10 najlepszych albumów D-Beat, które powinieneś mieć na winylu

Spośród wszystkich rozmaitych subgatunków, które powstały w wyniku ikonicznej instytucji, jaką był hardcore punk lat 80-tych, nie ma chyba subgatunku, który byłby bardziej spójny wewnętrznie i pełen szacunku dla swoich przodków niż d-beat. "D" w nazwie gatunku odnosi się do protoplastów tego stylu i architektów jego estetyki wizualnej i dźwiękowej: Discharge. A dokładniej, odnosi się do pewnego wzoru perkusyjnego, który Discharge dopracowali i uczynili centralnym elementem stylu zespołu, nawet jeśli inne zespoły używały go przed ich powstaniem.

Zatem d-beat może nieco myląco odnosić się zarówno do tego konkretnego rytmu perkusyjnego, jak i do subgatunku punk, który się wokół niego uformował. Zespoły d-beat oddają hołd Discharge na różne sposoby. Oddają hołd w nazwie, dodając "Dis-" jako przedrostek do nazwy zespołu, używając piosenki Discharge jako nazwy zespołu, tytułu albumu lub obu, albo po prostu zaczynając nazwę zespołu od litery D. Oddają hołd w brzmieniu, najbardziej zauważalnie z charakterystycznym rytmem perkusyjnym, prostą zmianą riffu zwrotki/refrenu, krótkimi przerywanymi podstawowymi solówkami gitarowymi i luźnymi wartościami produkcyjnymi. Oddają hołd w swojej estetyce – okładki albumów d-beat są niemal zawsze czarno-białe, podczas gdy teksty niemal zawsze używają tej samej czcionki, której Discharge użyli na swoich pierwszych kilku 7". Teksty piosenek d-beat w dużej mierze dotyczą wojen światowych, a w szczególności wojny nuklearnej; krótka analiza dyskografii japońskich legend d-beat Disclose Raw Brutal Assault obejmuje utwory "Nuclear Explosion", "Burned Alive", "The Holocaust by the Air-Raid", "The Nuclear Victims", "Children Not Knowing Peace", "Smell of the Rotten Corpse", "The Cause of War" oraz "The Aspects of War".

D-beat często może być schematyczny. Ale to formuła, która, gdy jest w pełni wykonana, jest pobudzająca, prowokująca i zapierająca dech w piersiach. Spójrz na te dziesięć niezbędnych surowych, brutalnych propozycji:

Discharge – Realities of War

To nie ich najlepszy album, ale nie ma lepszego miejsca na rozpoczęcie przygody z Discharge niż z Realities of War. Kiedy igła styka się z winylem, pierwszy dźwięk, który słyszysz – dźwiękowe wprowadzenie Discharge do świata – to charakterystyczny d-beat, a następnie agresywny riff z tonem przypominającym piłę łańcuchową. Teksty są zwięzłe i na temat, wyśpiewane w szorstkim, zacinającym tonie. Nie ma lepszego opisu brzmienia i celów Discharge niż ten, który sami przekazali w trzecim utworze EP, But After the Gig: "Nie ma prawdziwej muzyki / a ja tylko krzyczę i wrzeszczę / ale to reakcja na spotkanie anarchistów." Rzeczywiście dobrze powiedziane.

Anti-Cimex – Game of the Arseholes

Spośród wszystkich licznych zespołów idących śladami Discharge, Anti-Cimex ma być może najlepsze prawo, by być uznawanym za pierwszy zespół d-beat. Zaczęli tworzyć muzykę wystarczająco wcześnie, by zarejestrować swoją debiutancką 7", Anarkist Attack, w 1981 roku, a w 1984 roku wydali ten klasyczny 7". Tutaj Anti-Cimex pomogło zdefiniować wzór dla przyszłego brzmienia d-beat, z mroczną produkcją i surowymi, prostymi riffami.

The Varukers – Bloodsuckers

Uformowany w 1979 roku, brytyjski zespół The Varukers był jednym z pierwszych zespołów, które przyjęły brzmienie Discharge, a później dzielili się członkami z tą grupą. Varukers połączyli agresywny hardcore Discharge z bardziej melodyjnym i średniotempo stylem streetpunk UK82. Ich debiutancki LP z 1983 roku Bloodsuckers zbiera liczne utwory z ich pierwszych dwóch 7", Protest and Survive oraz I Don’t Wanna Be a Victim.

