utwory jak “Jasper’s Song”, w którym Streten pokazuje swój organiczny talent muzyczny w postaci lekko zniekształconych akordów fortepianowych, podczas gdy kaskada strun odsłania wcześniej nieznany niebiański aspekt jego muzyki. Podobnie, tytułowy utwór “Palaces”, z udziałem Damona Albarna, rozwija się, poświęcając czas na włączenie tych naturalnych elementów, które zainspirowały album w pierwszej kolejności, z ptakami ćwierkającymi przez cały utwór. To piękny utwór, który podkreśla mentalne i kreatywne korzyści, jakie Streten znalazł, wracając do Australii na początku pandemii. Utwór ma również bardziej tradycyjne podejście w kontekście dyskografii Flume’a, przyjmując break beat w jednolity sposób, zamiast zwykłego zderzenia.

Zanurzając się w single albumu, “Say Nothing”, “Escape”, “Hollow” i “Sirens” (z udziałem Caroline Polachek), najbardziej przypominają apel 2016 roku Skin. W rzeczywistości w utworach, w których występują wokale, Streten rezygnuje z bardzo eksperymentalnych brzmień — jak w jego ostatnim wydaniu, mixtape’ie Hi This Is Flume — i zbliża się bardziej do popu, pozwalając piosenkarzom prowadzić kierunek muzyki, podczas gdy jego produkcja ją wspiera.

Jednak nadal, eksperymentalne kakofonie są obecne w utworach takich jak “DHLC” i “Get U”, a to w tych utworach Streten najlepiej się rozwija — gdzie muzyka znajduje swoją gryzącość, czując się nieprzywiązana do okoliczności, które Streten musiał przejść, aby osiągnąć to w poprzednich albumach i utworach. To także w takich momentach na albumie, gdzie promieniuje wpływ hyperpopu późnej SOPHIE.

Choć temat natury sam w sobie ma na celu napędzenie muzyki, nieco mu brakuje i brakuje spójnego, przewodniego brzmienia. Mimo to, Palaces znajduje Stretena w jego najbardziej naturalnym stanie i w harmonii ze sobą jako artystą. Nawet bez spójności, album chwali się różnorodnością i silnym widokiem na rozwój Stretena, gdzie jako słuchacze możemy odkryć coś zupełnie innego niż cokolwiek, co wcześniej wydał jako Flume.