Totalitär  - Sin egen motståndare

Jeden z wielu szwedzkich zespołów d-beat, Totalitär powstał w 1985 roku i zaczął wydawać szereg EP. Sin egen motståndare to ich debiutancki LP, wydany w 1994 roku, zawierający 18 utworów o łącznym czasie trwania zaledwie 28:26. Jest ostry i wściekły, o wartości produkcyjnej balansującej pomiędzy lo-fi a nadprodukcją, z wściekłymi wokalami przypominającymi wokale hardcore punk lat 80-tych, a nie emulującymi gardłowych dźwięków ekstremalnego metalu.

Doom – Police Bastard

Doom powstał w 1987 roku w brytyjskiej scenie anarchopunk, ale przyjął znacznie bardziej metaliczne wpływy w swoim brzmieniu, dzieląc członków z wpływowymi zespołami grindcore, takimi jak Napalm Death, Extreme Noise Terror i Sore Throat. Police Bastard to ich pierwsza 7" i reprezentuje definitywne ujęcie wczesnych etapów tego, co miałoby się stać crust punkiem, z ciężkim brzmieniem basu, szalonymi riffami, gardłowymi wokalami i solówkami gitarowymi składającymi się z nic więcej jak tylko krótkich, frenetycznych piszczyń. Utwór 5, "A Means to an End," pokazuje zespół eksperymentujący z wpływami metalu w swoim przeplataniu się pomiędzy stałym, średniotempo rytmem a przyspieszonym tempem bardziej typowym dla ich współczesnych.

Disclose – Tragedy

Mimo stosunkowo krótkiego czasu istnienia jako zespół, japońscy Disclose byli niezwykle płodni; ich dyskografia, Raw Brutal Assault, zbiera dwie tomy, w których znajdują się ponad 150 utworów. Disclose znani byli jako być może najbardziej wierni wyznawcy oryginalnego wzoru Discharge. Ten dźwięk charakteryzuje ich debiutancki LP, Tragedy, który obejmuje 14 utworów pełnych kakofonicznej brutalności.

Framtid – Under the Ashes

Pochodzący z Osaki, Japonia, Framtid powstał w około 1997 roku i nagrał szereg demo kaset oraz EP zanim w 2002 roku wydał przełomowy album Under the Ashes. Agresywny i chaotyczny nawet jak na standardy tego gatunku, Under the Ashes prezentuje estetykę ściany hałasu, łącząc nieustępliwe riffy, pędzące rytmy oraz rozbrzmiewające, echo-wokalne wykrzyki. W przeciwieństwie do wielu innych zespołów na tej liście, wciąż nagrywają nową muzykę, wydając EP wcześniej w tym roku, The Horrific Visions.

Besthöven – Just Another Warsong

Brazylijski Besthöven – jednoosobowy projekt, którego jedynym członkiem jest Fofäo Discrust – jest jednym z nielicznych zespołów, które mogą konkurować z Disclose pod względem płodności i ściśle trzymać się pierwotnego brzmienia, wizerunku i etosu Discharge. Brzmienie Besthöven jest zanurzone w zamglonej produkcji, która pomaga wzmocnić post-apokaliptyczny przekaz ich tekstów. Just Another Warsong pokazuje pierwotny chaos Besthöven w najlepszym wydaniu.

Totalt Jävla Mörker - Totalt Jävla Mörker

Uformowany w 1996 roku, szwedzki zespół Totalt Jävla Mörker (przetłumaczone mniej więcej jako "Total Fucking Darkness") gra mieszankę tradycyjnego szwedzkiego d-beat z blast beatami i tremolo riffami gitary, bardziej kojarzonymi z black metalem. Ich debiutancki LP z 2006 roku pokazuje efektywną mieszankę tych różnych stylów, przeplatając między standardowymi riffami hardcore na akordy mocy, atakami black metal z piłą łańcuchową, a nawet atmosferycznymi interludiami, które można znaleźć w post-rockowych lub screamo zespołach.

Tragedy – Tragedy

Tragedy, pochodzący z Portland w stanie Oregon przez Memphis w Tennessee, gra styl muzyczny, który najlepiej opisać jako melodyjny crust – ale dziedzictwo muzyczne d-beat jest kluczowe dla kompozycji ich brzmienia, dziedzictwo muzyczne, które noszą na rękawie, nazywając się na cześć legendarnego LP Disclose. Ich debiutancki LP otwiera melancholijna akustyczna introdukcja, zwieńczona bólem pięknymi smyczkami, zanim runą głową w ścianę ciężkich gitar nad wznoszącym się d-beatem. W całym albumie Tragedy skutecznie wykorzystuje podwójne gitary, miażdżące przejścia oraz antemiczne refreny, ale d-beatowe jądro zespołu jest zawsze na czołowej pozycji. Członkowie Tragedy byli dość płodni, grając w blisko spokrewnionych i wysoce wpływowych zespołach His Hero Is Gone, From Ashes Rise oraz Severed Head of State.